Heimilisblaðið - 01.12.1966, Síða 14

SÍÐASTA KVEÐJAN
Píslarvættissaga frá 2. öld.
Það var kvöld. Sólin varpaði síðustu
geislum sínum yfir landareign Sulpieiusar
öldungaráðsmanns niðri við Tíberfljótið.
Hún líktist lítilli Paradís í gullnu skini
sólarlagsins. Og það hafði hún líka verið
þeim, öldungaráðsmanninum og ungu kon-
unni hans, Kládíu. Þau höfðu búið þar í
þrjú ár; ekkert ský hafði myrkvað himin
þeirra þann tíma. En nú var skýið komið,
skyndilega og óvænt, eins og óveður á
heiðskírum sumardegi.
Þrælarnir stóðu í smáhópum niðri í garð-
inum og hvísluðust á. Ein af ambáttunum
kom við og við í ljós innan frá húsinu. En
þeir sögðu ekki eitt orð, en gengu þögulir
og kyrrlátir hver fiam hjá öðrum eins og
skuggar. Hvað hafði komið fyrir? Da-
maris, sólargeislinn í húsinu, sem alltaf
var reiðubúin til þess að kinka vingjarn-
lega kolli, jafnvel til lítilmótlegasta þræls,
hafði um morguninn verið handtekin af
sveinum borgarstjórans og flutt í fangelsi
í Róm.
Hvers vegna? Ja, um það var mismun-
andi orðrómur á sveimi. Hún átti að hafa
smánað keisarann, tekið þátt í pólitísku
samsæri, spottað guðina, — einn sagði
þetta, annar hitt. Enginn á staðnum vissi,
hvað að var nema Sulpicius og Kládía.
Damaris var kristin. Hún var bernskuvin-
kona Kládíu og hafði búið hjá þeim undan-
farið ár. En nú hafði hún verið kærð í
Róm fyrir að vera kristin. Og Sulpicius og
kona hans vissu fullvel, hvað það þýddi
undir stjórn Markúsar Árelíusar. 1 aug-
um þess keisara þýddi það, að játast sér-
trúarflokki hinna kristnu, það sama og að
eiga dauðann vísan.
Kládía var því full af kvíða út af örlög-
um vinkonu sinnar. Sulpicius var inni í
Róm. Hún beið þess í ofvæni, að hann
kæmi aftur. Þá kæmu áreiðanlegar fréttir
af því, hvað orðið hefði af vinkonu hennar.
En hve biðtíminn var langur! Hún fleygði
sér grátandi niður á legubekkinn: ,,Ó, Da-
maris, hvers vegna fórstu ekki að ráðum
okkar! Við vissum, að hjátrú þín mundi
að lokum steypa þér í ógæfu!“
Sulpicius kom inn. Hún spratt á fætur.
„Hvernig er það með hana?“ kallaði hún
til hans, „er ekkert útlit fyrir, að hún verði
látin laus?“
„Nei, því miður! Hún viðurkenndi, að
hún væri kristin við yfirheyrsluna í morg-
un.“
„Og á hún að deyja þess vegna?“
„Já, þess vegna. Þú veizt, að keisarinn
er miskunnarlaus og strangur á því sviði.“
„En ef hún afturkallaði játningu sína?“
Sulpicius þagði stundarkorn. ,,Ja,“ svar-
aði hann loks, „þá væri henni borgið. En
það gerir hún aldrei. Ég þekki þá- kristnu
allt of vel til þess. Þeir halda fast við
þennan Nazarea af furðulegri ástríðu. —
Þeir láta heldur lífið en afneita honum-
Það er auðveldara að koma sólinni af
braut sinni en að fá Damaris ofan af þess-
ari hjátrú sinni!“
„Ég er hrædd um, að þú hafir rétt fyrir
þér,“ svaraði kona. hans hægt. ,,0g þó get
ég ekki verið henni reið þess vegna. Það
er eitthvað stórfenglegt við þessa hrifn-
ingu hennar á þessum krossfesta Kristi
hennar. Og þegar ég hugsa mér þennan
Nazarea, sem hún hefur oft lýst fyrir mér,
með föla andlitið, með þyrnikórónuna, —
hvernig hann á krossinum bað fyrir óvin-
um sínum, — ég get vel skilið, hvernig
áhangendur hans gátu álitið hann vera
Guðs son og látið pynta sig og krossfesta
fyrir hann. Ég get . . .“
„Kládía, Kládía!“ greip Sulpicius skelk-
aður fram í fyrir henni. „Hefur þú einnig
látið afvegaleiðast?"
234
H E I MILI S B L A Ð I Ð