Heimilisblaðið - 01.10.1938, Qupperneq 41

HEíMILISBLAÐIÐ
185
Jóladagar á Hnetnbú§prests§etri
Eftir Nikolaj 18 ára (Próf. Henrik Sliarling)
En þótt þau væru hissa yfir að heyra
hvar við höfðum verið, þá vorum við þó
ennþá meira undrandi yfir því, að þau
skyldu vera, í þessari g'eðshrær'ngu. Og
enga skýr'ngu fengum við á þessum ósköp-
um, sem á gengu, fyr en prestskon-n var
búin að faðma okkur fjórum eða fimm
sinnumj, og fyrsta endul'fundagleðin var
um ga,rð gengin. Korpus Júris hafði fyrst-
ur manna tekið eftir hvarfi okkar, og get-
ið þess við hitt fólkið; en það hafði eytt
því umtali. En þegar hálfur klukkutími
le:ð svo, að við komumi ekki, þá fór hitt
fólkið einnig að undrast um okkur. Svo
kom presturinn inn, og spurði eftir okkur,
en enginn gat gefið honum nokkrar upp-
lýsingar. Prestskonan hélt, að við hefðum
farið út, að ganga okkur til skemtunar,
en bónda hennar virtist, við hafa valið okk-
ur e'nkennilegan skemtigöngutíma. Síð-
an fóru þau að hrópa á okkur úti í garð-
inum, en enginn hafði anzað. Var nú farið,
að gizka upp á ýmsu, og þá hafði Gamla
dottið sú óheillahugsun í hug, að við hefð-
um farið á skauta niður á fjörð. Hann
mintist þess, að um morguninn hefðum viö
verið að tala um, að það væri yndislegt
að vera á skautum í tungisskini; ennfrem-
ur mintist hann vakarinnar, sem við vor-
um nærrí fallin í — og þegar búið var að
athuga allar líkur, kom öllum samanum, að
við hefðum farið okkur að voða, Presturinr
áleit nú reyndai', að engin hætta væri á
ferðum, því að »illgiesið er lífseigt«, eins
og Pólland fékk 250 þús. af fyrverandi
íbúumi Tékkó-Slóvakíu.
Ibúarnir, sem eftir \ei'ða í T.-S. eru þá:
6.7 milj. Tékkar, 2 5 milj. SEvakar or;
640 þús. Rúthenai'. Ennfremur 470 þús.
Þjóðverjar en 200 þús, Ungverjar.
og hann hafði komist að orði. En Gamli
var alveg rólaus og fór að leita niður frá.
Þegar hann fann okkur ekki, kom hann
aftur úrvinda af sorg — hann var alveg
viss, um, að við værum druknuð. Nú varð
presturinn líka hræddur, yfir þessari burt-
veru, og sendi vinnufólkið af stað, til að
leita okkar — og af þessu hafði orsakast
tréskóaglamrið, sem við heyrðum. Þegar
lengi var búið að leita árangurslaust niðri
við fjörðinn, hafði Korpus Júris haldið
heim aftur, til þess að vita, hvort við vær-
um ekki komin í leitirnar; og þá var það,
að við kölluöum á hann, og hann fann
okkur.
Þegar prestskonan, og Korpus J úris voru
að enda við sögu sína, var hurðinni lokiö
upp og Gamli kom inn. En þvílík ósköp að
sjá manninn! Hann var allur ataður leir og
aur og snjóklessingi; og þegar hann kom,
inn í hlýindin, fór snjórinn að bráðna, og
rann í lækjum niður fötin ha,ns. Andlitið
var hulið mold og mylsnu, og niður hægri
kinnina íann blórllækur, úr sári, s,em hann
hafði fengið á ennið. Eg varð agndofa af
hræðslu, við þe=sa sjón, en jafnskjótt og
Gamli kom auga á mig, þaut, hann til mín,
þrýsti mig í faðm sinn, og hætti ekki faðrm
lögunum, fyr en, óg var orðinn svo gagn-
líkur honum sjálfum, að við þektumst
varla sundur. Þaut ha,nn síðan tjl Andreu
Margrétar og ætlaði að auðsýna henni
samskonar blíðuatlot og mér, en prestur-
inn var þá svo hugsunarsamur, að hann
stilti feröina á honum og gat þess, að hún
myndi helzt kjósa, að hann óskaði henni
til hamingju, í dálítilli fjarlægð. Þá tók
Gamli fyrst eftir því, hvernig hann var
á sig kominn.
Síðan sagði hann okkur, að þegar hann
hefði verið búinn að leita af scr alla,n grun,
niðri við fjörðinn, hefði hann verið þess