Heimilisblaðið - 01.02.1939, Side 8

28
HEIMILISBLAÐIÐ
varlega við drotninguna mína, — hún datt
niður á gólf og brotnaði.
»Núh-ú«, sagði presturinn; »þarna eruð
þér þá loksins byrjaður á dauðu mununum
mínum. Pað mátti ekki seinna vera. Nei,
það er engu tauti hægt að koma á yóur.
Sú eina ástríða, sem plágar yður, er eyði-
leggingarástriðan. En hún er líka mögnuð.
Komið þio þarna, Kristófer og Friðrik. Við
skulum slá í einn vistarhring. Eg skal spila
á móti blindum«.
»Ö, lofaðu mér að vera fjórði maður!«
sagði Andrea Margrét.
»Þér?« 33gði presturinn. »Farðu í Marías
eða Svarta Pétur við hann Nikolaj. Það
er spi! handa ykkur«.
En Andrea Margrét hélt áfram að biðja,
og Korpus Júris studdi mál hennar svo
öfluglega, að presturinn lét undan. Hann
og Gamli voru saman og þau Korpus Júr-
is og Andrea. Margrét. Þegar þau voru ao
setjast niöur, var vagni ekið inn um hliðið.
»Hver er nú að koma?« spurði prestur-
inn og' fór að hlusta eftir mál.róm aökomu-
mannanna — það var n. 1. búið að kveikja,
og tjöld dregin fyrir glugga.
Andrea Margrét hljóp út að glugga og
gægðist út með tjöldunum. »Ö! óh! — æ!
— æ!« hrópaði hún og stundi við. »Það er
hann Kjeldborg bóndi og öll fjölskyldan
eins og hún er«.
»Er blessað fólkið svo hörmulega leiðin-
legt, að ástæða sé til að æja og óa svona
mikið yfir því, eins og þér gerið?« spurði
ég.
»Já, það er svo hörmulega leiðinlegt, að
það tekur nú engu tali«, svaraði Andrea
Margrét; »feðgarnir geta ekki talað um
nema þrennt: í fyrsta lagi 'um hesta; í öðru
lagi um hesta og í þriðja lagi um hesta;
og mæðgurnar geta ekki talað um nokk-
urn skapaðan hlut,
»Já, ef þér gætuð nú fundið upp á ein-
hverju gcðgæti, til að skemmta okkur með í
kvöld, Nikolaj«, sagði presturinn; »þá
myndi ég glaður fyrirgefa yður alla glæpi
yðar gagnvart mér«.
Við fórum nú fram í fordyrið, til að
heilsa gestunum, og mér var, satt aö segja
mjög mikil forvitni á. að virða fyrir mér
þetta »hörmulega leiðinlega fólk«; og ég
hugsaði með mér, að undarlegt mætti það
vera, ef ég gæti ekki komið því til, og sýnt
öUum umheimi, að stúdentarnir gætu allt,
sem þeir vildu — eins. og ég hafði sjálfur
sagt áður um daginn.
Þegar við komum fram, sá ég fyrst ekk-
ert. annað en loðkápur og sjöl; en smám-
saman fóru mannlegir líkamir að velta sér
út úr þessum fatahrúgum; en það var eitt-
hvað tröllslegt við fatahrúgurnar, og mér
datt. ósjálfrátt í hug, að fólk þetta tilheyrði
einhverjum öðrum mannflokki .en við hin.
Presturinn, sem var þó fullkomlega. með-
almaður á vöxt, var eins og dálítill patti,
í samanburði við bóndann; — ég tal,a nú
ekki um Gamla og Korpus Júris — þeir
voru eins. og dvergar, í samanburði vio
herra Hans; en. svo var hann venjulega
nefndur.
»Góðan daginn! Velkomin«, sagði prest-
urinn, og rétti bóndanum hendina; »það
var vel gert af yður að koma og heimsækja
okkur. »Sómamenn sækja sómamenn
heim«. — Þarna sjáið þér nú þrjá Kaup-
mannahafnarbúa; einn þeirra er guðfræð-
ingur, og getur ke.nnt yð’ur, hvað þér œttv4
að gera; einn er lögfræðingur og getur
ken.t yður, hvað þér eigið að gera, og einn
heitir Nikolaj og getur kent yður, hvaö
þér eigið o.Us ekki að gera«.
»Nú, það eruð þá þér, sem heitið Niko-
laj«, sagði hann og þrýsti hönd mína svo
rækilega, að ég hélt fyrst, að hann hefð:
tekið af mér alla fingurna. En lófatakið
var svo innilega hjartanlegt, að ég fyrir-
gaf honum, hve fast það var; en tíu sinn-
um þurfti ég að kreista fingurna sjálfur,
áður en ég fann, að ég hefði nokkra fingur.
Gestirnir voru leiddir til stofu, og fékk
presturinn þeim sína pípuna hverjum; fóru
þeir síðan. að púa og púa, og við prest.ur-
inn hjálpuðum þeim rösklega til að troð-
fylla stofuna með reyk. »Það er svo ágætt