Heimilisblaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 39

ail(la dropana. Hann var varla búinn að
lenna þeim niður, er hann féll í væran
^Vefn. Rinaldo gekk út úr kofanum og
. 0rfði á fegurð upprennandi sólar. Drottn-
1!lk dagsins steig tignarlega í eldglampa
^lr þokuna á fjallatindunum og sendi
Vermandi geisla niður í litla dalinn, þar
®em kofi Donatos stóð. Fuglarnir fögnuðu
Pessari dýrlegu birtu með söng. Rinaldo
umi ásjónu sína og hugur hans var full-
Ur angurblíðu.
»Hún skín einnig á mig, hin bjarta sól,“
Sa?ði hann og stundi. „Hún skín einnig á
^111® eins og alla góða og vonda. Ó, geisl-
ar hennar eru eins og eldingar, sem hæfa
mitt spillta hjarta.“
í*á heyrði hann þrusk í nánd við sig.
. amn lauk upp augunum. Frammi fyrir
num stóð fallega stúlkan, sem hann
séð fyrir nokkrum dögum og talað
ho
hafði
Vl® og aldrei síðan getað gleymt.
Háein andartök stóðu þau bæði undr-
a°úi hvort andspænis öðru. Að lokum tók
lr>aldo til orða: „Ert þú stúlkan frá ná-
^annabænum, sem stundum heimsækir
°nato, einsetumann ?“
»Já, þaS er hún.“
»Hvað heitirðu?“
. »Hg heiti Aurelia. Þér eruð víst maður-
^ ^1* sem talaði við mig fyrir nokkrum
0gum, þegar ég var í berjamó?"
»Já, ég er líka vinur vinar þíns, Dona-
tos.“
»Hvar er hann?“
»Hann sefur,“ svaraði Rinaldo.
»Sefur hann ennþá? Þá hlýtur hann að
era veikur.“
»Hann er heldur ekki vel hress. Það er
°htið þrekleysi. Þegar hann vaknar
u urnærður af svefninum, þá líður hon-
111 betur. Við skulum ekki vekja hann.“
”Hver eruð þér þá?“
»Herðamaður,“ sagði Rinaldo.
, »Hg samt dveljizt þér svona lengi í
pessu héraði?“
. »Mér þykir gott að vera hér inni á milli
6-a aillla, þar sem svo fallegar stúlkur
ga heima.“
^ »Eigig þér við mig? Þér vitið víst ekki,
^ bý handan fjallsins?"
,,v)> já, það hefur Donato sagt mér.“
HEJ! —
„Hafið þið rætt um mig? Hvernig' stóð
á því?“
„Vegna prjónadótsins.“
„Ó, já, það er hjá honum. Ég hef gleymt
því þar.“
Nú skrjáfaði í limgerðinu. Rinaldo leit
við og sá Eintio, sem veifaði til hansi Au-
relia hljóp inn í bústað einsetumannsins.
„Foringi,“ sagði Eintio, við þuffum
nauðsynlega á návist þinni að halda. Það
er mikið hark hjá okkur núna.“
„Bíddu mín hér,“ svaraði Rinaldo og fór
inn í kofann.
„Kæra mær,“ sagði hann við Aureliu,
„verið hjá Donato, og segið honum, þegar
hann vaknar, að ég komi brátit aftur.
Þjónn minn er að kalla á mig vegná far-
angurs míns, sem er í óreiðu. Verið sæl.“
Hann þrýsti hönd hennar og flýtti sér
burtu. Eintio vísaði honum veginn þang-
að, sem menn hans höfðu búið um sig.
„Það er gott, að þú komst foringi,“
hrópuðu margar raddir í einu. „Við vilj-
um fá að vita, hvers vegna þú hefur skot-
ið á Paolo.“
„Kyrrir,“ þrumaði Rinaldo. „Girolamo,
lestu upphátt 5. og 6. grein lagaákvæða
okkar.“ Svo var gert.
Þá greindi Rinaldo frá atburðinum í kof-
anum. Þegar því var lokið, hrópaði hann:
„Nú skera lög okkar^ úr.“
„Vægð! Vægð! Sýnum Paolo vægð,“
hrópuðu margar raddir.
Rinaldo þagði.
Paolo lá á jörðinni. Það var nýbúið að
endurnýja sáraumbúðirnar. Hann bað líka
um vægð með veikri röddu. —- Rinaldo
þagði.
Girolamo gekk til hans og bað Paolo
vægðar.
Rinaldo anzaði engu orði.
Nú gekk Fiorilla til hans og sagði:
„Foringi! Vegna þeirra þjáninga, sem
hjarta mitt hefur þín vegna orðið að þola,
bið ég Paolo vægðar, því að hann elska ég
til þess að bæla niður ást mína til þín.“
„Ég lýt lögunum eins og þið og get ekki
náðað hann.“
„Þú átt ekki að standa undir lögunum,“
æptu allir. „Þú átt að verða löggjafi og
geta auðsýnt miskunn.“
^ILISBLAÐIÐ
259