Heimilisblaðið - 01.07.1954, Síða 30

Og nú veit ég, hvernig það má verða.
Hvenœr eruð þér búinn á sjúkra-
húsinu ?
- Um miðjan október, ef ég verð
ekki rekinn áður!
- Ágœtt! Þá skuluð þér ferðast
burtu og lyfta yður svolítið upp.
Ferðalagið mun brátt hrista þessa
ástardrauma út úr höfðinu á yður.
Ég er viss um, að þér verðið orð-
inn heilbrigður á mánuði. Og svo . . .
- Hvað svo?
- Þá er ég tilbúin að taka á móti
yður.
- Ég skil það ekki.
- Jú, það er áformað, að ég fari
til Edinborgar. Það hefur ekki verið
tilkynnt opinberlega ennþá, en það
er þegar afráðið. Ég mun starfa þar
á sjúkrahúsi og fæ auk þess til
afnota rannsóknarstofuna við Wall-
ace-stofnunina. Og auk þess fæ ég
að velja mér starfsfélaga, sem á
að aðstoða migvið rannsóknir mínar.
Svipur hans fylltist viðbjóði.
- Rannsóknir! Líkhús! Hamingjan
góða, hvað ég hata það!
- Verið nú ekki að gera yður hlægi-
legan. Ég hef talsverð áhrif á fram-
kvæmdastjórnina. Ef til vill get ég
útvegað yður stöðu sem lektor í
sjúkdómafræði. Hugsið yður, að
verða deildarlæknir á yðar aldri!
Og hvað haldið þér, að Overton
mundi segja um það?
- Hvers vegna talið þér alltaf til
þess versta í mér? spurði hann.
- Af því að þér eruð fasteign mín,
kæri, góði Duncan! Hún brosti
stríðnislega. Nú fremur en nokkru
sinni áður!
- Þér eruð sá síngjarnasti og djöf-
ullegasti kvenmaður, sem ég hef
kynnzt!
Hún kæfði geispa og leit á úr sitt.
- Já, þegar um vísindin er að
ræða, þá er ég það. Og við göngum
bæði undir merki þeirra.
Að síðustu horfði hún kuldalega
í áttina til hans.
- Sofðu rótt, litli skógarhöggsmað-
ur. Dagar æskuástarinnar eru liðnir.
Um leið og hún gekk í áttina til
dyranna tók hún upp bréfin. Þegar
hún kom heim til sín, bjó hún vand-
lega um pakkann. Hún brosti ann-
arlegu brosi um leið og hún stakk
honum niður í eina af skrifborðs-
skúffum sínum.
rwUNCAN átti í miklu hugarstríði
” síðustu vikurnar á Victoria-
sjúkrahúsinu. En loksins voru þess-
ar vikur á enda.
Veðrið var orðið kalt og napurt.
Það gekk á með snjóéljum og frosti,
svo að jörðin var orðin gaddfreðin.
Seint um kvöld, þegar hann kom
heim af sjúkrahúsinu, hringdi sim-
inn i herbergi hans. Hann bjóst við,
að það væri deildarhjúkrunarkonan,
en svo var þó ekki. Röddin, sem
talaði, kom úr fjarska, marga kíló-
metra leið í burtu. Allt í einu varð
honum ljóst, að það var Jean Mur-
doch. Hann rétti úr sér.
- Það er pabbi. Hann varð að
fara í rúmið.
- Hvað er að honum ?
- Það er lungnakvef. Hann var
sóttur þrjár nætur i röð fram í dals-
mynni, og þá ofkældist hann. Hann
vildi ekki vera inni, en nú neyðist
hann til þess.
- Hvernig gengur þá læknisstarf
hans?
- Ég hef áhyggjur af því. Það eru
mikil veikindi hér.
Hann gat ímyndað sér ástandið
í hinu afskekkta héraði, Strath Lin-
ton: Sjúkur læknir, héraðið á kafi
í snjó og langt á milli bæja.
- Þið hafið þörf fyrir aðstoðar-
iækni ?
- Já, eins fljótt og mögulegt er.
Vitið þér um nokkurn?
Hún hikaði ofurlítið, en svo sagði
hún áköf:
- Ó, Duncan, það skyldi þó ekki
vera, að þér gætuð komið og verið
hér eina eða tvær vikur?
Hann hafði þegar tekið ákvörðun.
Og hefði honum ekki orðið sundur-
orða við Murdoch, mundi hann hafa
boðið henni að koma, áður en hún
bað hann um það. Hann var fljótur
að hugsa. Undir slíkum kringum-
stæðum mundi Inglis áreiðanlega
lofa honum að fara nokkrum dög-
um fyrr af sjúkrahúsinu.
- Hvenær fer síðasti bíllinn ?
spurði hann Jean.
- Klukkan níu, frá gamla torginu.
- Ég hugsa, að ég nái honum.
Þá getið þér búizt við mér um tíu-
leytið.
Svo hringdi hann til doktor Inglis.
Hann sagði honum með fáum en
[138]
skýrum orðum frá veikindum Mur-
dochs, og fékk hann strax leyfi t'l
þess að fara. Hann hafði ekki tíma
til þess að búa um dót sitt. Hann
setti á sig hálsklútinn og fór í frakk-
ann, dró hattinn niður fyrir augu
og þaut niður tröppurnar. Hann
hljóp í einum spretti eftir mann-
auðum götunum og stökk upp 1
gamla vagninn, sem var um þa®
bil að leggja af stað frá torginu.
7. kapítuli.
Læknir úti á landi.
VENJULEGA var áætlunarbíllinn
yfirfullur, en þetta kvöld voru
aðeins tveir farþegar, auk Duncans-
Annar þeirra var ungur maður, 8
að gizka tuttugu og fimm ára, með
greindarlegt andlit. Hann sat niður-
sokkinn í skáldsögu. Hinn maður-
inn, sem sat við hlið Duncans, kom
Duncan óþægilega úr jafnvægi, Þe®'
ar hann hafði áttað sig á, hver
hann væri, þessi holdugi miðaldra
maður, með poka undir augunum
og þunnt, gljáborið hár. Það var
Heiðarlegi-Jói Overton.
Maðurinn sýndi það brátt, að hann
hafði heldur ekki gleymt Duncan.
- Eruð það þér? tautaði hann.
Hvað eruð þér að gera hér á slíku
kvöldi sem þessu ?
- Hvað eruð þér að gera her •
spurði Duncan hvasst.
- Ég? sagði Heiðarlegi-Jói.
var að heimsækja son minn.
mundi ekki sitja í þessari bölvaðr*
líkkistu, hefði bíllinn minn ekk*
bilað. Viðgerðarmaðurinn heima
skal sannarlega fá að sjá í tvo heim-
ana!
Hann tók vindil upp úr vasa sW'
um, beit framan af honum og spurð*.
um leið og hann kveikti í:
- Eruð þér að fara langt?
- Til Strath Linton.
- Sei, sei, sagði sessunauturinn
og varð allt í einu fullur áhuga-
Þér ætlið niður í þann blessaða dal-
Ég neyðist til að dvelja í nánd við
þennan eyðilega stað. Ég vinn að þVI
mesta verki, sem ég hef nokkru
sinni tekið að mér — virkjuninW
við Loch Linton. Ég hef yfir þúsund
manns í vinnu. Allir vinir yðar u*
bæjarráðinu í Levenford standa með
mér að verkinu. Frh-
HEIMILISBLAÐlP