Heimilisblaðið - 01.03.1948, Qupperneq 9

HEIMILISBLAÐIÐ
41
s V I P I R I I.
ÓI a f u r
pRAMYFIR síðustu aldamót lifði maður á
* Akr anesi, seiu Ólafur hét op: var kallað-
llr gossari. Ólafur þessi var þannig í hátt-
11,11 8Ínum o« framkomu, að skaðlaust má
1 r 7
1;'ð teljast að minnast lians með nokkrum
°rðum. Ólafur var nafnkenndnr fyrir tvennt.
Tt j
nonum létu betur verk kvenna en karla og
freniur þótti hann fingralangur. Ólafur
Var faeddur að Einifelli í Borgarfirði,
s°nur Jóns, hónda þar, Ólafssonar. Þeg-
ur liann var rélt á legg kominn, týnd-
l8t hann frá bænum og vantaði svo dægr-
11111 skipti. Fannst liann síðan hjá svo nefnd-
11111 Helguhól, sem mun vera í nágrenni Eini-
Wls. Var á þeim tíma álitið að huldukona
llefði viljað heilla h ann, en þegar til kom
h«fi hann reynst lienni svo baldinn, að liún
hafi séð þann kost vænztan, að skila honum
aftur. Hver trúir sem trúað getur, en upp
fra þessari stundu varð Ólafur ekki eins og
félk er flest.
hhl1 miðbik ævinnar var Ólafur víst lítl
"nnalaður. Það var ekki fyrr en liann var
°niinn á efri á'r, að farið var að halda á
11 t! ýmsum sögum um hann, sem bera vott
11111 meinlausa hrekki og vitsmuni. En þá
'ar Ólafur seztur að á Skipaskaga, sem nú
*1 nefndur Akranes.
Það var siður Ólafs að prjóna fyrir fólk
var það oftast helzta atvinna hans. Á sumr-
111 fór liann ríðandi um Borgarfjarðarhérað
p1? l'r.Íónaði á þeim bæjum þar sem hann koin.
111 S1nn dvaldi liann um sumartíma hjá
I11 esti þar I héraðinu, og er hann var farinn
Paðan, þótti honum kosturinn hjá presti
'a a verið nokkuð lélegur, og lýsti honum
Paunig; „Minnstu ekki á liann, skal ég segja
per. Iia3 var grautUr saman við graut á morgn-
nria’ grautur með grauti um liádegið og graut-
lr M á graut á kvöldin, skal ég segja þér“.
11 var þetta lapið undir eins í prest, og í
lu< sta sinn er þeir hittust, Ólafur og prestur,
go §§ari
finnur prestur að því við Ólaf, að hann sé
að bera út heimilið, og segist trauðla liafa
gert lionum gott í þeim tilgangi, að hann
launi jiað svo. En við þessu liváði Ólafur og
lézt ekkert heyra. Þegar prestur hafði svo
lokið máli sínu, sagði liann: Blessaöur frels-
arinn, þarna mettaði liann finnn þúsund, skal
ég segja þér, og það ekki á neinu slormeti,
fiskum og brauði. Þar voru ekki grautarnir,
séra Guðmundur.
Ólafur átti lieima í smákofa nálægt litlu
en djúpu lóni. Handan við lónið bjó maður,
sem átti kindur. Eitt sinn var jiað um haust,
að Ólafur kom til nágranna síns og var hann
þá að slátra; hafði hann afliausað og sett
sviðin í |ioka. Ólafur var þarna á blóðvell-
inum og sagði þá granni lians við hann, að
hann inætti eiga sviðapokánn, ef hann gæti
stolið lionum án þess að liinn vissi. „Stela,
stela! Óguðlegt orð sem ég heyri, jiað dettur
mér ekki í lifandi hug“, svaraði Ólafur.
Var jiað J>ar sem útrætt mál, og fór Ólafur
skömmu síðar, en kom að vörniu spori aftur
og hafði þá gleymt einhverju sem liann til-
tók og fór síðan aftur. Tóku menn eftir, að
Ólafur var í seinna sinnið eittlivað laumu-
legur, en sviðapokinn var saint kyrr á sín-
um stað. Nú þurftu slátrunarmennirnir að
bregða sér eitthvað frá, en er þeir komu
aftur, var sviðapokinn horfinn. Og er Jieir
litu til kofans, Jiar sem Ólaftir átti lieiina,
sáu Jieir hvar hann stóð á lónbakkanum hjá
kofa sínum og dró línu upp úr lóninu af
miklum ákafa, og er þeir höfðu horft á að-
farir lians um stund, sáu þeir hvar sviðapok-
inn kom á línuendanum. Ólafur liafði sem sé
haft línu með sér í síðara skiptið er haim
kom tii slátrunarmannanna, bundið hana í
pokann og síðan dregið hana til sín, Jiegar
hann var kominn heim.
Það var oft siður Ólafs, ef li ann vildi ekki
tala um eitthvað, að liann lézt ekkert heyra,