Heimilisblaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 32

CH. A. VULPIUS:
*
l
RINALDO RINALDINI
/ ramhaldssa&a
Stormurinn hvein ofsalega um tinda
hinna háu Apenninafjalla, hristi laufið
á hundrað ára gömlum eikartrjám og
bældi niður blaktandi eldtungur bálsins,
sem logaði við brattan klettavegg í litlum
dal, en við eldinn sátu Rinaldo og Alta-
verdi. Dimmt var að nótt, þykk ský huldu
tunglið og engin stjarna skein á himni.
„Ég hef aldrei á ævi minni lifað svona
stormsama nótt. Rinaldo, ertu sofandi?"
sagði Altaverde lágum hljóðum.
„Ætti ég að sofa? Ég vil gjarnan, að
veðrið sé eins og það er nú. Það er líka
stormasamt í sál minni.“
Altaverde hristi höfuðið. „Þú ert ekki
lengur sá sem þú varst.“
„Að sjálfsögðu. Einu sinni var ég sak-
laus drengur og núna ...“ Rinaldo and-
varpaði.
„Ertu ástfanginn?“
„Er ég ræningjaforingi?“
„Hefur stúlkan þín álitið þig vera það?
Hver er ekki sá, sem álítur, að þú sért
ríkur markgreifi af hinni göfugustu ætt,
þegar þú kemur til stórborgarinnar?"
spurði Altaverde.
„Og samt sem áður setja menn fé til
höfuðs mér.“ Rinaldo rétti úr sér og hélt
áfram: „Hver vill vinna til þess?“
„Jafnvel meira að segja einn okkar.“
Altaverde brýndi raustina: „Svei, það gera
þeir ekki, sem hafa svarið þér trúnaðar-
eiða...“
„ó, þeir eru líka aðeins menn og raunar
vondir menn. Fjandinn hafi það. Góða viltu
víst ekki kalla okkur alla?“
„Þú ert í slæmu skapi í dag. Viltu fá
þér að drekka? Ekki það. En þá drekk ég.
Hvaða gagn er að heilabrotum og duttl-
ungum? Nú er það of seint.“
„Vei mér og þér og okkur öllum, af því
að það er orðið of seint. Ó, Altaveide;
hvaða dauðdagi bíður okkar?“ spurði Rin'
aldo angurværri röddu. •
„Sá dauðdagi, sem okkur er aetlaðuu
Hvort ormar, fiskar eða hrafnar fitna
okkur eftir dauðann ... Gröfurunum bo1#'
um við ekki sjálfir. Inngangurinn 1
lífsins er sams konar fyrir kónga og bein'
ingamenn, en brottförin af þessum heiu11
er margs konar. Það skiptir ekki m& ’
hvort við förum út um aðaldyr eða hliðal
dyr. Sannarlega verðum við látnir faia
út. Ef forsjónin vill, þá getum við dáið 1
friði á hvílubeði okkar eins og Öði11111
mönnum hefur hlotnazt.“
„í friði ?“ spurði Rinaldo. „Hversu fal1
deyja í friði. Nærri því allir verða a
þjást, áður en þeir deyja, en þeir deyja P
ekki með skömm.'1'
Altaverde svaraei gramur í bra5
„Það er ómögulegt að tala við þig, sli®alJ
þú varðst ástfanginn. Hver dró þig bin£
að til okkar?“ ,
„Léttúð mín,“ sagði Rinaldo og a11
varpaði.
„Þá skaltu jagast við hana, og ekki ®
gegn sjálfum þér. Þar sem þú nú e ’
ertu aðeins einu sinni. Þú getur ekke
annað gert en verið varkár. Það er þá eK _
þín sök, ef þú verður gripinn. Hvernig v£e ,
ir þú núna, ef þú hefðir verið kyrl
Ostiala og haldið áfram að gæta geita i°
ur þíns?“
„Þá væri ég það, sem ég er ekki núlia’
heiðarlegur maður.“
„Þú hefur gert það, sem hinir göfn
ustu menn hlytu að öfunda þig af . • •“ 911
mælti Altaverde.
„Slíkt hefur ekkert gildi. Það var r£e
ingi, sem gerði það ...“
„Það getur ekki dregið úr gildi göfnS1
HEIMILISBbA®1^
252