Heimilisblaðið - 01.09.1950, Blaðsíða 14

142
heimilisblaðið
alltaf Raoul Galvez, er neytti
þess morgunverðar.
Carrick hafði það á tilfinn-
ingunni, að jafnvel þótt hann
yrði skotinn í hjartastað,
mundi viljakraftur hans koma
í veg fyrir að hann dæi —
ef hann aðeins væri þess full-
vÍ88, að honum tækist að
drepa Galvez — og breyta
tilfinningum Elísabetar.
En það voru litlar líkur fyr-
ir hinu síðarnefnda. Áður en
Elísahet samþykkti ráðahag
föður síns, hlaut liún að hafa
fengið vitneskju um, að Gal-
vez átti mörg spilavíti niðri
í sjómannaliverfinu — auk
nokkurra vændiskvennaskipa á
fljótinu.
Auk þess átti hann hörunds-
dökka ástmey í Rampart
Street. En það var ástæðu-
laust að setja það fyrir sig.
Allir Kreólarnir, allt frá göml-
um nautnaseggjum til korn-
ungra 6kipsdrengja, áttu slík-
ar vinkonur.
Carrick reif burtu síðustu
ræmuna af umbúðunum. Hann
horfði á djúpt sárið. Það leit
ekki vel út. Carrick óttaðist
fátt í þessum heimi, en liann
var dauðhræddur við stíf-
krampa. Það var ægilegur
dauðdagi — en ennþá verra
var að yfirvinna þann sjúk-
dóm. Hann hafði oft séð sjúkl-
inga liggja með samanbitinn
munninn án þess að geta
hreyft kjálkana, svo að það
var nauðugur einn kostur að
brjóta úr þeim framtönn til
þess að hægt væri að hella
niður í þá einhverju af fljót-
andi fæðu.
Það var barið að dyrum, og
Carrick andvarpaði af fegin-
leik, þegar Moosh opnaði
hurðina og stakk svarta,
hrokkna kollinum sínum inn
fyrir. Hann hafði sent hann
eftir 8vínafeiti til þess að
smyrja með sárið, svo að um-
búðirnar límdust ekki við það.
Það mundu líða nokkrir
klukkutímar, áður en hann
fengi lækni til að líta á það.
Carrick gnísti tönnum, þeg-
ar Moosh hjálpaði honum í
frakkann. Ermin var svo
þröng, að hún nuddaðist við
sárið. Hann smeygði á sig
skónum með silfurskóhorninu,
setti tvíhleyptu skammbyssuna
í beltið og teygði sig eftir
stafnum, er var liolur og
geymdi rýting.
Hann dró djúpt andann,
þegar hann kom út í lireint
loftið á þilfarinu. Hann renndi
skjótu, rannsakandi augnaráði
yfir skipshöfn, rá og reiða.
Skipið sigldi á liægri ferð
iim í liálfmánalagaða bugðu
fljótsins, þar sem New Orle-
ans lá. Það var umkringt skip-
um á alla vegu. Fyrir liand-
an pílviðarvöxnu hæðirnar sá-
ust tígulsteinsþökin í bænum.
Hæst gnæfði litla kirkjan á
Place d’Armes, sem borgarbú-
ar nefndu „dómkirkjuna“.
Megnan ódaun lagði út á fljót-
ið frá svínastíum og opnum
skolpræsum. Á yfirborði vatns-
ins flutu hundshræ — stund-
um jafnvel mannslík. Niðri í
sjómannahverfinu, þar sem
maður fékk stúlku í meðgjöf
með hverju vínglasi, er keypt
var, var að meðaltali framið
eitt morð á hverri nóttu, og
þannig hafði það verið síðustu
þrjú-fjögur árin, er Ameríku-
menn höfðu stjórnað bænum.
„Mary J.“ var hrein og snot-
ur í samanhurði við óhrein-
indin umhverfis liana, enda
var hún nýmáluð og trjcna
hennar logagyllt, og öll verks-
ummerki eftir hina blóðugu
viðureign höfðu verið þvegin
af þilfarinu.
Carrick gekk þangað s eto
særðu mennirnir lágu.
— Ég skal senda lækni fra
bænum, sagði hann við háset-
ann, er hélt vörð um hina
sjúku. Sjáðu um, að þeir verði
fluttir í hlé, ef það fer að
rigna. Burnside — viltu sJa
um, að það verði gert • • •
Hinn hái, þrekvaxni annar
stýrimaður sneri sér dræmt
við þaðan, er hann hafði stað-
ið og gefið mönnunum fynr'
skipanir. Hann var svo sól-
brenndur niður að beltisstað,
að maður hlaut að efast uW>
að Jiann væri Breti.
— Já, tautaði hann og þcrr-
aði með handarbakinu svlt-
ann af andlitinu. Það varð h'tt
merkjanleg þögn, er Carrick
veitti tæpast athygli, og stýn-
maður bætti við „skipstjóri
í hálfum liljóðum.
Það var ekki auðvelt að um-
gangast Bumside, ef hann
náði ekki daglega í nýja
stúlku. Hvað sem öðru leið,
umbar Carrick fjarvistir hans,
því enginn var jafnslyngur
honum að láta mennina vinna.
Hann bjó yfir hæfileikum til
þess að verða skipstjóri á sínu
eigin skipi, en það var óhugs-
andi að hann gæti komizt yfh
skip öðm vísi en að gera upp'
reisn. Jæja, Carrick áleit, að
haim kynni tökin á honuin-
Þeir léttu akkerum nokkur
hundruð metrum frá hafnar-