Heimilisblaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 23

kj&ddur í þá ferð, sem ég ætti nú fyrir
°ndum, og fékk mér skjólgóða flík til að
tai,a í,
Síðan héldum við af stað og var þá sem
er hyrfi allt minni og vissi ég því ógerla
> mer meðan á sjálfu ferðalaginu stóð. En
• ®jar ég vaknaði úr dauðamóki þessu, er
^ominn í nýja veröld, þar sem verið var
vega og meta syndir og góðverk mann-
j3a- Það komu upp eins og tveir litlir
liíi • ar, sem tilheyrðu hverjum einstak-
virst1’ ^áknaði annað það vonda í sálu
^ kornandi manns, en hinn hið góða. Var
Un ]Ve^er® framtíðargæfa hvers og eins
, lr bví komin, hvor þessara bólstra varð
jerri. Ef
sá þeirra, sem táknaði syndirn-
óþ VaV^ stærri, þá var einhvers konar böl og
le ^^Sja framundan, en annars dásam-
hf og sæla, ef góðverkin urðu meiri
°g V°X^unum- — Brátt kom röðin að mér
leigeg-Var hePPmn hlaut gæfuna að
í fr ar^ósi. Að því búnu var mér vísað inn
fól^SÍlega mihinn sah sem var fullur af
(^1’ konum og körlum á öllum aldri. Skil-
Vel Var * miÖjum salnum, en svo lágt, að
sá*t yfir það. Ég tók eftir því, að allir
mbarna.......
ia voru inni, héldu á litlum dúkum,
°^a ^eirum. Þeir, sem voru í þeim
hv;+a saiarins> sem éff var, höfðu allir
a6 en hlllir svarfa- Skildi ég brátt,
h-j^hu dúkana fengu þeir einir, sem synd-
fenai höfðu verið í minni hluta hjá. Hinir
eil gu Svarta. Eina stúlku sá ég samt, sem
SVaan dúk hafði fengið, hvorki hvítan sé
°g ]l ^om hil af því, að hið góða
að v-ara Ur hfi hennar hafði reynzt jafnt
sem if1?!?1, Hún fékk að vera meðal þeirra,
hvítu dúkana fengu.
seitiu yar komið til mín með nokkra dúka,
s ’her v°ru fengnir. Ekki veittu þeir mér
þag . há ánægju, sem ætla mætti, og kom
þa 1 af Því, að ég kenndi í brjósti um
ag’-^ein fengu svörtu dúkana. „Fáið mér
lems
emn hvítan dúk, það er nóg handa
íhér “
ail ’ Sagði ég, en því var ekki sinnt. Síð-
ég ar mér fengið blað og skriffæri og átti
8íálf rila eiffhvað á blaðið viðvíkjandi
eg sv1^1 mer- Var mér í sjálfsvald sett hvað
á ha*ril?a®i- tók við blaðinu og ritaði
asp< ^essi orð: „Gengur hægt að þrosk-
■ Ao því búnu var okkur tilkynnt, að
IIÐ
allir þeir, sem fengið hefðu hvítu dúkana,
væru frjálsir og mættu fara hvert sem þeir
óskuðu. Hinir fengu ekki að fara og vissi
ég aldrei hvaða örlög biðu þeirra.
Ég hraðaði mér burt og nú gekk ég ekki
lengur, heldur sveif í loftinu, og við mér
blasti mikil víðátta, og mér fannst ég vera
að svífa inn í einhvern dásamlegan heim,
þar sem gæfan réði ríkjum, og við það
vaknaði ég.
BJÖRTU VERURNAR.
GíSLI Erlendsson, bróðir minn, andaðist
í aprílmánuði 1938, ungur að árum.
Skömmu áður en hann dó, dreymdi mig
draum þennan:
Ég þóttist staddur hér heima við bæinn
— Helgastaði. Kvöld var komið og djúpur
friður hvíldi yfir öllu. Verður mér þá litið
upp í himinhvelfinguna og sé að þar er all-
mikið, hringlaga op, svo bjart að Ijómaði
af. Það var eins og sæi þarna inn í annan
heim, einhverja óþekkta veröld, undur
fagra og bjarta sem sól. Og þarna, í ljóma
þessum, svifu skínandi hvítar verur fram
og aftur. Þessar verur voru svo fagrar, að
mannlegum skilningi er ofvaxið. Ég horfði
nokkra stund sem heillaður á þessa töfr-
andi sýn — og vaknaði út frá því.
Framanskráðir draumar eru skiljanlega
aðeins örlítið brot af öllum þeim draumum,
sem mig hefur dreymt af slíku tagi. Hér
er raunverulega ekki um neitt úrval að
ræða, því að fjölmargir draumar aðrir en
þessir hafa verið mér mjög áþreifanleg
sönnun fyrir framhaldslífi og ódauðleika
mannssálarinnar. En þar eð þeir draumar
snerta að jafnaði aðra menn mjög svo
persónulega, hef ég kosið að sleppa þeim
úr hér.
Vafalítið munu ýmsir láta sér fátt um
finnast, þegar um drauma er rætt, og telja
þá markleysu eina. Slíkt er þó hin mesta
fjarstæða, enda hefur sannleiksgildi
drauma komið mjög áþreifanlega í ljós oft
og einatt. Ef til vill hefur það hvergi kom-
243