Heimilisblaðið - 01.07.1957, Page 27

ornas og Marteinn á leið að útjaðri skóg-
arins í nánd við vegamótin.
Það voru litlar líkur til þess, að nokkur
^®ri á verði, en til að vera nú við öllu búinn
að Tómas þau að biða við skógarmörkin,
sjálfur skauzt hann ofan í laut, sem var þar
skammt frá.
br'>ar Sem 1181111 iá þarna bak við hæðar-
Uni hafði hann ágætt útsýni yfir burkn-
aua> sem breiddu úr sér fyrir neðan, og þó
myndi maður, sem stæði í fimm til sex
fjarlægð, ekki koma auga á hann.
^ nr hann hafði skimað í allar áttir, sneri
ann aftur til hinna, hann fann Martein sitj-
Ul UPP í háu eikartré með sjónauka fyrir
augunum. Þaðan var gott skyggni, og Tómas
k að að koma Jósef fyrir þarna, þegar hann
^a-tni eftir hálftíma eins og um var talað.
jL að eyða biðtímanum í eitthvað gagnlegt,
.e Tómas aftur á varðberg sitt og Katrín
yl|dist með.
egar Tómas var kominn ofan í lautina,
u nann í kringum sig og gaf Katrínu merki
að koma. Hún læddist til hans og góða
lágu þau bæði á verði.
. a® Var ekki nokkra lifandi sálu að sjá, og
sJJInas sneri sér að henni. „Það er dálítið,
s . langar að spyrja þig um, Kata,“
jue 1 hann. „Þegar við hittumst á þjóðveg-
Urn> varstu þá með stolinn varning?"
cv ” a> kvort ég var með. Ég var með Ro-
ester-demantana. ‘ ‘
” uð minn góður,“ sagði Tómas.
tnó' Var nu t>að> sem eS var með. Höfnin
ég ,al iögregluþjónum, þess vegna stakk
á, að við færum í gönguferð. Ég hugs-
bifrSertl SVO’ að el eS Wfði þeim að leita í
°g uúnni myndu þeir láta sér það nægja
triér ”lna grunsem<ium sínum að öðrum en •
það,“ sagði Tómas. „Það var þá
6n L.i°^a’ SGm e® ®elcl£ með> og það er Katrín
iUa .ni Éormósa, sem liggur héma við hlið-
eu a mer’ Þú ert ekki meiri afbrotamaður
þ0l,eg; 1 þrjú ár hefur þú leikið hlutverk
bgfj111^80 gegn vilja þínum, og enda þótt þú
vei,lr ^ Gikið hlutverk þitt vel, viltu heldur
a PÚ sjálf, ef þér leyfist það.“
s!^’ 11 mútt umfram allt ekki halda neitt
Urn núg, Tómas, er það?“ Hann tók
elslja > ennar °g hélt henni að hjarta sér. „Ég
niS> * sagði hann. „Ég elska þig, og eng-
inn mannlegur máttur getur fengið mig til
að sleppa þér.“
„Þú sérð sýnir,“ sagði hún og brosti.
„Já, ég sé dýpt augna þinna.“
„Þú komst hingað til að hafa gát á vega-
mótunum.“
„Já, en það er engan að sjá, og Marteinn
kemur hingað von bráðar. Og seinna —“
„Seinna,“ hvíslaði hún, og glampinn í aug-
um hennar hvarf.
Hann tók utan um hana. „Við elskum
hvort annað,“ sagði hann, „og ástin getur
unnið bug á öllu.“
Hún tók blíðlega um háls hans. „Hún hef-
ur sigrað mig,“ hvíslaði hún. „Ég hélt, að ég
gæti staðizt allar freistingar, en mótstöðu-
kraftur minn rauk út í veður og vind, þegar
ég leit í augu þín.“
VIH.
Þau eyddu heitasta hluta dagsins í laut-
inni á þessu litla svæði milli heiðarbrúnar-
innar og skógarjaðarsins, og þorpararnir
sýndu sig hvergi.
Það var heldur enginn á verði, það var
Tómas viss um. Þau gátu nú tekið lífinu
með ró, því að Jósef sat uppi í eikartrénu.
Hann gaf merki með því að flauta — einu
sinni fyrir vörubifreið og tvisvar fyrir fólks-
bifreið. Þegar það skeði þutu þau öll upp
og njósnuðu, þegar hann ók fram hjá, en
þegar hann var kominn úr augsýn, lögðust
þau niður aftur, og móktu eða röbbuðu
saman.
Það var farið að líða á daginn, og Mar-
teinn leit á armbandsúr sitt. „Tíu mínútur
í fjögur," sagði hann. „Ég held ekki, að þess-
ir háu herrar sýni sig í dag.“
„Ef þeir gera það ekki,“ sagði Tómas, „þá
gef ég ekki mikið fyrir klókindi þeirra.
Reyndar blekktum við þá sæmilega þarna
um kvöldið, en þetta eru djöflar í manns-
mynd . . . .“
„Já,“ sagði Marteinn, „þú ert að hugsa
um stálþráðinn, sem þeir spenntu yfir þjóð-
veginn. Það var dýrslegt tiltæki. Þetta er
þó þjóðvegur."
„Það er líkt Shamer,“ sagði Katrín.
„Þráðurinn var auðvitað ætlaður okkur, en
ef einhverjir aðrir hefðu komið og ekið á
hann og látið lífið, myndi hann hafa bölvað
HEIMILISBLAÐIÐ — 159