Heimilisblaðið - 01.07.1954, Síða 23

HJALMAR BERGMAN
Prinsessan, sem skrifaði á rósarblaðið
Æ v i n t ý r i
OG Styrbjörn tók litlu
prinsessuna milli handa
ser og lyfti henni upp á öxl
sína. Síðan lagði hann af stað
Segnum skóginn, löngum,hröð-
skrefum. Villisvínin flýðu
1 allar áttir eins og hérar, en
rett í því bili, er Styrbjörn og
stúlkan komu út úr skóginum,
niður að ánni, mættu þau sjálf-
galtapabbanum á bakkan-
^EIMILISBLAÐIÐ
um. Hann var tíu sinnum
stærri en hin villisvínin og
helmingi stærri en stór hestur.
Hann kom á móti þeim og setti
ógnandi undir sig hausinn með
vígtönnunum ægilegu. Styr-
björn tók sterklega um víg-
tennur hans, sína með hvorri
hendi, sneri honum að ánni,
settist klofvega á bakið á hon-
um með prinsessuna fyrir
framan sig, og svo keyrði hann
járnslegna hælana í síður galt-
arins og neyddi hann til að
vaða út í ána. Litla prinsess-
an sat á baki galtapabba eins
og fiðrildi á trjástofni. Iðuköst
árinnar sviptust til í kringum
hana, en hún komst heil á húfi
yfir á hinn bakkann.
Þá dró Styrbjörn aftur sverð
sitt úr slíðrum, og með beittri
egginni hjó hann hvert þrepið
eftir annað í klettinn. Enda
þótt steinflísunum rigndi eins
og haglkornum yfir prinsess-
una, fylgdi hún Styrbirni fast
eftir og var innan skamms
komin efst upp á tindinn, en
þar tók við svo breið og djúp
gjá, að hana sundlaði og hún
hörfaði til baka.
- Æ, æ, sagði hún, svo að
amma hafði þá rétt fyrir sér.
Yfir þessa gjá kemst ég aldrei.
Styrbjörn togaði í úfna, járn-
gráa skeggið sitt og hugsaði
sig um stundarkorn. Að lok-
um sagði hann og glotti
lymskulega:
- Það er aðeins til einn mað-
ur, sem getur hjálpað þér yfir
gjána, og sá maður er ég, Styr-
björn. En það er lífshættulegt,
og þú verður að lofa mér einu,
áður en ég hætti á að stökkva
yfir gjána.
- Hvað er það? spurði prins-
essan.
Styrbjörn svaraði:
- Strax, þegar þú hefur séð
prinsinn unga, verður þú að
koma með mér heim aftur og
verða konan mín.
Vesalings litla prinsessan!
Hún grét og bað og neri hend-
ur sínar og grátbað Styrbjörn
knékrjúpandi að hlífa sér við
þessu loforði. En Styrbjörn
glotti bara illúðlega að skelf-
[131]