Heimilisblaðið - 01.09.1950, Blaðsíða 16

144
iieimilisblaðið
New Orleans var mestur
manndauði af öllum bæj-
um Suðurríkjanna, enda var
borgin umlukt fenjum, er voru
gróðrarstíur fyrir gulu, kóleru
og aðrar banvænar farsóttir.
Þess vegna voru margir lækn-
ar í bænum, allt frá 8Órmennt-
uðum læknum til skottulækna
og svikara.
Carrick leitaði uppi ame-
rískan umboðsmann, sem hann
áleit nokkum veginn heiðar-
legan, og lijá lionum fékk
bann heimilisfang tveggja
lækna. Annan þeirra bað hami
að fara um borð í „Mary J.“.
Hinum 6yndi hann handlegg
sinn. Sem bætur fyrir dollar
þann, er hann greiddi, fékk
hann runu af hnyttiyrðum,
ásamt nákvæmum lýsingum á
kolbrandi og álíka sjúkdóm-
um. En hann fékk einnig skor-
ið í sárið og það þvegið upp
úr spritti, enda var sársauk-
inn ægilegur. Síðan voru borin
í það hreinsandi smyrsli og
bundið um það á ný.
Sársaukinn liljóp eins og
eyðandi eldur um Iiandlegg-
inn og herðarnar og alla leið
upp í höfuð. Hann tók leigu-
vagn og ók niður að síkinu
og yfir brú, er lá yfir til elzta
bæjarhlutans. Hann átti erindi
við kaupmann nokkurn, er,
samkvæmt upplýsingum af-
greiðslumannsins, bafði farið
niður að þrælamarkaðnum, til
þess að bjóða í nokkra svert-
ingja, er höfðu verið teknir
um borð í smyglaraskipi. Auk
þess þurfti hann að ræða við
víxlara, er bann átti hjá pen-
inga, og þar sem hann átti
enn fleiri erindum að gegna,
stóðu vonir til, að hann hefði
nóg að gera, þar til kössum
og kpffortum Elísabetar hefði
verið skipað í land.
Markaðstorgið lá meðfram
síkinu fyrir handan gömlu
kirkjuna. Áður og fyrr mundi
Carrick Iiafa farið inn í kirkj-
una, því hann virti mjög
gamla prestinn, en í þetta
skipti hafði hann ákveðið að
skrifta ekki, þar til liann
kæmi til Biloxi. Það var í
kirkjunni þar, sem hann hafði
gert gabb að sjálfum sér fyrir
einu ári.
Hann liafði farið þangað inn
til þess að setja kerti á alt-
ari hinnar Iielgu meyjar, er
hafði fyrir nokkrum vikum
sent honum frelsandi regnskúr,
sem vætti segl hans, svo að
hann slapp undan brezkum
strandvörðum. Þeir áttu að
rannsaka, livort hann hefði
enska liðhlaupa um borð —
en auk Burnside voru tíu
menn í lestinni.
Hann hafði staðið fyrir
framan mynd hinnar helgu
guðsmóður, þegar hann allt í
einu hafði það á tilfinning-
unni, að hann væri ekki einn.
Hann hafði snúið sér við
og komið auga á liana.
Ljósið, sem kom inn um
marglitu rúðurnar í kórnum,
myndaði gylltan sveig um
höfuð hennar, og altarisljósin
köstuðu bjarma á magurt, föl-
leitt andlit. Hár hennar var
dökkt. Andartak liélt hann,
að liiií helga jómfrú væri stig-
in niður í litlu kirkjuna.
Hikandi og þýðlega hafði
hún spurt á frönsku:
— Þér — þér eruð Carrick
skipstjóri, er ekki svo?
Hún áleit sýnilega, að liann
þekkti hana líka. Stóru, brúnu
augun ljómuðu af barnslegu
sakleysi. Hún var í mesta lagi
sextán ára og bar því að
stunda námsgreinar sínar.
Sextán ára —- og þó hafði
hún þroskaðar mjaðmir full"
orðinnar konu, og grannt initti
og þrýstin brjóst.
Honum fannst eins og þaU
nálguðust hvort annað á þess-
um örfáu sekúndum — og þa^
hafði svipuð áhrif á hann eins
og óvænt svipuhögg. Eitt alt-
arisljósanna flögraði til °8
skin þess endurljómaði í allff"
um hennar, svo að þau virt-
ust búa yfir óljósum grun. Eða
ef til vill vora það línur
augnabrúnanna, er orsökuðu
það ...
Það var roði í kinnum henn-
ar; og fingurnir hreyfðust hik-
andi eftir talnabandinu.
Og þá hafði honum dottið
í hug, hver hún væri. llann
hafði liorft spyrjandi á hana-
— Var það ekki fyrir yður,
sem ég kom með rauðu skoua
frá Frakklandi síðast ■ ■ ■ ■
Jú, auðvitað var það dóttir
Lestant gamla d’Ivres, og þa
liafði hann líka munað nafn-
ið hennar. Elísahet -— stytt í
Zabet.
— Afsakið, monsieur, sagði
hún lágt, — ég kom hingað
til þess að hiðja . . .
— Eru syndir yðar svo mikl-
ar, svaraði Carrick, að þér
þurfið að fara út í slíkum hita
til þess að biðja um synda-
aflausn .. . ?
— Ég er ekki komin til að
hiðja um syndaaflausn, liafði
lnin svarað. Hún kafroðnaði
— að sjálfsögðu við að minn-
ast eins eða annars. Svo hafði