Heimilisblaðið - 01.10.1938, Side 46

190
HEIMILISBLAÐIÐ
»Mér lízt nú ekki meira en í meðallagi
á þenna Pétur!«
»Varið þér yður, að ekki fari eins fyrir
yður. — Nú skulum við halda heim«, sagði
hún síðan. við Korpus Júris; — og svo
hvöttu þau sporið á undan okkur.
Ég stanzaði og fór að hugsa um það,
sem Andí'ea Margrét hafði sagt. Hvað
meinti hún eiginlega með þessu. Skyldi hún
hafa ætlað, að vísa mér á, bug með þessu?
Eða skyldi þad hafa átt að vera hvatning
til mín, aö flýta mér, áður en það væri um
seinan, svo að ég þyrfti ekki að iðrast
deyfðarinnar seinna meir. Ég gat ekki ráð-
ið þessa gátu. Og nú gramdist mér líka
við hana, Ég, sem ætíð hafði álitið að hún
væri hreinskilin, þóttist n,ú viss um, ad
hún »hefði tungur tvær og talaði sitt með
hvorri«.
»Eigum við ekki að fara heim líka?«
spurði Emma.
Við hljóm þessarar þýðu raddar, hvarf
að mestu leyti beiskjan, sem í mér sat, síð-
an hún Andrea Margrét var að tala við
mig um bann Pétur vesaling. Hérna, vió
hlið þína, bugsaói ég með mér, stendur þc
stúlka, sem hefir hreina, sál og göfuga —
stúlka, sem hvorki þekkir tvöfeldni né tál
— orð hennar eru hrein og heil, eins og
hugsanir hennar.
»Nú eruð þér sjálfur orð'nn draumóra-
maður«, sagði Emma; »og þetta voruð þér
einmitt að setja út á Kristófer fyrir, rétt
áðan«.
Já, Gamli — yfir hverju þurfti hann að
falla í stafi. En þegai’ lögð var fyrir mann
önnur eins ráógáta cg sú, er hafði verið
borin upp fyrir mér, þá var ekki að undra,
þótt ég yrði hálfgerður steingerfingur, yf-
ir því að hugsa um hana. Og það átti ég
Emmu að þakka, að cg varð ekki algerlega,
að siteini.
Prestui inn var í ágætu skapi er við kom-
um. Hann sagði okkur margar kátlegar
sögur frá háskólaárum sínum. Ég hlustaði
á hann, alveg frá mér numinn af fögnuði
Til kaupenda blaðsins.
Menn hafa að vonum spurt, Iivort Heiniilishlaðið
væri hætt að koma út, þar sem þrjú síðustu hlöð
ársins hafa ekki komið til kaupendanna. Verð ég mik-
illega að biðja kaupendur að afsaka þennan drátt. En
aðalástæðan er sú, að pappír hefir vantað, og heðið
var með blaðið þar til »Lyra« kom nú frá Noregi, en
enginn pappír kom, en til þess að koma nú loksins
út blöðunum, gat ég fengið pappír keyptan á staðn-
um, en þó ekki samlitan. Verða kaupendur að virða
slíkt til betri vegar. Prentsmiðjurnar hjálpa hver ann-
ari undir vanalegum kringumsfæðum, en nú er jafn-
þröngt um hjá þeim öllum og hefir verið síðan fyr-
ir jól. Janúar- og febrúarblöðin geta ekki koinið út
fyr en pappír kemur, en þess verður nú ekki langt
að bíða. — Varla er von, að ókunnugir geri sér fulla
grein fyrir því, hve erfitt er nú orðið með að fá inn
flutnings- og gjaldeyrisleyfi. En þetta er nú fengið
fyrir pappír í Heimilisblaðið og Ljósberann, og papp-
írinn er á leiðinni. J. H.
og hugsaði: »Æ, það var nú í gamla daga!
Ö, að þeir dagar væru komnir aft,ur«.
Andrea Margrét varð til þess., að taka
fram í fyrir íöður sínum. Það var hvort
tveggja, að hún unni lítt, hinuim gömlu dög-
um, og i öðru lagi liefir hún. vafalaust ver-
ið búin að heyra þessar sögur áður.
Nú stakk hún upp á því, að við skyld-
um öll skrifa ljóðabréf.
»JÚ«, sagöi prestuirinn; »það á að skilja
það á þann veg, að ég 'eigi einsamall að
semja bréfið? — Þið hin eruö ætíð svo
kurteis við slík tækifæri, að steinþegja«.
»Kristófer getur vel bú'ð til vísur«, sagoi
Emma; »hann hefir oft sýnt, mér kvæði,
sem hann hefir búið til«.
»Og Friðrik getur líka búið til vísur«,
sagði Andrea Margrét; »svo þú færð góða
aðstoð, ef þú bara vilt byrja«.
»Jú, ég býst við því«, sagði presturinn;
»en um hvað eigum við að skrifa?«
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.