Heimilisblaðið - 01.05.1939, Blaðsíða 18
90
HExMILISBLAÐIÐ
»Jú, gáið þér nú að«, sagði Emma; »ég
er fædd og uppalin hérna og hefi verio
hérna alla mína æfi. Gamla fólkið hetir
borið mig á handleggjunum, og ég hefi.
borið angana þess á mínum handleggjum.
Lítið þér á þenna pilt« — og hún benti
á þriggja, ára gamlan drenghnokka, sent
kom til okkar og rétti fram vinstri hönd-
ina í kveðjuskyni; í hægri höndinni hélr.
hann á smurðri brauðsneió; og kápuermin
mín hefði fengið sinn skerf af smjörinu,
ef ég hefði ekki verið svo snarráour, að
stökkva beint til hliöar.
»Eg hélt. honum undir skírn og hann er
þess vegna, guðsonur minn-----og ég ætti
að vera búin að gleyma þér?« — Og hún
beygði sig og kyssti barnið — »en þú att
að rétta mér hægri höndina, en ekki þá
vinstri — já, svona«.
I dyrum einum stóð gamall maður meö
pípuna sína í munninum. »Lítið þér á<-,
sagði Emma; »þarna stendur nú einn, sem
oft — oft, hefir borið mig á handleggnum.
Er það ekki satt, Pétur Öla.fs.son?« sagði
hún og gekk til hans. »Báruð þér mig ekki
oft á handleggnum, þegar ég var lítilV«
»Ja — jú-jú — ja —- jú-jú«, sagði Pétui
gamli; »en ég var nú hraustari þá en núna«.
»Hvernig er heilsan?« spurði ég; þvi að
mig langaði líka til að ná hylli þessa, fólks.
»Sjötíu og átta ára«, svaraði Pétur.
»Þér verðið að tala hærra«, sagói Emma;
»hann heyrir hálf illa«.
»Nú -— en ég tala eins hátt og þér«.
»Já, það er nú annað mál, Hann þekkir
mig svo vel, að hann getur nærri því lesiö-
oróin af vörum mínum, án þess að heyra
þau. En þér eruð ókunnugur og þess vegna
gengur honum svo illa. að skilja yöur«. .ííð-
an sneri hún sér aftur að gamla manninum:
»Þetta eru tveir ungir menn frá Kaup-
mannahöfn, og þeir ætla báðir að verða
prestar«.
»Ja — jú-jú — ja — jú-jú — fríður pilt-
ur«, tautaði karlinn. »Jó.mfrúin ætti að
.eignast, slíkan mann.«.
Eg' varð í sjöunda himni yfir hóli karis-
ins; ég efaöist, nefnilega, ekki um, að hann
hefði meint mig, því að engum heilvita
manni gat dottið í hug, að segja, að Gamli
væri fríóur piltur.
»Ekkert. liggur á«, sagði Emma. »Ég e)
svo ung enn þá. En á morgun á Pétur Öí-
afsson að fá að sjá nýjárssólina. koma upp
í sjötugasta og níunda sinni; og það hefir
ekkert okkar hinna fengið aö sjá«.
»Æ-i, jæja — æ-i, jæja«, andvarpac'i
Pétur. »Ég vildi, aó Drottinn færi nú brað-
um að láta það styttast fyrir mér«.
»Þetta má Pétur Ölafssdn ekki segja«.
»Ja., hvaða, gagn ætli sé orðió aö mér
öðrum eins æva-gömlu.m karlfausk?« taut-
aói Pétur gamli,
»Á meðan Drottinn lofar Pétri Ölafssyni
að lifa, þá má hann reiða sig á, aö har.n
er til einhvers gagns«.
»Guð blessi jómfrúná, fyrir sín góðu og
blídu oró«, sagði Pétur Ólafsson, og kjssti
á höndina á Emmu, um leið og við héldum
áfram aftur.
»Haldið þér, að þér getið nú munað nafn-
ió á þessum gamla manni •— lengur en í
dag og á morgun?« spurði. Emma.
»Hvað hann heitir, hann Pétur Ölafsson?
Jú, það er ég viss. um«.
»Þarna sjáið þér: Menn muna eftir Jcví,
sem menn láta sér eitthvað annt um. Nn
er ég búinn að kynna yður líka einurn
gömlu karlanna. -— og nú er bezt, að ég
kynni yður líka einum ungu bændanna. Á
stóra bænum þarna, með tv'eimur hvítu
bustaþilunum, býr ungur og ötuil bónói,
Andrés Sörensen að nafni. Hann ann
pabba, og' okkur öllum, með lífi og sál. En
hann á líka pabba mínum, konuna sina
að þakka«.
»Nú — hvernig stendur á. því?«
»JÚ, því er svona. varið: Andrés Sören-
sen var ekki nema húsmannssonur og' var
í vinnumennsku hjá ríkum bónda; bóndi
þessi átti dóttur og var hún einbirni. 3vo
trúlofuðust þau: Andrés og dóttirin. En
foreldrarnir vildu auðvitað ekki fallast á,
að dóttir þeirra tæki þannig niður fyrir