Heimilisblaðið - 01.12.1966, Qupperneq 5

ttierkilegri reynslu á þroskaferli sínum, og
var þar að verki í hans augum handleiðsla
^uðs, sem fyllir þann, sem reynir hana,
rriði og hamingju.
Þetta var sú fyrsta.
Áður hafði Ágústín keppt eftir auðæf-
Urr>, heiðri og hylli kvenna . . .
Nú sá hann allt í einu, að til eru meiri
Ver-ðmæti. I lofræðum Cicerós um heim-
®pekina skynjaði hann, að vizkan er ofar
hegóma heimsins, og hún ein er eftirsókn-
arverð. Þar sem hann var mjög trúhneigð-
Ur að eðlisfari, varð sérhver mikil reynsla
honum að trúarbrögðum. Hann segir í
átningunum: „Þessi bók breytti huga
^ínum, bænir mínar tii þín, ó, Drottinn,
eirgu nýtt innihald, og óskir mínar og
Pr’ár tóku aðra stefnu. Allar hégómlegar
vonir bliknuðu skyndilega í augum mín-
nm.^ Eg fór að þrá hina eilífu vizku af
°trúlegri ástríðu. Ég var að byrja að taka
nrrg upp til þess að snúa aftur til þín.“
. Hann var vanur því frá bernsku að líta
u Krist sem æðsta úrskurðarvald og full-
rúa æðstu vizku. En Ciceró þekkti ekk-
^t til hans. Hvernig var því farið? . . .
,ann fór að hugsa um það. Hvort hafði
rett fyrir sér, skynsemin eða úrskurðar-
valdið ? Þetta olli fyrsta djúptæka árekstr-
í sál hans. Og hann tók að lesa í
eilagri ritingu til þess að öðlast skiln-
ng, ef verða mætti . . .
t,-?1? einfalda og yfirlætislausa mál á
vl tíunni hafði engin áhrif á hann. Hann
ar alinn upp við gullaldarmenntir. Það
Sern átti að hrífa hann og verma, varð að
era sett þannig fram, að það stæði ekki
oaki skáldskaparritunum.
a kom Manikestefnan til hans eins og
eoalgangari milli þekkingarinnar og trú-
^rmnar. Hún boðaði, að sanmxr kristin-
krmur væri einnig sönn heimspeki, hún
^rafðist engrar trúar á annarra kenning-
^r, en bauðst til þess að sanna aliar stað-
® ingar sínar . . . Kenningar þessa sér-
arflokks voru sambland gamallar, pers-
l^krar goðafræði og kristindóms. Hann
he^di’ væru tvö svið, gott og illt,
ó;7r IJóss og heimur myrkurs. Guð er
Sendanlega víðtækur ljóslíkami (moles),
aðeins er takmarkaður af hinu illa.
-----------
Ágústín er talinn meðal hinna fremstu af kirkju-
feðrunum; en þeir voru fræðarar og rithöfundar
fornkirkjunnar, og eru rit þeirra talin heimildar-
rit um rétttrúnaðarkenninguna. Hann hefur skrif-
að mörg guðfræðileg rit, m. a. hið fiæga rit um
ríki Guðs, þ. e. afstöðuna milli kirkjunnar og
heimslegra yfirvalda. Myndin sýnir, er hann fær
guðlegan innblástur til þess að skrifa ritverkið
Mannssálin er útgeislun frá Guði og ber
enga ábyrgð á því, sem hið illa eðli í oss,
holdið, gerir . . .
Ágústín varð þó fyrir vonbrigðum af
þeirri skynsamlegu útskýringu, sem hon-
um hafði verið heitið. Hann hafði lesið
nokkrar bækur um stjörnufræði og
stjörnuspáfræði og var mjög hrifinn af
því, hve nákvæmlega var unnt, með út-
reikningum, að sjá fyrir sól- og tungl-
myrkva. En sú stjörnufræði, sem Manike-
ar kenndu sem opinberaða þekkingu, kom
ekki heim við þetta. Hlaut hann þá ekki
að efast um kenningar Manis og trúa þeim,
sem sýndu áreiðanleika sinn í náttúrunni
fyrir augum vorum!
Rannsóknirnar gagntóku huga hans.
Honum var heitið útskýringu, þegar æðsti
maður Manikea, Fástus biskup, kæmi ein-
hvern tíma til borgarinnar.
Ágústín tilheyrði samfélagi Manikea í
9 ár. Hann vildi ekki slíta sig lausan, á
meðan hann þekkti ekki neitt betra. Og
auk þess átti hann í hópi þeirra marga
vini, sem hann vildi ekki skilja við.
En Mónika tók mjög nærri sér villu son-
ar síns, svo nærri sér, að hún vildi ekki
einu sinni leyfa honum að búa heima, þeg-
ar hann dvaldist um tíma í fæðingarbæ
sínum . . .
ÍLISBLAÐIÐ
225