Heimilisblaðið - 01.10.1938, Qupperneq 23

HEIMILIS.BLAÐIÐ
167
heyrt hann fyr. Hugur hennar hvarflaði
frá því, í em áður hafði verið efst í huga
hennar. Hún sá fyrir sér lítið austurlenzkt
gripahús, þar sem ung móðir grúfði sig
ofan að barni, sem lá í jötu. Himnesk birta
og einskær móðurgleði skein af hinu fagra
andliti hennar. Hún sá hina gimsteinum
skreyttu höfð ngja koma inn í húsið og
færa barninu hinar dýrmetu gjafir sín-
ar. Hún sá þá stíga á bak ösnum sínum
og fylgja ieiðsögu hmnar blikandi stjcrnu.
Alt í einu hrökk María upp frá þessum
hugsunum. Faðir hennar var að leggja aft-
ur bókina.
Þe:m, ;em að einhverju leyti líður ilia
er að jafnaði ekkert kærara en svefn og
hvíld. María Aúá' sdcttir sofnaði að lokum
út frá hinum ,sáru saknaðarhugsunum, sem
fylt höfðu huga heniiar. Aldrei hafði hún
lifað jafn dapurt jólakveld.
Það komu fram í huga hennar ýmsai’
þær hugsanir, sem sá einn getur gert sér,
sem kvíði og söknuður hafa lamað hjá
þrek og dómgreind. Hún ímyndaði sér að
B ildvin væri hættulega veikur, ef til vill
dáinn, r g ef svo væri óskaði hún sér einsk-
is framar en að mega deyja líkai, mega
f'dgja ástvini sínum yfir landamæri lífs
og dauða cg njóta samvistanpa við hann,
sem hún þráði svo heitt, einhversstaðar
annarsstaðar en á þessari jörð. En svo tók
draumadísin hana, í faðm sér og fylgdi
henni á fund Baldvins. Henni fanst hann
vera náfHur og angist og kvíði lýsa sér í
augnaráði hans. Hún tók í hönd hans, en
höndin var ísköld. Ba'dvin vildi taka hana
í fcðm sér, en frá honum lagði nákulda,
sem kom Maríu til að hörfa undan og
hrópa: »Ö, Baldvin! Hvers vegna er hönd
þín svo köld cg vangi þinn svo fölur?«
María hrökk upp úr svefninum og komst
þá að raun um, að hún hafði gengið í
svefni. Hún var komin fram að gluggan-
um á herberg nu og hafði lagt lófann á
hélaða rúouna. Hún flýtti sér upp í rúmið
aftur, en gat ekki sofnað það sem eftir
Til draumpinga.
Til draumþinga hljóðar dróttir ganga.
— Dagur er hniginn í sœ. —
Himininn þögull og þungbúinn hvelfist
yfir þreyttum börnum í hreysi og bœ.
Mildust er nóttin þeim mönnum og konum
er mega vinna hvern dagf
sem gœfuna liöndla við gjafir svefnsins
og gleyma um stund sínum þrönga hag.
En margar eru þœr mœður og feður
er mega ei hvílast þá strax,
sem enn þurfa að Ijúka ýmsum störfum
sem ei geta beðið til nœsta dags.
Því enn er svo misskipt mannanna kjörum,
að margir sem hvíldina þrá
og þyrftu einkum að þiggja ’hennar gjafir
þeir hennar sjaldnast notið fá.
Til draumþinga hljóðar dróttir ganga:
— Dagur er hniginn í sœ. —
Himininn þögull og þungbúinn hvelfist
yfir þreyttum börnum í hreysi og bœ.
Jón úr Vör.
var nætur, enda var þá komið undir
morgun.
Jóladagurinn rann upp. Veðrið var kýrt
og úrkomulaust. Það hafði skafið mikið um
nóttina og alt í kringum bæinn voru snjó-
skaflar. Snemma um morguninn sá ein-
hver heimamanna hvar maður kom gang-
andi á skíðum heim að bænum. Fólkið sá
strax, að þar var kominn Baldvin. Engin
orð geta lýst þeim fagnaðarfundi til fulls.
Baldvin hafði lagt af stað á aðfanga-
dagsmorguninn, en þegar hann var kom-
inn nokkuð á leið, brotnaði annað skíðið
svo hann komst ekki lengra um kveldið en
á innsta bæ sce'tarinnar. Þar gistd hann
og lagði svo af stað aftur í dögun á, jóla-
dagsmorguninn; nú. var hann kominn heill
á húfi, og sorg Maríu var snúin upp í gleði.
Eftir alt færðu jólin henni þá gleði, sem
hún hafói þráð að verða aðnjótandi með
komu þeirra. Huida S. H.