Heimilisblaðið - 01.10.1938, Page 12

156
HEIMILISBLAÐIÐ
119118 — 1 IDiSENBIIR —11938
RÆ.ÐA EFTIR Ó. V.
»Ó, Guð vors lands, 6, lands vors Guð! Vér lofum
þitt heilaga, heilaga nafn« fyrir alla blessun þína,
hjálp og hlífð, líkn og náð veitta landi voru og þjóð
1 meir eu 1000 ár! En vér biðjum líka fyrir sjálfum
oss, landið vort og öll börn um áframhaldandi og
aukna blessun og varðveiclu þína um komandi þús-
undir ára, og segjum nú og syngjum hver og einn af
lijarta: »Ó, Guð þín náð, vort geymi láð, og gæti
landsins barna. Veit hjálp og lið, veit heill og frið,
og hrjáðum skjóls ei varna. Lát eflast dygð, lát blómg-
ast bygð, lát blessun alt oss færa. Þíns sonar borð og
sannleiksorð, lát sálir endurnæra«. —
Svo felum vér þér nú »vort föðurland, ó, faðir allra
þjóða«, Og oss öll börnin þín í því, um ókomnar ald-
ir og árþúsundir. Því að vér finnum, »að vér deyjum,
ef þú ert ei ljós það og líf, er lyftir oss duftinu frá!«
Ó, lyftu oss öllum upp úr öllu dauðans dufti! í Jesú
nafni. Amen.
Sálm. 85, 1.—3. og 7.—12. vers.
»Drottinn, þú sem áður varst miskunn-
samur þínu landi, þú hefir leitt heim
ísraels bandingja.
Þú hefir burttekið misgjörð þíns fólks.
Þú hefir falið þess synd. Snú þér til vor,
vor frelsis Guð! Drottinn, lát oss sjá
mískunn þína og veit oss hjálp!
Ég vil heyra það, sem Drottinn talar,
því að hann talar frið til síns fólks, og
til sinna heilögu. Einungis að þeir hverfi
ekki aftur til heimskunnar!
Já, hans frelsi er nálœgt þeim, sem
óttast hann. Svo skal þá dýrðin búa í
voru landi: Miskunn og trúfesti munu
mœta hvor annari; réttlœti og friður
kyssa hvort annað. Trúfesti mun upp-
spretta af jörðinni og réttlœtið líta nið-
ur af himninum. Drottinn mun og gefa
blessun, og vort land gefa sinn ávöxt*.
Alt þetta, sem hér er nú upplesið úr
85. Davíðssálmi, er hugsað og skráð af
einhverjum einlægum ættjarðarvini og
skáldi, spekingi og spámanni Israelsþjóð-
ar, eftir að ísraelsmenn höfðu nýlega
fengið heimfararleyfi og komist heim aft-
ur í landið sitt upp úr einni herleiðing-
unni, sem þeir urðu fyrir, og máttu þá
aftur fara að byggja upp föðurlandið sitt
og þjóðfélag, sem meir eða minna frjáls
og sjálfstæð Drottins þjóð. Hugur hans
og hjarta eru þá þrungin af sögulegum
sárum minningum, og brennheitum bæn-
um, framtíðarsýnum og vonum. Hann
mintist þá þess fyrst, sem fyrst var, hversu
landið hans og þjóðin nutu mikillar Drott-
ins miskunnar á hinum góðu, gömlu dög
um, þegar fólkið yfirleitt gekk á Guðs
vegum sem frjáls og sjálfstæð þjóð, og
alt gekk yfirleitt vel. En svo viltist fólk-
ið af vegum Guðs, og þá kom herleið-
ingin, útlegðin og ánauðin.
Finst honum þá sem miskunn Drott-
ins hafi verið tekin burt frá landi hans
og lýð. — En nú finst honum aftur, þeg-
ar lausnin er fengin, að hin gamla synd
og misgjörð þjóðarinnar, sem olli herleið-
ingunni, sé fyrirgefin og afmáð. En þá
kemur reynsluminningin og bænarþörf-
in, og knýja fram þá brennandi bæD um,
að hann sjálfur og þjóðin hans megi nú
bæði sjá og reyna miskunn Drottins og
hjálp í og með góðu gengi lands og þjóð-
ar, undir hinu endurheimta frelsi og
sjálfstæði. En þá ber aftur að sama brunni
og fyr. Hann veit, skilur og finnur, að
skilyrðið til hinnar þráðu og umbeðnu
miskunnar og farsældar er það, að fólk-
ið »vilji heyra það sem Drottinn talar«,
því að »Drottinn talar frið til síns fólks«,
talar það eitt og alt, sem til friðar heyr-
ir. Og sjálfur vill hann heyra og hlýða.
En — »einungis að þeir hverfi ekki aft-
ur til heimskunnar«, þeirrar gömlu
heimsku, að hverfa frá eða hafna því,
»sem Drottinn talar«. Því að ef landsins
synir og dætur, sem nú hafa endurheimt
frelsi sitt, vildu heyra og hlýða því, sem