Heimilisblaðið - 01.10.1938, Side 19

HEIMILISBLAÐIÐ
163
aði svitann af enni sínu með skykkjulafi
sínu og horíði ,á, hvernig litla stúlkan
st'rauk bólgna fótinn á lambinu. Á meðan
sag’ði hun honum, að hún hefði ætiað að
færa föður sínum, sem væri að vinna á
akri sínum langt uppi í hiíðinni, mat, og
á leið nni hefði hún fundið lambið. »Nú
fer föður mínum að leiðast, og svo er litla
lambiði, ekki gei1 eg skilið það eftir«.
»Ég skal l era lambið og fylgja þér«.
Þessi orð voru eins og knúð fram ai'
vörum ræningjans, og hann undraðist, að
lit'a stúikan skyldi eigi skelfast sína
dimmu rödd, — hlaupa burtu. En hún leit
aðeins á hann og augun ljómuðu af trún-
aðartrausti:
»Drottinn launi þér, að þú miskunnar
þig yfir litla, lambið og mig, — en.«, bætti
hún við cg leit á rykug föt. hang, »þú ert
vegfarandi og hefir engan mal. Móðir mír.
sagöi í drg, er hún lét. í körfuna: Ei þú
hittir hungraðan fertíamann, þá miðlaðu
honumj, það er rióg h nda fcður þínum
samt. Og svo rétci hún honum brauð, ost
og lítinn \ íntelg. Meðan hann mataðist,
hjalaði hún blíðlega við lambið. Síðan lögðu
þau af stað, hún á undan, en hann með
lambið á eftir.
Skömmu seinna heyrðist 1- al að: »María,
mín litla^, og á móti þeim kom maður.
»Faðir m,inn«, hrópaði stúlkan og hljóp
til hans, »ég er hér með matinn til þín, en
ég tafðist«. Svo sagði hún honum upp alla
söguna.
»Vin,ur«, sagði hann og sneri sér að ræn-
ingjanum. »Guð mun umbuna þér það,
sem þú hefir geit fyrir mig í dag, en kom
þú nú hoim og dvel undir þaki mín;u í
nótt, því ao degi lekur að halla«. Og þau
héldu heimleiðis til Nazaret. Þau .stað-
n emidust við lítið hús. í útjaðri borgai -
innar. Miðaldra kona, ástúðleg á svip, kom
út í dyrnar.
»Bú okkur kvöldverð, Anna. Hér er
þreyttur ferðamaður, sem ætlar að dvelja
í húsi mínu«. Og fyrsta s'nn í mörg ár
sat lænirginn og peyttj matar undir hús-
þaki, án þess að þurfa að óttast árás. Með-
an þeir mötuðust horfði húsráðandinn,
Jóakími, i'ðruhvoru á, gest sinn, og er þeir
sátu saman tftir máltíðina, fór hann að
ta a við Lann. Hann. sagði honum frá, ætt-
fc'ður gínum, Davíð, hvernig hann syndg-
aði og hvernig hann iðraðist, og gesturinn
hlustaði og hlustaði, honum fanst hann sjá
inn í nýjan heim, og er hann var lagstur
t,il hvíldar uppi á húsþakinu og stjörnurn-
ar horfðu niður til hansi, lifði hann upp
alla æfi sína, og þar var enginn blettur,
s.ra .hann gæti hví.t hugann við, —- ekk-
ert nema synd. Þá nótt glímdi hann við
Guð, sem hann þó ekki þekti. Þá, nótt iðr-
aðist ’hann eins og Davíð.
Um morguninn kvaddi hann og María
litla leit á hann ástúðlegu augunum sín-
um og sagði: »Friður sé með þér«, og öll
horfðu þau á eftir honum, er hann gekk
niður brekkurnar, lotinn og gamall.
Árin líða.
Gamall maður gengur eftir þjóðveginum
mikla, dag og nótt. Hann þarf litla hvíld
og lítið til þess að draga fram lífið, en
hann staulsst fram og aftur, aftur og
frami. Stundum getur hann fylgt viltunx
á rétta leió, stundum borið þreyttum svala-
drykk, stundum huggað grátandi barn,
stundum bjaigað litlu lambi, eða klappað
þreyttum asna, eða vökvað skrælnandi
jurt. öllum vill hann hjálpa. Altaf var
mikil umferð um þjóðveginn mjkla. En nú
tók út yfir. Hóparnir streymdu eftir veg-
inum, og af tali manna heyrði hann, að
þeir voru að fara til þess, að láta skrá-
setja sig í manntali, hver í sinni ættborg.
Svo mætir hann karlmanni, sem teymir
asna og á honum ,situr kona. Maðurinn er
þreytulegur og rykugur og hann staðnæm-
ist og litast um.
»Get ög gert nokkuð fyrir þig, herra?«
Það er hvítskeggjaður, lotinn, oldungur,
sem talar til hans.
»Þakka þér fyrir, vinur«, segir Jósep,
»konan mín er þyrst og ég sé enga lind hér
nálægt, en vatfdð okkar er þrotið«.