Heimilisblaðið - 01.09.1950, Page 10

138
heimilisblaðið
inninn hefði opnazt til hátíðahalds.
„En hvað þú, Guð, ert góður“. Það
var lofsöngurinn.
Nú leið hvert árið af öðru og
hún barðist ár eftir ár í skorti og
i von um, að úr þcssu hlyti ein-
hvern tíma að rætast og breytast
til batnaðar.
Drengirnir hennar stálpuðust og
urðu sterkir og efnilegir. Annar
þeirra gekk í Menntaskólann. Hann
var liinn efnilegasti maður og heið-
ursdrengur í hvivetna.
En cinn daginn varð hann lika
skyndilega dauðveikur. Þá hófst að
nýju bæn og barátta móðurinnar.
Og nú var það, að hún átti svo
erfitt með að segja: „Verði þinn
vilji“.
Það varð að gerast, sem hún vildi.
Hún bað nótt og dag, bað og
barðist. Hafði Guð útilokað almátt-
uga náð sína? Vildi hann ekki
gefa henni af kærlcika sínum, það
sem hún bað um? Einu sinni sat
hún þurruin tárum við rúmið. Elsku
drengurinn var að berjast sinni síð-
ustu baráttu. Hann rétti henni báð-
ar hendur; hún tók um þær og
þrýsíi þær fast. Nú fann hún loks
frið. Þá kom kyrrð i hjarta henn-
ar, svo að hún gat sagt hið innra
með sér í allri auðmýkt: „Verði
þinn vilji“.
Þá brá dauðinn slæðu fyrir auglit
hans og hin unga sál hans harst
frá dauðanuin til lífsins, eilífa lífs-
ins af bæn móður sinnar.
Mikill var missirinn. Það var eins
og stórt, opið sár, sem enginn mað-
ur gæti læknað.
Presturinn kom, hann beygði sitt
virðulega höfuð að henni og spurði,
hvort það væri nokkuð sérstakt,
sem hann ætti að tala uin við gröf-
ina.
Hún svaraði með djörfung, þótt
hjartað titraði af harmi: „Talaðu
út af orðunum: „Verði þinn vilji!“
Nú leið ár. Hún gekk út að gröf-
inni í allri trúfesti og hagræddi
hlómunum með léttri og varfær-
inni hendi.
Lengi, lengi gat hún staðið við
gröfina og hugsað um drenginn
sinn. Grét hún? Já, hún grét hrenn-
heituin móðurtárum. En mitt í gráln-
um gat hún hugsað: „Ég á dreng-
inn minn enn — hvers vegna er
ég að gráta? Það er ef til vill synd
að spyrja svona?“
Árið var tæplega liðið. Þá hitti
engill sorgarinnar hana aftur. Gerði
liann það til að reyna trú liennar?
Maður hennar veiktist og lá stutta
legu og dó frá henni. Nú mætti
næstum ætla, að kraftar liennar
væru þrotnir og hún yrði beisk í
skapi og öll trú myndi frá hcnni
víkja. Nú virtist öll barátta hcnnar
hafa orðið árangurslaus.
Einu sinni mætti ég henni á göt-
unni, sörgarklæddri og mér fannst
hún vera orðin svo lítil vexti. Hver
dráttur í yfirbragði hennar har á
sér ótvíræð sorgarinerki. En þegar
hún yrti á mig, þá fann ég, hve
sorgin hennar var blíð. Og trúin,
hið dásamlegasta, sem hún hafði
fengið; hún var blessun í lífi henn-
ar, mitt í sorgum hennar og hafði
tekið hana fastari tökum en nokkru
sinni áður.
Ég vissi varla, hvað ég ætti að
segja við hana, mcr fannst það vera
eins og helgidagshrot að yrða á
hana.
„Vesalings þér“, sagði ég.
„Já, ekki skil ég enn, hvað Guð
ætlar sér að gera“, sagði hún, „en
einhvern tíma skil ég það“, hætti
hún við í fullu trausti.
Það var eitthvað sem eins og
greip utn hjarta mitt, svo ég gat
ekkert sagt.
„Og vitið þér, hvers ég óska?“
sagði hún. „Það er fagur, hvítur leg-
steinn á leiði beggja ástvinanna
minna! Og á þeiin steini vildi ég
láta standa: „Guð er kærleikur“.
Já, því það er satt, því hann er
cinskær kærleikur. Hann gefur mér
kraft til að trúa, trúa á hið dá-
samlega líf eftir dauðann, það líf,
sem andar einberum friði. En það
er líka annað, sem ég hef í huga.
Það eru svo margir óhuggandi incnn
á gangi þarna upp í kirkjugarðin-
um og þá gæti svo til borið, að
einhver næmi staðar og læsi þessi
orð á legsteininum mínum og hugg-
aðist við það. En steinninn yrði
að vera hvitur“, sagði hún ennfrem-
ur í barnslegu sakleysi.
Ég leit á hana og hugsaði um
leið, hve undursamlegur kraftur
væri fólginn í kristindóm:num.
þessu verki Drottins, sem engm
mannleg vera og enginn illur niatt-
ur gæti rifið niður.
Ég stóð og horfði á eftir henni,
er hún lagði af stað. Svarta sl®®'
an blakti í vindinum og hún veik
sér að mér. Augu hennar voru tar-
s'.okkin, en hún brosti til mín, cin3
og hún vildi hylja sorgina nieð
hrosinu.
Þessa stuttu sögu, sem er í
um atriðum sönn, vildi ég sv0
gjarna segja til huggunar hinum
mörgu, sem hafa barizt og beðið
fyrir ástvinuin sínum. Það varpat
ef til vill hjarma yfir sorgina, c
vér segjum með þessari konu.
„Verði ekki það, sem ég vil,
ur það, sem þú vilt“, og — „^u
er kærleikur“.
B. J. þýdd'-
SKRÍTLIJR
Þessi saga gerist í áætlunarbíl-
Tvær lconur voru að rífasl um þ3'-*’
hvorl glugginn ætti að vera opinn
eða lokaður. Loksins skutu \>æT
málinu undir dóm bílstjórans.
— Ef þessi gluggi á að vera <>P
inn, sagði önnur, fæ ég kvef °ð
dey scnnilega.
— Ef þessi gluggi á að vera h>k-
aður, svaraði hin, kafna ég hreint
og heint.
Þær sendu hvor annarri haturs-
augu.
Bílstjórinn var alveg ráðþrota, en
feginn varð hann, þegar rauðnefj-
aður náungi, sem sat þarna rétl hja,
hóf upp raust sína og sagði:
— Þetta er auðleyst mál, bíl-
stjóri. Opnaðu fyrst gluggann. Það
drepur aðra kerlinguna. Lokaðu svo
glugganum. Þá hrekkur hitt flagðið
upp af. Þá fáum við lóks frið.
— Hvaða refsing er við tvíkvæni-
— Tvær tengdamæður.