Heimilisblaðið - 01.07.1954, Page 24

ingu hennar. Að lokum varð
prinsessan að lofa honum, að
hún skyldi verða konan hans,
ef hún aðeins fengi að sjá prins-
inn. Styrbjörn lyfti henni upp
á öxl sér og sagði:
- Haltu þér nú fast, því nú
er um líf og dauða okkar beggja
að tefla. Síðan tók hann til-
hlaup og stökk yfir gjána. Svo
tröllslegt var þetta stökk hans,
að kletturinn bak við hann
sprakk. Sverðið losnaði úr belti
hans og hrapaði niður í hyl-
dýpið. Og í hvert sinn, sem
það kastaðist frá öðrum gjár-
veggnum yfir að hinum, barst
upp úr gjánni sterkur og fag-
ur hljómur, eins og þegar
hundrað kirkjuklukkur hringja
á kyrrum og heiðum sunnu-
dagsmorgni.
Nú voru ekki lengur eftir
neinir trafalar á leiðinni, sem
sigrast þurfti á, og eftir fáein-
ar mínútur var Styrbjörn kom-
inn að höll prinsins. Hann nam
staðar hjá blaðlausu eikinni
fyrir utan glugga prinsins,
tyllti sér á tá og lyfti prins-
essunni upp fyrir gluggakist-
una.
- Hvað sérðu? spurði hann.
- Æ, æ, andvarpaði prins-
essan og teygði hálsinn eins og
hún gat. Ég sé litla unnustann
minn, prinsinn unga. Hann
liggur á sjúkrabeði sínum og
er svo fölur og aðframkominn,
að ég fæ sting í hjartað við að
sjá það.
- Það er ekki víst, að það
sé neitt sérlega hættulegt, sagði
Styrbjörn. Sérðu hann vel og
greinilega?
- Já, ég sé hann mjög greini-
lega, svaraði prinsessan. Ó,
hvað það var sorglegt, að ég
skyldi sjá hann svona hörmu-
lega á sig kominn. Lofaðu mér
að klifra inn um gluggann, svo
að ég geti kvatt hann.
En Styrbjörn þrýsti henni
upp að sér og sagði:
- Nei, nú hefur þú fengið að
sjá prinsinn, og nú verður þú
að koma strax heim með mér
og verða konan mín. Það var
aldrei minnzt á að kveðjaprins-
inn, svo að þú verður að gera
svo vel og standa tafarlaust
við loforð þitt. Ho, ho, ho! Nú
hef ég leikið á þig og ömmu
þína.
Þarna stóð þessi risavaxni
þurs og hló, svo að vesalings
prinsessan fékk hellu fyrir eyr-
un. Hún var að því komin að
örvinglast af hryggð og kvíða.
Hafði hún stofnað sér í allan
þennan stórkostlega háska og
sigrazt á öllum þessum örðug-
leikum og í þokkabót orðið að
heita því að verða konan hans
Styrbjörns, til þess eins, að fá
að líta rétt í svip á prinsinn?
Átti hún ekki einu sinni að fá
að segja honum, hversu vænt
henríi þætti um hann?
Styrbjörn belgdi sig í sífellu
allan út, glotti eins og úlfur
og sagði:
- Ho, ho, ho! Sumir halda,
að Styrbjörn sé eins heimskur
og hann er sterkur. He, he, he!
En nú kemur áreiðanlega ann-
að hljóð í strokkinn, þegar ég
hef leikið á þær báðar, ekkju-
drottninguna og prinsessuna.
Ha, ha, ha!
Ó, bannsettur glópaldinn
þinn, hugsaði prinsessan. Þá
færi nú að fara aftan að sið-
unum, ef ég gæti ekki leikið
á þig. Og hún sagði:
- Ég skal áreiðanlega fara
heim með þér og verða konan
þín. En mér lá svo mikið á,
þegar ég fór að heiman, að ég
hafði ekki tíma til að klæða
mig í sokka eða skó eða setja
upp konunglegu kórónuna
mína. Það liti illa út, ef þú
kæmir heim með berfætta
stelpu. Því mundi engin sál
trúa, að ég væri prinsessa. Þu
verður að lofa mér að fara inn
í höllina, til þess að fá lánaða
skó, sokka og kórónu.
Þetta fannst Styrbirni skyn'
samlega mælt, og hann spurði,
hvað hún þyrfti langan tíma til
þess að búa sig reglulega vel-
- O, við prinsessurnar eigum
svo auðvelt með að búa okk'
ur reglulega vel, svaraði prinS'
essan. Ég þarf ekki lengri tíma
til þess en þú þarft til þess að
telja dúfurnar, sem sitja þarna
uppi, yfir hallarhliðinu. StraX,
þegar þú hefur talið þær, máttu
kalla á mig. En einu verður
þú að lofa, og ef þú stendur
ekki við það loforð, stend
heldur ekki við mitt.
- Hvað er það? spurði Styr'
björn.
- Meðan ég er inni í höllinnn
verður þú að gæta hliðsins vel
og sleppa engum inn, hver svo
sem það er.
Hann hét henni þessu. PrinS'
essan gekk inn í höllina. Styr'
björn lokaði hliðinu á eftir
henni og fór strax að telja
dúfurnar. Hann hafði varla tal'
ið upp að hundrað, þegar all'
ur dúfnahópurinn flaug UPP’
sveimaði nokkra hringi uPP1
yfir honum og settist svo aftu1 •
Styrbjörn varð að byrja talm
inguna á nýjan leik. En hann
komst aldrei lengra en UPP
hundrað. I hvert sinn, sem
hann kom að hundrað og einm,
flaug hópurinn upp, sveimað1
nokkra hringi uppi jdir hon'
HEIMILISBLAÐI0
[132]