Heimilisblaðið - 01.03.1948, Qupperneq 26

58
HEIMILISBLAÐIÐ
— Vill frúin láta setja fyrir? sagði gamli
þjónninn og lét í ljós með látbragði sínu ákafa
löngun til þess að gera húsmóður sinni til
hæfis.
— Nei, svaraði Raissa, látið sækja leigu-
vagn.
Hissa, en ekki óánægður, lilýddi Fadei.
Raissa vakti föður sinn varfærnislega og
studdi liann niður klæðisfóðraðar tröppurnar.
Þegar heim kom, háttaði Porof. Ósigrandi
svefndrungi, sem ekki átti framar að yfirgefa
hann í þessu lífi, hafði heltekið liann.
Undrun borgarbúa var mikil, þegar frétt-
ist, að hin litla borgarastúlka, sem með krafta-
verki hafði hlotið aðalsnafn og fjáreignir,
neitaði að búa í sínu eigin húsi, en hélt áfram
að lifa sama lífi í hinni fátæklegu íbúð for-
eldra sinna.
— Það er ekkert undarlegt við það, sagði
Adina. Blóðsugunum er ekki vært utan fenj-
anna. Þessari ómannúðlegu athugasemd var
beint að eftirmanni Klineusar liershöfðingja.
Hvað Klineus hershöfðingja viðvíkur, þá
var liann setztur að úl á landsetri sínu og
braut þar heilann um veldi mannanna, og
þá sérstaklega lögreglustjóranna, og tortím-
ingu þess. Hve oft sá hann ekki í sínum rauna-
legu hugleiðingum mjallhvíta arma og ítur-
vaxinn líkama „hinnar guðdómlegu Adínu“
svífa fram hjá hugskotssjónunum. En sakir
ól)líðu örlaganna átti furstynjan ávallt að
vera honum sem hinar liátt höfnu stjörnur,
það er að segja, með öllu ófært að nálgast
hana. -— Það er þó hún, sem kom mér í ónáð!
hugsaði hann sí og æ. Hefði hún hara sýnt
mér einhver merki hluttekningar! Þessir
kveinstafir Klineusar báru það greinilega með
sér, að liann var enginn heimspekingur, og
um leið skorti hann hina frumlegustu mann-
þekkingu, því að þvkka blæju þurfti fyrir
augun, til þess að geta látið sér detta í hug,
þó ekki væri nema eitt andartak, að Adína
minntist vinar, sem fallið hefði í ónáð. En
Klineus hershöfðingi var maður, eins og fólk
er flest og á því ekki skilið, að við berum
neinar áhyggjur í brjósti út af örlögum lians.
Meðal þess fyrsta, sem Adína tók sér fyrir
hendur, var að heimsækja þær konur, sem
útlegðardómurinn hafði snert, ásamt henni
sjálfri. Viðdvöl hennar hjá frú Sabakine var
stutt. Hún liafði einsett sér að koma um þa®
leyti, sem frúin var að lieiman, og það var
ekki án þess að formæla ólieppni þeirri, sem
haldið hafði gömlu konunni lieima, að hun
lét boða komu sína. Tvö eða þrjú fögur tar
í vasaklút, bryddan spönskum knipplingun',
formælingar í garð Raissu, snörp gagnrým
gegn þeirri ósvífni smáborgaranna að sý»a
meiri háttar fólkinu mótþróa, guöræknisleg
huggun, ívafin lotningarfullri undirgefm
gagnvart vilja keisarans o. s. frv. Því næst stóð
furstynjan upp, kastaði fimlega til með f®1'
inum löngum slóða silkikjólsins, beygði höf-
uð sitt fyrir frú Sabakine og óhamingju henn-
ar og skundaði svo að lokum niður tröpP'
urnar.
Þegar vagnhurðin var skollin í lás á eftir
Adínu, þurrkaði liún varir sínar með vasa-
klútnum. — Guð minn góður, livað þessat
grátandi mannverur eru þreytandi!
Hjá Gretsky greifynju gaf liún sér meit*
tíma. Greifynjan grét ekki, það var alltaf hot
í máli, en hún leyfði ekki Adínu að ráðast
á Raissu, og fannst furstynjunni það í hsesta
máta óskiljanlegt. — Hvað er þetta, kæra
greifafrú, þér berið í bætifláka fyrir þes»a
kvenpersónu ?
— Ég þarf ekki að verja hana, sagði grel
ynjan með rólegri röddu. Hún hefur gert
skyldu sína.
— Skyldu sína? A ar það skylda hennaf a<
koma bróður mínum í útlegð, ásamt vesa
ings Sabokine, •— dálítið rustalegur var hann,
en allra bezta skinn, og svo frænda yðar. ^ ar
þetta skvlda liennar?
— Skylda hennar var að andmæla og bera
af sér óverðskuldaða móðgun, eins og hún n (
liefur gert. Hún á ekki sökina á þessu ólan1-
— Það er ekki sannað, svaraði Aöí,ia
móðguð. .
— Að mínu áliti er það sannað, svara ^
greifynjan, án þess að liækka róminn, en ine
ákveðni, sem sýnilega sármóðgaði furstynjnn®-
— Það er hægt að líta á málið frá ýnlBlll'|.
hliðum, svaraði Adína kæruleysislega-
nokkuð svipað vildi mér til, myndi eg U
og fremst reyna að forða mér og hlífast %1
sjónum manna.
— Þegar maður hefur hreint hjarta, svar