Heimilisblaðið - 01.07.1957, Síða 39

. Var sem þeir hittust, lágu Múslem-menn
1 launsátri fyrir mönnunum frá Mekka,
raendu úlfaldalestir þeirra, drápu hermenn
Peirra, stálu búpeningi þeirra, tóku herfang
1 nafni Drottins, í nafni spámanns hans.
Sverðið!
p*agurinn frá Badr rann upp.
1 Mekka ríkti allsherjar-uppnám.
Maður kom þeysandi á úlfalda, sem var
n£er dauða en lífi, inn í borgina. Það var
flriíl af mönnum Abu Sofians. Úlfaldalestin
Urfti bráðnauðsynlega á hjálp að halda.
J’ösund úlfaldar, sem báru varning frá Sýr-
ýj1' voru í bráðri hættu að lenda í klónum
uuslems-mönnum, sem lágu í fyrirsátri
tyrir þeim.
]^^ennirnir hópuðust saman. Það voru ná-
búsund manns, sem riðu út í eyðimörk-
* vel vopnaðir, hugrakkir og vopnfimir.
ir Aleiðinni fenSu Koreischitar góðar frétt-
g .. eð byí að veija uðra leið hafði Abu
° ian tekizt að forðast hættuna.
°reischitar báru saman ráð sín.
.. aiið var að Múslemis-menn væru 300 að
LOl\i Vr,
• i\u var því loks tækifæri til að gera
gamla reikninga.
þ . atrið rak þá lengra áfram út í sandinn.
tóku ekkert tillit til þorstans og erfið-
' ~— Við Badr-brunninn myndu þeir
jnna dýrunum, og þá kæmi hefndin ....
^ ,°endanlegri sandauðninni sjást pálma-
ijj ^íurska. Tungan í Koreischitum er bólg-
a borsta. Dýrin reika í sporum ....
herf-6*^ reiia UPP reiðiöskur. Það er búið að
flö aka brunninn. Það blikar á stálið. Græn
~~~ betta eru menn Múhameðs.
hraia trugiaðir af þorsta, örþreyttir eftir
þ ningana, gera Mekkabúar áhlaup.
vat ^ 6r nð þýðingarmeira fyrir þá að fá
inga' 6n að sía blóð! Vatnið er þeim þýð-
in^ rrneira en að reyna að verjast örvaregn-
’ ®em dynur miskunnarlaust á þeim.
hlóg9 r‘brunnurinn verður rauður á lit af
toi-i- ninna föllnu. Her Mekka hefur verið
rtVmt.
g Við borgarhlið Mekka
tákjf^ aginn við Badr var skoðaður
Gpg ^erki. Múhameð fræddi um hinn s;
n bann boðaði einnig stríð.
herfg ^ýddi sigur, herfang og ríkidærr
st fyrjr málstað Múhameðs.
V _ \j ..
’feí/
Hrópið: La ilaha illa ’llahu bergmálaði
þegar yfir svörtum tjöldum Bedúínanna.
Villtir ættbálkar Mið-Arabíu skipuðu sér
undir hinn græna fána.
Miskunnarlaust stríð var enn háð í sex
ár. Á þessum sex árum töpuðu Múslem-
menn ýmist orrustum eða unnu mikla sigra.
En svo rann stundin upp.
Uppi á hæðunum umhverfis Mekka loguðu
eldar í herbúðunum. Óteljandi bál. Þetta
var sjóndeildarhringur hættunnar.
Enn einu sinni hefur Abu Sofian tekizt að
telja kjarkinn í hina þreyttu og örvæntingar-
fullu Mekka-búa. Hermennirnir safnast sam-
an á götunum. En þeir eru kvíðafullir.
Hvernig skyldu Múslem-menn meðhöndla
þá? Þeir vissu það ekki.
Mekkabúar bíða. Þeir stara á bálin á hæð-
unum — eld hins nýja tima.
Sigur trúarinnar
Múhameð heldur höndunum yfir eld-
stónni. Það fer kuldahrollur um hann. Næt-
urkyrrðin umlykur hann. Endrum og eins
heyrir hann hósta frá úlfalda, hestahnegg
eða heróp bardagamanns. Mekka — hin
heilaga borg, borg hatursins, þjáninga hans
og ástar — þarna lá hún ofurseld herveldi
hans.
Hann langar til að biðja, en getur það
ekki.
Allt í einu rýfur óp kyrrðina.
Tjaldopinu er þeytt á gátt. Fimm af mönn-
um hans koma inn. Þeir hafa fanga með sér.
Múhameð stirðnar upp: þetta er Abu
Sofian. Maðurinn, sem hataði hann svo mik-
ið, að hann varð að hrökklast að heiman,
ætlaði að myrða hann og ofsótti vini hans
og ættingja og þekkti aðeins eitt markmið:
tortýmingu Múhameðs.
Abu Sofian stendur teinréttur. Engin svip-
brigði eru sjáanleg í hörkulegu og stoltu
andliti hans.
„Láttu mig sjá um hann,“ segir einn
mannanna hás af hatri, ,,ó, ég á enga heit-
ari ósk en þá! Láttu mig sjá um þennan
hund.“
Það er Ómar. Munnur hans er afskræmd-
ur af hatri. Múhameð lyftir hendinni í að-
vörunarskyni.
„Honum hefur verið refsað nóg með
blindni sinni,‘“ segir hann lágum rómi,
C.J
HEIMILISBLAÐIÐ — 171