Heimilisblaðið - 01.12.1966, Síða 32

Pieter, „nefnilega það, að lögreglan myndi
neita mér um vernd þá sem mér ber.“
„Maður heyrir svo margt,“ gegndi Holts-
man áhugalaust. Hann stakk hendinni nið-
ur í vestisvasann eftir nýrri tóbakstölu,
leit á Ogden Pieter og deplaði augum. „Þér
eruð aðkomumaður í bænum, eða hvað?“
„Tiltölulega nýkominn.“
„Þér ættuð að hafa eyrun opin svona
víðast hvar,“ sagði Holtsman.
„Við hvað eigið þér með því?“
„Ekkert sérstakt. En það er svo algengt,
að ókunnugir þekkja ekki inn á hlutina.
En að sjálfsögðu opnast eyru yðar og augu
smám saman. Það endar alltaf með því, að
augu manna opnast fyrr eða síða,r.“
„Fyrir hverju opnast augu þeirra?“
spurði Ogden Pieter.
„Meðal annars því,“ svaraði Holtsman,
„hvaða samböndum menn eigi að leggja
sig eftir, og hver sambönd eða fyrir-
tæki menn eigi að halda sig f jarri og láta
afskiptalaus. — Einnig, hverja er hyggi-
legt að troða um tær og hverja ekki.“
„Ég get sem sagt ekki gert ráð fyrir
vernd lögreglunnar ?“
„Þér getið gert ráð fyrir henni rétt eins
og hver annar borgari bæjarins,“ sagði
Holtsman. „Hvorki fremur né síður.“
„Ég gæti hugsað mér,“ sagði þá Ogden
Pieter, „að Lenox þarfnaðist nýs lögreglu-
stjóra.“
„Þér gætuð víst áreiðanlega fengið
marga til að samþykkja það,“ svaraði
Holtsman. „En ég hef leyfi til að sitja
kyrr þar sem ég nú sit.“
„Verið þér sælir,“ mælti Ogden Pieter
þykkjuþungt.
„Já, verið þér sælir,“ svaraði Holtsman.
XII.
ÖTÍÐINDIN DYNJA YFIR
Ogden Pieter stöðvaði flutningabílinn og
virti fyrir sér byggingu, sem vissi út að
iárnbrautarteinunum. Hún var til leigu.
Þetta var þriggja hæða hús, steinsteypt.
Á framhlið þess var stórt skilti með til-
kynningu þess efnis, að húsið væri annað
hvort til sölu eða leigu, og sk^/ldu menn
snúa sér til Þjóðbankans í Lenox varðandi
málið. Húsið leit út eins og það hefði aldrei
verið notað til neins.
Ogden Pieter var á leið heim í mat, en
tók nýja ákvörðun. Hann ók inn í bæinn,
fann heppilegt bifreiðarstæði og hélt síð-
an áfram fótgangandi í Þjóðbanka Lenox-
bæjar. Þar gekk hann inn og spurði við
afgreiðsluborðið, hvort hann gæti náð tali
af bankastjóranum.
„Má ég fá nafnið yðar?“ spurði ungi af-
greiðslumaðurinn. „Og hvert er erindið?"
„Nafn mitt er Peter Van, hjá fyrirtæk-
inu Mertz og Van.“
„Og hvað óskið þér að tala um við Good-
rich bankastjóra ?“
„Um leigu á húsbyggingu," svaraði Og-
den Pieter.
„Þá skuluð þér tala við hr. Town í fast-
eignadeildinni."
„Ekki í þessu tilfelli," sagði Ogden Piet-
er. „Ég verð skilyrðislaust að fá að tala
við hæstráðanda.”
Ungi maðurinn leit upp, forvitinn á svip.
og spurði: „Er það fyrirtækið yðar, sem
hefur tekið að sér að flytja Hótel Lenox
á einni nóttu?“
„Já, satt er það,“ svaraði Ogden Pieter.
„Ég skal athuga, hvort hr. Goodrich
getur tekið á móti yður,“ sagði ungi mað-
urinn.
Hann gekk burtu, og Ogden Pieter sagði
við sjálfan sig: „Það borgar sig að vera
auglýstur. Ef ekkert hefði staðið um okk-
ur í blöðunum, hefði mér verið vísað frá.
En nú get ég ef til vill fengið áheyrn hjá
sjálfum bankastjóranum. Við sjáum til.“
Ungi maðurinn kom aftur. „Giörið svo
vel og komið með mér. Þessa leið.“
Ogden Pieter gekk með honum. — Hr.
Goodrich kinkaði vingjarnlega kolli til Og-
den Pieter og virti hann fyrir sér með
greindarlegum svip.
„Það er ekki svo lítið verkefni, sem þér
hafið tekið að vður,“ sagði hann. „Getið
þér framkvæmt það?“
„Það höldum við,“ svaraði Ogden Pieter.
„IJver hefur fundið upp á þessu? Br
þetta auglýsingaaðferð af hálfu hótels-
ins?“
252
H E I M I L I S B L A Ð I Ð