Heimilisblaðið - 01.07.1954, Qupperneq 11

að skila litla, týnda bróðurnum
aftur til Ju-ju-górillaapans.
' Hvar er apaunginn? spurði
ég. - Hann er fyrir utan dyrn-
ar, svöruðu tíu raddir. Ég
kenndi í brjósti um górilla-
ungann, það var ekki útlit fyr-
ir annað en hann króknaði út
af í skóginum. Fyrir utan dyrn-
ar stóðu tuttugu negrar í við-
bót í úrhellisrigningunni. I
rniðjum hópnum var litli ap-
inn, sem starði dapurlegum
augum fram undan sér. Ég
tók hann upp á handlegginn,
og hann bar sig ekki mikið á
rnóti. Ég hljóp eins hratt og
rnér var unnt, veikinda minna
vegna, út í koldimmt skógar-
kjarrið. Enginn fylgdi mér eft-
rr, en ég fann að fimmtíu hvöss
augu fylgdust með hverju
skrefi mínu.
Litla dýrið þrýsti hlýju and-
liti sínu fast upp að brjósti
mínu. Ég lét apann varlega á
jörðina, og hann sat kyrr og
laut höfðinu gegn veðrinu og
rigningunni. Ég hafði gert það,
sem krafizt var af mér, er
margraddað óp gall við frá
þorpinu. Það brá fyrir eldingu,
og við bjarmann af henni sá ég
risavaxinn górillaapa. Hann
stóð uppréttur, og leiftrið lýsti
upp tennurnar í víðum hvofti
hans. Hann var naumast þrjá
metra frá mér, örskammt frá
litla apanum. Síðan dimmdi
aftur, og ég hraðaði mér aftur
heim í tjaldið mitt. Ég var
reiðubúinn að sverja, að það
hefði í raun og veru verið gór-
illaapi, sem stóð þarna. Ef til
vill hafði mér skjátlazt, er ég
hélt, að kvengórillan væri
dauð. Þau eru lífseig, þessi dýr,
og ef til vill hafði hún raknað
við aftur og veitt unganum sín-
um eftirför. Hans vegna von-
aði ég, að svo væri.
Daginn eftir var glaða sól-
skin. Reimleikar næturinnar
voru um garð gengnir. Eno
kom og heilsaði mér vingjarn-
lega. Hann sagði, að litli Injun-
inn hefði farið burtu með þeim
gamla, þeir hefðu fundið slóð
þeirra beggja. Nú væri öllum
áhyggjum létt af þorpsbúum.
Eftir eina viku hafði ég náð
mér aftur að mestu leyti.
Lækningajurtir töframannsins
Enos höfðu haft undraverð
áhrif. Þá vildi ég kveða niður
draugasöguna um Ju-ju-gór-
illaapann. Ég bað Eno því að
fylgja mér þangað, sem ég
hafði á sínum tíma fellt gór-
illaapann. Hann færðist í fyrstu
undan því, en þegar ég lofaði
að hafa enga byssu meðferðis
og reyna ekki að veiða gór-
illaapa, lét hann undan.
Eftir tveggja stunda erfiða
göngu gegnum skóginn kom-
um við á staðinn, þar sem við-
ureign okkar við górilluna
hafði farið fram. Að minnsta
kosti sagði Eno, að það væri
sami staðurinn, og hann benti
mér á tréð, sem ég hafði klifr-
að upp í. En hvergi fundum
við neinar leifar af hræi kven-
górillunnar. Það var því fram-
vegis óráðin gáta, hvort móð-
irin hefði í raun og veru sótt
ungann sinn eða einhver
flökkuapi hefði litið inn í þörp-
ið á leið sinni.
Síðan hef ég oft lent í gór-
illa-ævintýrum. Ég hef veitt
górillaunga og athugað lifnað-
arhætti fullorðinna apa dögum
og vikum saman, og skógargór-
illa, sem ég veiddi eitt sinn,
býr enn hjá einum vini mínum
á plantekru í Suður-Kamerun.
Bardagi Eela.
Eins og ég hef þegar nefnt,
líta Babúnóarnir á górillaap-
ana sem bræður sína. Ég átti
alltaf erfitt með að fá burðar-
karla, og það var algerlega úti-
lokað, að ég gæti tekið með
mér lifandi górillaapa. Ég tók
því saman föggur mínar einn
góðan veðurdag, útbýtti gjöf-
um og lagði af stað með
nokkra burðarkarla til lands
Pangwe-negranna í Rio Campo.
Þar átti ég gamlan veiðifélaga,
Pangwe-negra, sem hafði ver-
ið á veiðum með mér í Rio
Campo fyrir nokkrum árum.
Þar er einnig mikið um gór-
illaapa, og Pangwe-negrar hafa
allt aðrar skoðanir en Babúnó-
arnir. Hjá þeim er górillakjöt
talið mikið lostæti. Pangwe-
negrarnir eru ekki dvergvaxn-
ir, heldur stórir og sterkir
menn. Ég varð, hvað sem það
kostaði, að ná í górillaunga
fyrir dýragarð einn í Evrópu.
Rio Campo er þrem kílómetr-
um sunnar en lögreglustöðin
í Ambam, og þar er skógur einn
mikill, þar sem meira er af
górillaöpum en mönnum, og
þar stundaði hinn gamli félagi
minn, Eela, veiðar. Frá hon-
um ætla ég nú að segja.
Þessi risavaxni Pangwe-
negri háði bardaga við stóran
skógargórillaapa, og munu fáir
menn hafa lifað af þvílíka við-
ureign. Enginn, sem ekki hef-
ur staðið augliti til auglitis við
gamlan górillaapa úti í frum-
skógi, getur gert sér grein fyr-
ir, hvílíkt hraustmenni það
hlýtur að vera, sem berst vopn-
laus við slíkt dýr og ber sig-
ur af hólmi. Eela var allfrá-
brugðinn kynbræðrum sínum.
heimilisblaðið
[119]