Heimilisblaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 31

^ðurinn minn sendir mér
^'inlega rauðar rósir — það
^ýtur að vera ástríða hjá hon-
Urn • • . Jæja, eigum við ekki
slá því föstu, að þér komið
tukkan níu á morgun . . .?
0 er hræðilega snemmt, en
Vl^ Verðum að vera búnar með
^ kortin klukkan tólf, þá
0lna þeir, sem bera þau út.
þér ekki fá þessar 50
r°nur strax — ég býst við, að
°r viljig kaupa eitthvað til
|°}anna fyrir þær . . . Jú,
viljið ábyggilega fá þær.
Auenablik.
Áður en Gerða fékk ráðrúm
1 að svara, hafði frú Skov
§ri.Pið innanhússímann, sem
á borðinu hjá henni: — Ó,
erniann, ég er búin að fá
1Ukaritara. Hún er hérna hjá
^er núna. Hún vill endilega
sirax þessar fimmtíu krón-
Sern hún á að fá fyrir vinn-
a a naorgun, núna undir eins
^ ‘ ‘ ^ún ætlar að kaupa eitt-
jVa^ iyrir jólin, hugsa ég . . .
a’ bu> þetta er að vissu leyti
kurs konar jólahjálp.
Eg vil heldur bíða til
^ &Uns með þessa peninga,
^eyrði Gerða sjálfa sig segja.
°^din var dálítið óstyrk.
^kkert bull! Er það vegna
að ég sagði, að það væri
^lp? Prú Skov hló. Hún
ut höndina og studdi á
]Q.aPP> sem kveikti á ljósi í
tlUu- Gerða fékk ofbirtu í
auRun.
Á
U$t Saina augnabliki opnuð-
jjj dyrnar og Hermann kom
0 ’ ^anu hafðj gildnað dálítið
. tengið undirhöku. Hann

(>e *Upp °g starði. Hjarta
U barðist ótt og títt. Hafði
Un ekkert breytzt? — Und-
^ILISBLAÐIÐ
arlega kalt . . . augnaráð
kaupsýslumanns — manns,
sem gat séð um sig sjálfur. Jú,
vissulega var hann mikið
breyttur.
— Hafirðu peningana á
þér, þá láttu hana hafa þá,
hvíslaði frú Skov.
Hermann Skov forstjóri rétti
fram höndina og tók hönd
Gerðu. Handtakið var þétt, en
hann sleppti henni skyndilega
aftur. Hann horfði á magurt og
fölt andlit Gerðu, snjáðu káp-
una og gamla skóna, sem voru
gegnblautir eftir krapið á göt-
unni. Hann brosti hlýlega. Það
brenndi hana . . . Hann var
með umslag í hendinni. Hann
stakk því leiftursnöggt í vas-
ann, svo tók hann upp veski
sitt. Hann sneri sér frá þeim,
meðan hann opnaði það. Þeg-
ar hann sneri sér að henni aft-
ur, var hann með samanbrot-
inn fimmtíu króna seðil í fram-
réttri hendinni.
— Þökk fyrir, herra for-
stjóri. Gerða tók seðilinn og
braut hann sundur. Hundrað
króna seðill valt innan úr hon-
um og niður á gólfteppið. —
Það voru fimmtíu krónur, sem
ég átti að fá, sagði hún og varð
þess vör, að hendur hennar
skulfu.
— Ef ég vildi nú borga
meira. Skov leit fast í augu
hennar. Ef ég vildi borga þetta,
til þess að þér gætuð átt reglu-
leg jól, má ég það þá ekki?
. . . Þér eigið líka eftir að
vinna meira fyrir konu mína.
Þetta augnaráð . . . Nei,
augu hans höfðu samt ekki
breytzt. Hann ætlaði að kaupa
hana nú, — en hann hafði
einnig ætlað að kaupa hana þá.
[211]
Nú rann það upp fyrir henni.
Hún lét fimmtíu króna seðil-
inn einnig detta. — Ég get ekki
tekið verkið að mér, sagði hún
fljótmælt. Ungfrú Værner hlýt-
ur að geta útvegað yður ein-
hverja aðra. Afsakið, að ég
hef tafið yður . . .
Það var ekki fyrr en hún
var setzt inn í sporvagninn,
sem það rann upp fyrir henni,
að hún hafði einnig brotið af
sér yið ungfrú Værner.
— Þér eruð þó ekki veikar?
spurði stúlkan, sem sat á móti
henni.
Gerða sat og studdi olnbog-
unum á hnén með hendurnar
fyrir andlitinu. — Ég er aðeins
dálítið þreytt. Hún rétti sig
upp . . . Hún sagði ekki fleira
upphátt, en innra með henni
hvíslaði einhver rödd. Ég er
bara hræðilega örvingluð og
þó um leið ánægð. Örvingluð
vegna þess, að ég á enga pen-
inga til jólanna. Ánægð vegna
þess, að ég lét ekki augnaráð
Hermanns leiða mig á glap-
stigu vegna peninganna . . .
Áður en Gerða hafði opnað
forstofudyrnar, opnuðust þær
á móti henni. Birta litla flaug
upp um hálsinn á henni og
skríkti:
— Mamma, við erum búin
að fá jólatré. Maðurinn var að
koma með það rétt áðan. Pabbi
er inni í eldhúsi, og ég má ekki
koma inn til hans.
Litla, dimma forstofan
hringsnerist fyrir augum
Gerðu. Hún andaði djúpt og
naut þess að finna greniilm-
inn. Þarna stóð tréð úti í horni.
Hún opnaði eldhúsdyrnar.
Frh. á bls. 215.