Heimilisblaðið - 01.07.1954, Síða 5

hann og öskraði á hann eins
°g raddbönd og lungu þoldu.
það heppnaðist, þótt ég
tryði því varla. Nú var það ap-
mn, en ekki ég, sem hörfaði
skref fyrir skref aftur á bak.
klér óx kjarkur. Ég hafði heyrt,
að górillur réðust mjög sjald-
ai1 á menn, en flýðu frekar,
þær hefðu veður af þeim.
minnsta kosti dró þessi
Sorilla sig í hlé og hvarf inn
a milli skógartrjánna.
^essi fyrsti fundur minn við
Sorillaapa vakti hjá mér löng-
un til þess að kynnast nánar
kfnaðarháttum þessara tröll-
v°xnu apa. Þegar ég kom aft-
Ur til bækistöðva minna, sendi
eS eftir höfðingja Babúnóanna.
Hann fræddi mig á því, að
^abúnóarnir litu á górillaap-
atla sem menn, sem útlæga
kræður sína. Þegar ég bað
böfðingjann að lána mér
u°kkra menn, þar sem ég ætl-
a«i á górilluveiðar, færðist
kann ákveðið undan því. Hann
reyndi að gera mér ljóst, að
bað væri miklu betra að fara
a fílaveiðar, þar sem upp úr
byi væri þó eitthvað að hafa;
^ikið kjöt handa ættflokki
nans og dýrmætt f ílabein handa
kvíta herranum. En ég lét
Uaasta lítinn áhuga í ljósi fyrir
fílaveiðum. Ég vildi fyrst leita
^Vlgsna górillanna, til þess að
S®ta sjálfur athugað lifnaðar-
b^tti þeirra úti í náttúrunni.
^■afði þessi stóri górillaapi, sem
elti mig, kannske ekki verið
a^ athuga mig á sinn hátt?
bfann gat auðvitað ekki hugs-
a^- En ég hafði að minnsta
b°sti aldrei orðið þess var hjá
°brum dýrum, sem egnd höfðu
Verið upp, að þau hættu af eig-
111 hvötum að elta fórnardýr,
^EIMILISBLAÐIÐ
í
sem þau hlutu að finna, að þau
hefðu í fullu tré við.
Ogolo, höfðinginn, var hinn
þverasti. Hann sagði, að gór-
illaaparnir, Injunarnir, eins
og þeir voru kallaðir þarna,
nytu verndar voldugs Ju-ju
og mundu hefna sín grimmi-
lega, ef þeir væru ofsóttir með
skotvopnum, og hann lét mig
skilja það á sér, að hann og
töfralæknir hans vissu vel,
hvar górillurnar væri að finna.
Ég stakk upp á því, að hann
sendi eftir töfralækni sínum,
og svo skyldum við þrír ræða
málið. Hann féllst á það.
Töframaður Babúnóanna.
Eno var greindarlegasti og
slungnasti náunginn, sem ég
hef nokkru sinni fyrirhitt með-
al innfæddra manna. Þegar ég
tók eftir slægðarbrosinu á hon-
um, sem stakk gersamlega í
stúf við þvermóðskufullan
munnsvipinn á höfðingjanum,
skildist mér strax, að þar hefði
ég eignazt bandamann. Töfra-
maðurinn settist á hækjur sín-
ar við varðeldinn hjá Ogolo
og mér, og stundarkorn var
alger þögn. Ég kveikti mér ró-
lega í sígarettu, þótt ég þráði
ekkert heitar en hafa hraðan
á, og beið. Ég lézt ekki taka
eftir, hversu græðgiilega þeir
störðu á sígarettuna mína.
Lokáins, er hún var nærri því
uppreykt, tók ég fimmtíu
stykkja kassa upp úr vasa mín-
um og henti sinni sígarettunni
til hvors þeirra. Það var Eno,
sem loksins rauf þögnina.
- Eno er hinn góði faðir gór-
illanna, sagði hann á mállýzku,
sem var samansett úr máli
Babúnóanna og portúgölsku-
[113]
blendingi. - Hann talar við hinn
gamla höfðingja hinna týndu
bræðra sinna og segir þeim,
hvar þeir geti fengið nóg að
borða.
Ég stakk upp á því við hann,
að hann tæki mig með sér og
sýndi mér, hvernig hann tal-
aði við górillurnar. Hann sagði,
að það gæti hann ekki, nema
Ogolo leyfði það. Þá bar Ogolo
sjálfur fram uppástungu. Ef ég
lofaði því, að skjóta ekki á gór-
illurnar, mætti Eno taka mig
með sér til þeirra og sýna mér
lifnaðarhætti þéirra. Auk þess
yrði ég að skjóta fíla handa
þorpsbúum og gefa Eno og
sjálfum honum „mikið, mikið
tóbak“ og værðarvoðir í ofan-
álag. Hinum fylgdarmönnun-
um yrði ég líka að borga með
tóbaki og værðarvoðum. Ég
hefði lækkað mikið í áliti hjá
þeim, ef ég hefði strax gengið
að öllu þessu. Því hófust nú
langar umræður og samning-
ar. Ég áskildi mér rétt til að
beita vopni, ef á mig yrði ráð-
izt. Auðvitað varð að semja
vandlega um þýðingu hugtaks-
ins „mikið, mikið tóbak“ og
einnig um töluværðarvoðanna.
Og þegar ég skreiddist inn und-
ir moskítónetið mitt um kvöld-
ið, vissi ég, að daginn eftir
mundi ég fara þá för, sem
skemmtilegust yrði og um leið
hættulegust allra ferða minna
í Afríku.
Hjá drottnara frumskógarins.
Sólin skein í heiði, en inni
í hinu draugalega, grágræna
rökkri skógarþykknisins var
mér sú staðreynd ljós af því
einu, að þjakandi svækjuhit-
inn þröngvaði svitanum út um