Heimilisblaðið - 01.07.1957, Page 3

XLVI. árg.
Reykjavík, júlí—ágúst 1957
7.-8. tbl.
^eter Bergen:
Spámaðurinn MÚHAMEÐ
Ual®ga eitt þúsund ár skalf hin kristna
fyjúh Urúlfa af ótta við stanzlausar árásir
f1Tleðstrúarmanna, sem æ ofan í æ réð-
a borgarhlið Evrópu með ógnarkrafti,
^að °lt mátti litlu muna að kristnir menn
. r., alEeran ósigur. Tvisvar tókst hinum
Ser^rs^^u herjum Allah að vinna stórsigra,
var gatu haft algera úrslitaþýðingu, tvisvar
fyrr 6 hægt að stöðva framsókn þeirra
rcr) 611 ^eir voru komnir inn í hjarta Ev-
þoitU °g reha þá aftur á brott: árið 732 við
vjð y_!s 1 Suður-Frakklandi og árið 1683
áhari !llarhorg. En hvað var það, sem veitti
fJi0ti^eU(^Ul:u Allah þennan vægðarlausa
ekk " raft, þetta blinda ofstæki, sem tók
fleg^ hillít til mannslífa, á meðan þeir
Saga > ^llr heilar heimsálfur? Hin einstaka
hijj^i ,slarus hófst í eyðimörkinni nálægt
!shur i°!l°gu horg Mekka með því að arab-
Uierjjij dUpmaður> nafni Múhameð, sá
geröj 6ga sýn, sem olli því, að hann
iíig s , °ðberi nýrra trúarbragða. Sú kenn-
lyri^frarriarirLSrns frá Kismet að Allah ákvæði
daað;j 9111 örlög hvers manns og að eftir
fór . •Uu hiði hans eilíf sæluvist í Paradís,
Og . og eidur i sinu um ættbálka Araba
^auH c[ ört út í Asíu og Afríku. Enn
!ega -..ag 1 dag eru þessi trúarbrögð gífur-
240 ,Ug. Vlða um heim og ennþá krjúpa
sig í i l°nir manna á kné sín og beygja
Urn ^ Ulngu í áttina til Mekka fimm sinn-
hanjjjj °g hrópa: „Allahu akbar, Mu-
°8 lVíi'iU Un raslu ’llah!“ — Allah er mikill,
atneð er spámaður hans!
Septemberdagur árið 612. Dagurinn, þeg-
ar sá eldur kviknar í hjarta manns að nafni
Múhameð, sem verður til þess að breyta
heiminum. Kvöld.
Ennþá er rauðglóandi sólin á lofti úti við
sjóndeildarhringinn. Hún varpar rauðum
glampa á fjallstindana. Fjólubláir skuggar
líða eftir lægðunum milli sandhólanna. Veð-
urbarinn þymirunnur verður fyrir látlausri
ásókn sandkornanna: Djinn heita þau á máli
innborinna, — andar eyðimerkurinnar. Alls
staðar nálæg frá alda öðli og um alla eilífð.
Þarna út frá, í austurhluta borgarinnar sést
langur reykmökkur. Úlfaldalestin stappar
niður hófunum í kvöldkyrrðinni.
Maðurinn gengur áleiðis til fjallanna.
Vatnsbelgurinn, sem hann ber á hliðinni
slengist langt niður og meiðir hann í axl-
irnar. Ilskórnir rekast í steinvölur, ullar-
skikkjan festist í þyriiirunnum. Hann tekur
ekki eftir því. Magurt andlitið horfir til
himins, eldur brennur úr stórum, dökkum
augunum undir hettubrúninni. Munnurinn
titrar, eins og honum sé um megn að bæla
lengur niður umbrotin í sál sinni, eins og
hann verði nú að mynda orð yfir það, sem
gagntekur hug hans og hrópa þau út yfir
hina takmarkalausu þögn og einmanaleik,
sem umlykur hann.
Síðasti krókurinn.
Fyrir neðan hann hverfa hús hinnar heil-
ögu Mekka í purpuralitt rökkur. I breiðum
boga sveigir borgin sig inn í dalinn. Eins og
horn á geit þrýstast endamörk hennar að