Heimilisblaðið - 01.07.1954, Page 27

MANNDÓMSAR
FRAMHALDSSACA EFTIR A. J. CRONIN
- Já, að undanteknu því að finna
sjúkdóminn, svaraði Duncan hvat-
lega. Ég hef gert margar algerlega
Sagnslausar rannsóknir síðustu viku
— og á meðan liggur maðurinn fyr-
lr dauðanum. •
- Sjúkdómsgreining er erfið, skaut
Overton inn í. Við getum ekkert
aðhafzt. Prófessorinn álítur, að um
dularfullan blóðsjúkdóm sé að ræða.
- Já, það kann að vera. En ég
alit, 'að það þurfi að framkvæma á
honum aðgerð, annars lifirhannekki.
- Hver hefur spurt um yðar álit?
^ér megið ekki gleyma stöðu yðar
hér, Stirling! Það var aðeins af góð-
semi, að þér fenguð stöðu hér í
deildinni. Og við erum margir, sem
alítum, að þér eigið hér alls ekki
heima!
Hann gekk fram ganginn, og Dun-
can horfði á eftirhonum, fölur og fár.
ETTA sama kvöld átti hann frí
frá störfum, og eins og svo oft
aður fór hann i heimsókn til Önnu.
í’að vakti hjá honum sérstaka gleði-
^lfinningu að bjóða almenningsálit-
lnu í bænum byrginn.
Hún bauð honum kaffi og veitti því
athygli. að hann var óvenju þögull.
■ Hvað er að? spurði hún. Hefur
nu einhver verið að rægja okkur?
Hann hristi höfuðið.
- Nei, ég nýt þess aðeins að hafa
kynnzt hinum vélrænu starfshátt-
Urn læknavísindanna. Það er sann-
aHega skringilegt að framkvæma
rannsóknir í tilraunaglösum, þegar
eS þarf ekki annað en að leggja
^Vrað að brjósti hins sjúka manns,
þess að vita með vissu, hvað
gengur ag honum.
Hún horfði undrandi á hann.
' Berið þér ekki meiri virðingu
fyrir rannsóknum vísindanna?
Allt i einu sótti hann í sig veðrið
°S orðin streymdu af vörum hans.
' í sex vikur hef ég þjáðst ósegj-
^eimilisblaðið
anlega! Ég vil vinna með höndun-
um, ekki með tilraunaglösum og vél-
um — það hefur lamandi áhrif á
allt starf okkar. Meiri hluti lækna
vinnur aðeins fyrir peningana. Hin-
ir eru, vegna núverandi kerfis,
rændir þeim eiginleikum, sem
nokkru máli skipta — persónulegri
getu til þess að framkvæma raun-
verulega sjúkdómsgreiningu. Þeir
fá aldrei tækifæri til þess að vinna
sjálfstætt. Það er alltaf hjúkrun-
arkona eða aðstoðarmaður eða vél,
sem vinnur fyrir þá. A þessari
stundu liggur maður fyrir dauðan-
um á deildinni, sökum þess, að hinir
háttvirtu herrar sjá ekki, hvað að
manninum gengur, vegna sífelldra
rannsókna og tilrauna.
Hún horfði á hann kuldalega og
með vanþóknun.
- Það var sú tíð, að þér lituð á
starf yðar é visindalegri hátt.
- Og ætti ég ekkert tillit að taka
til almennings? spurði hann, argur
í skapi.
- Nú, hvers vegna ? Þér munuð
komast að raun um, að það er ekki
mikils virði, þegar þér byrjið á
sjúkdómafræðinni.
Hann starði undrandi á hana, og
hún svaraði honum róleg í bragði:
- Þér vitið ósköp vel, að við mun-
um vinna saman. Ég þarf á dugleg-
um lækni að halda við rannsóknir
mínar á vöðvum og taugum.
- Þér!
- Já, já, — við skulum segja okk-
ar rannsóknir. Gleymið ekki, að þér
hafið veðsett yður hjá mér!
Hún brosti leyndardómsfullu brosi
og flýtti sér að skipta um umræðu-
efni.
- Hvílið yður nú. Ég skal leika
verk eftir Bach fyrir yður.
Hún hafði ekki aðeins hjálpað
honum í erfiðleikum hans, hún hafði
gert hann að nýjum manni.
Hann stóð á fætur rétt áður en
hvíldartima hans lauk og fór inn
til Walters á stofu 7.
Unga manninum, sem aðeins var
tuttugu og tveggja ára, leið hræði-
lega illa. Varir hans voru þurrar
og flagnaðar, augun sljó og hann
átti erfitt um andardráttinn. Duncan
stóð í rökkvaðri stofunni og hleypti
brúnum. Hann stakk hendinni inn
undir skyrtu sjúklingsins og fann
strax með tílfinninganæmum fing-
urgómunum, hvar sjúkdómurinn
hélt sig, neðst í brjóstkassanum.
Hann sneri sér allt í einu við og
kallaði á hjúkrunarkonuna.
- Viljið þér sjá um, að sett verði
tjald umhverfis rúmið?
Fimm mínútum seinna kom hjúkr-
unarkonan aftur ásamt annarri
hjúkrunarkonu með tjaldið. Auk
þess voru með þeim tveir hjúkr-
unarmenn, er ýttu á undan sér
skurðarborði með ýmis konar tækj-
um á til meiri háttar aðgerðar.
Duncan sagði, stuttur í spuna:
- Ég þarf ekki á öðru að halda
en langri nál. Viljið þér gera svo
vel og fá mér hana?
Hann beygði sig yfir sjúklinginn,
en um leið voru dyrnar opnaðar, og
hann leit upp. Doktor Overton var
kominn í eftirlitsferð.
- Hvað á þetta að þýða? Over-
ton reyndi að hafa vald á rödd
sinni, er skalf af reiði.
Duncan rétti úr sér.
- Ef þér hinkrið við ofurlitla stund,
skal ég sýna yður það!
- Eruð þér genginn af göflunum,
maður? Þér getið ekki framkvæmt
aðgerð á þessum sjúklingi án sam-
þykkis míns.
- Þarf ég að fá yðar leyfi til þess
að bjarga lífi hans?
Hjúkrunarkonurnar stóðu eins og
negldar við gólfið, án þess að mæla
orð frá vörum.
Sjúklingurinn leit af andliti Over-
tons, sem var náfölt, og á Duncan,
sem var einbeittur og rólegur. Hann
kippti í handlegg hins unga læknis.
- Gerið það, hvíslaði hann og
greip andann á lofti. í hamingju
bænum, gerið allt sem þér getið til
að hjálpa mér!
- Ég aðvara yður! sagði Overton
gjallandi röddu. Þetta er gert á
yðar eigin ábyrgð!
Duncan beygði sig þrjózkulega
[135]