Heimilisblaðið - 01.12.1953, Síða 27

S°ldam, ég þarf að tala
við yður örfá orð, áður
6n tér farið.
^erða hrökk við. Hún var
að kQ
c°ttia út úr fatageymslunni,
6®ar ungfrú ' Værner, eig-
andi
ar“
>
ar
ungfrú ' Værner,
i > Vélritunarskrif stof unn-
Lrópaði þessi orð til henn-
Segnum hálfopnar dyrnar
einkaskrif stof unni.
Ég er alveg að koma,
Stru Værner, svaraði Gerða
0 dam vélrænt. Hún litaðist
r
1 stóru skrifstofunni. Þar
engan að sjá, og búið var
^reiða yfir ritvélarnar. Hún
Vaj,
, nmrri því alltaf sú síðasta,
Var með vilja gert. Hún
1 ógjarnan verða starfs-
^strum sínum samferða, því
qQ L
jj.voru svo mikið yngri.
j 1111 Var á allt annarri bylgju-
ngó. Það vissu bæði þær og
aUn .
sl>frú Værner leit upp úr
u iólunum. Hún sneri stóln-
g. ^iftursnöggt og stöðvaði
u‘g með því að spyrna fótun-
Up1 í gólfið. Hún leit
g, ^reif af sér gleraugun og
a Gerðu gráum, kulda-
.ugm„.
L'rú Skov hringdi, sagði
6 11 ^isklega. Þér hafið ekki
nPú farið þangað, Soldam
' ' • ®g vil ekki heyra neinar
HeiMilisblaðið
afsakanir. Mér er kunnugt um,
hvernig ástatt er fyrir yður
. . . og þess vegna vildi ég út-
vega yður aukavinnu núna rétt
fyrir jólin. Þess vegna fór ég
einmitt til yðar, en þá nennið
þér ekki að fara þangað. Sé
það þess vegna, skuluð þér fara
þangað nú þegar — og þá þessa
þrjá tíma fyrir hádegi á morg-
un! Ef til vill nennið þér ekki
að vinna nokkurn skapaðan
hlut, þér viljið auðvitað frek-
ar fá peningana gefins.
— Afsakið, ungfrú Værner,
en frú Skov . . . er hún ekki
gift forstjóranum fyrir verk-
takafélaginu?
— Jú, það er hún. Ungfrú
Værner reyndi að neyða sig
til að brosa. Þér þurfið ekki
að hafa minnstu áhyggjur af
laununum. Þau verða ábyggi-
lega greidd. Vitið þér ef til vill
eitthvað ósæmilegt um Skov-
fjölskylduna? . . . Ef til vill
eru það gamlir vinir? . . . Ung-
frú Værner snarsneri stóln-
um til baka og sneri bakinu
að Gerðu og sýndi með því
fram á, að hún ætlaði að ljúka
samtalinu með eftirfarandi
orðum: — Þér farið tafarlaust
til frú Skov, því hef ég lofað.
Gerið þér það ekki, þá hef ég
ekki meiri vinnu fyrir yður.
Svo vitið þér það, að það þýðir
ekki fyrir yður að biðja um
leyfi oftar.
Gerða Soldam anzaði engu,
því að hún vissi, að þetta var
skipun. Hún vildi ekki heldur
hugsa, því að það var tilgangs-
laust. Hún hljóp við fót í gegn-
um bæinn. Hún gekk álút, því
að stórar, þungar krapaflygs-
ur féllu jafnt og þétt niður
yfir borgina, þar sem allir búð-
argluggar voru uppljómaðir af
jólaskrauti og hvers konar
freistingum. — Ég tek ekki
sporvagn, sagði hún upphátt
við sjálfa sig. Ég hef gott af því
að ganga spölkorn. Auðvitað
kem ég seint heim, en það væri
víst lítil hjálp í því . . .
Hún stóð lengi fyrir framan
stórar útidyrnar, áður en hún
hafði kjark til að þrýsta á dyra-
bjölluna. Hún heyrði ekki í
bjöllunni. Hún horfði upp eftir
þessu reisulega húsi, sem var
nærri því eins og höll. Það sveif
í gegnum huga hennar, að Skov
forstjóri hafði orðið milljóna-
mæringur á síðastliðnum tíu
árum, eftir því sem sagt var.
Hún greip í snerilinn og gekk
inn.
— Hvers óskið þér?
Dyravörðurinn — fyrirferð-
armikill maður með grátt yfir-
skegg — teygði höfuðið fram
yfir borðið, sem hann sat við.
— Ég átti að tala við frúna.
Ég er frá skrifstofunni ,,Stabil“
. . . Ég heiti Soldam — Gerða
Soldam.
— Komið þér eftir beiðni?
. . . Dyravörðurinn teygði sig
letilega í innanhússímann.
— Já, frúin á von á mér.
Meðan dyravörðurinn talaði
í símann, grandskoðaði hann
[207]