Heimilisblaðið - 01.07.1954, Síða 28

•
yfir sjúklinginn. Hann tók fast ut-
an um nálina. Hann hafði ákafan
hjartslátt um leið og hann stakk
nálinni inn í brjóst sjúklingsins.
Allir viðstaddir biðu í ofvæni, en
svo vall þykkur, gulur gröftur út
úr kýlinu í brjóstholinu, sem hann
hafði stungið á. Það var eins og
gröfturinn ætlaði ekki að hætta að
renna.
Walter andvarpaði af feginleik.
Overton var fölur. Hann var sveitt-
ur um lófana. Duncan þurrkaði af
nálinni og sagði rólegri röddu við
hjúkrunarkonuna:
- Viljið þér flytja hann yfir í
E-deild í kvöld, ungfrú? Hann mun
jafna sig bráðlega.
- Ég hef þegar jafnað mig! Það
runnu gleðitár niður kinnar unga
mannsins. Ég á létt með að anda
núna. Guð blessi yður, læknir!
MORGUNINN eftir, þegar sjúkra-
stofuvitjun stóð yfir, veitti
Duncan því athygli, að Inglis rektor
horfði á hann undarlegu augnaráði.
Þegar þeir voru. orðnir einir, bað
rektor hann að ganga með sér inn
á skrifstofu sína. Hann stóð þar
og hóstaði og ræskti sig góða stund,
unz hann sagði:
- Yður semur ekki sem bezt við
doktor Overton, Stirling ?
- Nei, rektor.
- í trúnaði sagt er það sama að
segja um mig!
Andlitsdrættir rektors milduðust,
og hann hló. En svo mælti hann
á sinn vanalega og varfærna hátt:
- Ég vildi gjarnan, að þér hefðuð
ekki móðgað starfsfélaga yðar, kæri
Stirling. Ég þarf víst ekki að segja
yður, að það eru vissir menn, sem
eru á móti yður hér. Þér getið auð-
veldlega komizt í vandræði, þótt ég
sannarlega voni, að svo verði ekki.
En ég bið yður þess að fara gæti-
lega í framtíðinni . . .
Walters tók skjótum framförum.
Og þegar Duncan kvaddi þennan
sjúkling, gat hann ekki varizt þeirri
hugsun, að hefði hann ekki tekið
til sinna ráða, væri þessi geðþekki,
ungi maður liðið lík.
Föstudag einn í september stóð
Duncan inni í rannsóknarstofunni
og var að ljúka við dagsverkið,
þegar barið var létt að dyrum. Og
áður en hann hafði svarað, stóð
Margrét við hlið hans.
- Þarna geturðu séð! sagði hún.
Fjallið kemur til Múhameðs!
- Margrét! sagði hann undrandi.
Ég vissi ekki, að þú værir komin
aftur!
- Jú, pabbi varð að hraða sér í
verzlunarerindum fyrir nokkrum
dögum — þú skilur, vegna nýja
orkuversins.
Hann sagði hæglátlega:
- Það var vingjarnlegt af þér að
koma og heimsækja mig.
- Nú, já, sagði hún og hló kæru-
leysislega. Ég átti erindi við Inglis
frænda, og svo langaði mig til þess
að kíkja inn til þín.
Hún stóð og virti hann fyrir sér
á þann hátt, sem hún ein gat gert.
Allt í einu fann hann, hversu heitt
hann hafði þráð hana. Hann hafði
saknað hennar ósegjanlega og beðið
komu hennar með óþreyju. Nú
þurfti hann ekki að bíða lengur.
Hann var heilbrigður maður. Hann
vissi — það var bjargföst trú hjá
honum — að hann mundi komast
langt áleiðis.
- Margrét, sagði hann, það er dá-
lítið, sem mig langar til þess að
segja þér.
Hreimurinn í rödd hans fékk
hana til þess að líta upp. Hún horfði
stríðnislega á hann stórum augum.
- Haltu áfram, ef þú ætlar ekki
að segja mér alla ævisögu þína.
Hann gekk skrefi nær henni.
- Nei, en það er nokkuð, sem
byrjaði fyrir löngu, Margrét. Það
er um fátækan dreng og prinsessu,
sem bjó í höllu.
Hún horfði glettnislega á hann.
- En hvað þú talar fallega! Hver
var þessi prinsessa þín?
- Margrét, geturðu ekki getið upp
á því?
- Áttu við mig?
Hann tók visnaða lynghríslu upp
úr veski sínu sem svar við spurn-
ingunni.
- Manstu ekki, þegar þú gafst
mér þessa hríslu?
- Nei! Hún hristi höfuðið.
- Daginn, sem ég fór til að veiða
og hitti þig.
- Nú, já, og þú hefur geymt hana
öll þessi ár?
Hann kinkaði kolli.
[136]
Hún ætlaði að snúa samtalinu að
öðru, en hégómleg ánægja hennar
yfir einjægri aðdáun hans dró ur
varkárni hennar.
- Þú slærð mér svo mikla gull-
hamra!
Hann tók utan um hönd hennar.
- Margrét! Ég hef beðið svo hræði-
lega lengi eftir því að segja þér
þetta. Ég elska þig. Ég veit, að mér
ber skylda til að koma mér áfram-
En mér mun takast það, Margrét!
Hann hélt áfram og talaði svo
hratt, að honum svelgdist á orð-
unum:
- Viltu giftast mér, þegar ég hef
aukið hróður minn og get boðið
þér gott heimili?
Hún mætti augnaráði hans eins
lengi og hún framast gat. Svo and-
varpaði hún. Hún leit undan.
- Ég hefði ekki átt að láta þté
vona svona lengi, sagði hún með
örvæntingarhreim, er virtist eðli'
legur. En mér þykir mjög vænt u®
þig — það þykir mér vissulega
og ég vil gjarnan hlusta á þa®’
sem þú hefur að segja!
- Já, hvers vegna skyldirðu ekki
hlusta á það? spurði hann.
Hún dró höndina hægt til sin,
og hann gat ekki komizt hjá að
sjá stóran, nýjan demantshring a
baugfingri hennar.
- Mig undrar, að þú skyldir ekki
sjá hann strax. Hann er þó bæð1
stór og fallegur!
Hann var algerlega utan við sig,
Svo sagði hann hægt og þungleg8,
- Ég er ekki sérstaklega eftir'
tektarsamur, þegar, um slíkt er að
ræða, Margrét . . .
Það leið góð stund, unz hann
bætti við:
- Þetta er mjög fallegur hringur-
Hann þagnaði aftur og barðis*
við að tala greinilega.
- Hver — hver er hann?
Hann vissi svarið áður en hun
sagði honum það.
- Það er Euen — doktor Overton,
auðvitað. Okkur hefur alltaf
vænt hvoru um annað! Það var
eiginlega þess vegna, sem ég kom
— til þess að þú gætir óskað me'
til hamingju!
Honum tókst með herkjumunum
að leyna sársaukanum, er hann bjo
yfir.
HEIMILISBLAÐlp