Heimilisblaðið - 01.03.1948, Síða 22

54
alclrei áður verið svo stranpt og harðneskju-
legt.
- Hvað viljið þér mér? sagði liann við hina
nær máttvana konu, sem studdi sig við grát-
umar.
— Ég vil tala við yður .. . þér getið ekki
lagt af stað þannig .. .
— IJað er skipun keisarans, svaraði Gretsky
ísköldum rómi.
— Keisarinn hefur gefið mér nafn og met-
orð, sem ég eigi krafðist. Ég vildi ekki . . .
Þér vilduð ekki hefna yður á okkur!
Þá liefðuð þér ekki átt. að hrópa á liefnd.
— Ég vildi ekki gera yður neitt illt, taut-
aði Raissa og örvænting hennar óx um helm-
ing. Hin undarlegasta tilfinning gerði vart
við sig hjá henni. Nei, svo sannarlega vildi
hún ekki liafa gert þessum unga manni, eig-
itnnanni sínum, neitt mein. En hún mundi
hafa drepið Rezof, hefði hún getað, og á
Sahakine hafði hún megnasta viðbjóð — en
Valerian hefði hún fvrirgefið af öRu lijarta.
En hún var ekki viss um, að það hefði verið
hann!
Þér hafið lilotið liarðan dóm, byrjaði
Inin, og ef til vill er hann óréttmætur.
Dómur liinna æðstu yfirvalda verður
ekki gagnrýndur, sagði Valerian með liáðs-
hrosi á vömm, og þér liafið að minnsta kosti
ekki undan neinu að kvarta.
— Og þó, svaraði Raissa og herti upp hug-
ann, ef þér erað ekki sá, sem mest hefur af
sér brotið, enda þótt þér hafið lilotið liörð-
ustu hegninguna?
— Við eram allir jafnsekir.
Það vitið þér ósköp vel, að ekki kemur
li! mála! hrópaði hún í örvæntingu. Þér
vitið vel, að aðeins einn ykkar átti að veita
mér uppreisn. Er það ekki óþarfa grimmd
að leyna mig nafni hans? Hef ég ekki lilotið
næga atiðmýkingu ykkar vegna? Á í ofan-
á'.ag að leyna mig, að hve ntikhi leyti ég get
horft í andlit yðar eða . . .
Hún fól andlitið í höndum sér og hörfaði
ósjálfrátt út að grindunum. Gretskv flaug
I hug, að þarna væri anðvelt að hefna harma
sinna, og í reiði sinni greip hann tækifærið
með gleði.
—- Yður má á sama standa um það, sagði
hann. Þér hafið fengið það, sem þér sóítust
H E I M ILI S B L A ÐIÐ
eftir: nafn og peninga. Það ætti að naegj8
yður.
Raissa stóð upp við þessa háðung. — Ja’
sagði liún. Ég vildi fá nafn, en aðeins þa^
nafn, er ég átti heimtingu á — og alls ekki
annað. Ef hinni keisaralegu réttsýni hef«r
skjátlazt, þá gerið svo vel og segið mér það-
herra minn. Ég vil fá að vita það, og ég hef
heimtingu á að fá að vita það.
— Fá þá, sem þér hafið liefnt yðar svo
vel á, til að segja það! Ég fullvissa yður uni
það, að svo sannarlega sem ég fæ að ráða, þa
fáið þér aldrei að eilífu að vita það. Hættið
þessurn skrípaleik! Þér vitið bezt sjálf þetta-
sem þér þvkist ekki hafa liugmynd um.
— Fyrir augliti Guðs sver ég: ég veit þa®
ekki! lirópaði Raissa og lagði liöndina a
róðukross, sem hún stóð við. *
Gretsky liorfði á hana efafullur. Hún var
dásamlega fögur á þessu augnabliki. Reiði-
angist og sú tilfinning, sem gerði Gretskv a
einhverju öðru en óvini hennar, gaf and-
liti hennar sérkennilegan svip. Gegn vilja
sínum minntist ungi maðurinn atviksins 1
„Rauðhettunni“. Hann lieyrði sundursliti11
óp hennar, og hann sá aftur og heyrði tar
hennar og bænir og hina örvæntingarfidþ1
baráttu liennar fyrir frelsi. — Það gæti veri •
hugsaði hann, að í rauninni vissi hún ekki-
að það liefði verið ég!
Meðaumkunarneista skaut upp í sálu hans-
Hann var í þann veginn að taka til wa
jiegar bjölluliljómurinn neðan úr garðin»>n
barst að evrum hans. Sleðinn, sem átti a
aka honum til Síberíu, ók fram. Hefndar
hugsanirnar urðu aftur ofan á. — Þér vitJ
það ekki? Það er ekki nema gott. Það s ’a
verða rcfsing yðar fvrir liörmungarnar, st'n’
þér valdið okkur. Verið þér sælar, frú! Li 1
lieilar!
Hann gekk Jiratt í burtu, um leið og bíl,1|1
mælti síðustu orðin kaldhæðnisleguni roinJ-
Raissa horfði á eftir Iionum og kastaði ser
síðan á kné fyrir framan Kristsniyndin^
— Guð minn! sagði hún mer hrópandi.
það væri liann, live heitt mundi ég þá els
hann! .
Bjölluhriuglið og óniur af röddtun ,llllí
andi manna trafluðu örvæntingu liennar. >1
ir hennar, sem orðinn var órólegur t,en