Heimilisblaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 40

„Ef þið viljið það.“
„Við sverjum það.“
„Þá náða ég Paolo og félaga hans líka,
en með einu skilyrði.“
„Hvað er það?“
„Að það sé í fyrsta og síðasta sinni, sem
ég náða menn fyrir slíka hegðun.“
„Það er samþykkt.“
„Og að auki verði Paolo og félagar hans,
sem hafa misþyrmt veslings gamla mann-
inum, að gefa honum tvær geitur, tvær
tunnur af víni og tylft af alifuglum.“
„Húrra! Húrra! Foringinn lifi.“
„Við dyn háværra fagnaðarópa, hljóm-
listar og gargs neytti Rinaldo morgun-
verðar fyrir utan tjald sitt. Hann horfði
stutta stund á alla ringulreiðina. Því næst
skrifaði hann niður nokkrar fyrirskipan-
ir sem hann innsigldi. Herflokkinn lét
hann nú kalla saman, og stóð hann í stór-
um hring umhverfis hann. Rinaldo sat
kyrr og tók til máls:
„Girolamo Hér afhendi ég þér fyrir-
skipun, sem þú getur opnað í Borgo. Það
verður þá ákveðið eftir aðstæðum, hvort
þú ferð til Arezzo eða ekki. Erindi þitt
þar krefst varkárni. Ég sendi þig, Fiorilla,
til Bibiena. Hlustaðu eftir, hvað menn
segja um okkur þar. Nikolo og Sebastiano
sveima um skóglendið við Bosina. Þér,
Amadeo, fel ég á hendur skógana við Ang-
hiarto. Altaverde tekur með sér sex til
átta menn og reynir að ná á sitt vald
fógetanum í Brankolino. Þegar líður á
kvöldið, fer Matheo ásamt 20 mönnum til
fjalllepdisins suður frá og sezt að í skarð-
inu í Kapriliu. Alsotto verður hér kyrr með
30 menn og bíður frekari fyrirskipanna.
Eintio velur sér 12 menn og heldur vinstra
megin inn í Aspardalinn hjá Oriolo í átt-
ina til fjallaskarðsins. Þeir, sem eftir eru,
setjast um kyrrt, áður en þrír dagar eru
liðnir, á vestanverðri sléttunni við Marci-
aniuskógana. Hér er einkennisorðið.“
Allir tóku til starfa. Rinaldo bjó upp á
báða stóru hundana sína byrgðar af lyfj-
um og matvöru og hélt aftur í átt til kofa
Donatos. Aurelia var ekki lengur í kofa
einsetumannsins, en ungur sveitapiltur,
sonur nágrannabóndans, stóð við rúm Don-
atos. Donato bað þennan unga hjúkrunar-
mann sinn að fara út og sækja eldivi
Rinaldo gaf gamla manninum nokkial
skeiðar af styrkjandi lyfjum, sem halin
hafði haft með sér.
„Ég vona, að ég verði brátt fullfrlS
ur,“ sagði Donato. „Ertu kannski komm11
til þess að kveðja mig?“
„Hélztu það?“ ,
„Ég æski þess. Ég veit nú, hver þú el
og vil alls ekki, að menn geti sagt um ui1#’
að ég hefði bundizt þér vináttubönduW1-
Þú veizt hvernig það er. Menn eru sl°
bundnir af almenningsálitinu. Ég ÞaKK‘
þér fyrir björgunina. Enginn mun koma
að því, að hjá mér hafi verið hinn ske 1
legi Rinaldini, sem mikið fé hefur vel1
sett til höfuðs — Aurelia hefur gert 1111
að trúnaðarmanni sínum.“ ?((
„Ef ég nú segi þér, að ég elski hallíl'
„Er þér það leyfilegt? Getur þú búizt V1 ’
að ást þín verði endurgoldin, þegar Aura
lia kemst að raun um, hver þú ert, b
aldini?“ .,
„Er það nauðsynlegt, að hún fái að V1
það ?“
„Viltu blekkja hana?“
„Ég mundi segja Aureliu . . .“
„Þú munt ekki framar tala við hall‘ ’
Rinaldini.“ ,
„Getur það átt sér stað ? Þá geri ég1111
ar gagnráðstafanir." . ^
„Fremdu enga svívirðu, Rinaldinn
þú elskar Aureliu í raun og veru, hvel 1
getur þú þá fengið af þér að gera hn
óhamingjusama? Þú elskar hana he ,a
ekki af þeim hreinleika, sem þessi stu
verðskuldar. Eða langar þig til e1^
hana inn í flokk þinn og láta hana ve .
þér samseka og komst á vald réttvlSl1 ’
sem fyrr eða síðar hlýtur að ná til P ^
Það er nægileg óhamingja fyrir Þ1j=’
þú ert, það sem þú ert, en láttu stúl u
lifa og deyja með sæmd. Mér væri þa®
kærkomið, að þú vildir fara héðan s
skjótast, því að ég á von á gestum. ^
„Það er ekki af ótta, sem ég þekki e ^
heldur af vinsemd í þinn garð, sern
fer héðan. En mig langar til að fa. ^
við einni spurningu, áður en ég fel‘ a
hverjum eru þessar myndir, sem ha
yfir rúmi þínu?“
HEIMILI
260
sblap15