Heimilisblaðið - 01.12.1971, Qupperneq 14

Var Kleópatra
svona?
Algengasta hugmyndin um Kleópötru er
sú, að him hafi verið egypk femme fatale,
léttúðug daðurdrós, sem stytti sér aldur af
ást til rómverska herforingjans Markúsar
Antoníusar. Sú mynd er þó vafalítið röng.
Að vísu réð Kleópatra yfir þessu ævaforna
ríki, en það var ekki dropi af egypzku blóði
í æðum hennar. Hún var grísk, af make-
dónskukm ættum. Hin egypzka höfuðborg
hennar, Alexandría, var jafngrísk og tungu-
málið, sem talað var við hirð hennar. Upp-
haf þeirrar konungaættar, sem hún tilheyrði,
mátti rekja til Ptolemaiosar, eins af hin-
um makedónsku hershöfðingjum Alexanders
mikla, sem lirifsaði til sín völdin í Egypta-
landi eftir dauða Alexanders og lét taka sig
til kommgs.
Hvað léttúð hennar snertir, er ekki nokk-
ur vitnisburður til um það, að hún hafi liaft
ástarsamband við aðra en Júlíus Cæsar,
og þrem árum eftir dauða hans, við Mark-
ús Antoníus. Og í báðum þessum tilfellum
var ekki um lauslegt samband að ræða, lield-
ur um langvarandi, opinbert ástarsamband,
blessað af prestunum og viðurkennt sem
hjónaband í Egyptalandi. Það er hlægileg
hugsun, að hiin hafi verið fylgikona, sem
hafi ginnt þessa menn í net sitt með alls
konar klækjum til þess að táldraga þá. Cæs-
ar, sem var meira en 30 árum eldri en hún,
hafði átt fjórar eiginkonur og óteljandi ást-
meyjar. Hermenn hans kölluðu hann „sköll-
ótta kvennabósann“ og sungu vísu, sem réð
öllum eiginmönnum til þess að læsa konur
sínar inni, þegar Cæsar var í bænum. Mark-
ús Antoníus, sem var 14 árum eldri en litla
drottningin, liafði einnig orð fyrir að vera
mikill kvennavinur. Og loks var það ekki
af ást til hans, sem Kleópatra stytti sér ald-
ur, heldur til þess að komast lijá því að
verða fórnardýr nýs sigurvegara.
Samt hafa sögusagnirnar um hana lifað
Síðan bætti Mouflin við með ljómandi
augum og elskulegu brosi:
„Kæri vinur, þér getið trúað því, að ég
hef haft gaman af að skrifa þessa bók. Hún
lýsir hjónabandi, þar sem konan ræður öllu.
Ég hef í langan tíma verið að gefa gaum
að viðkomandi fólki. Ég get reyndar sagt
yður, hver þau eru, því að þér þekkið þau
ekki. Það eru reyndar Ducastel-hjónin, þér
vitið, stjórnmálamaðurinn frá Torn. Ég hef
hitt alveg í mark með lýsingu minni á þeim,
og ég er mjög eftirvæntingarfullur að vita,
hvort þau þekkja sig sjálf. Hann verður
sjálfsagt bálvondur, ef svo verður. En hvað
sem því líður, kemur þessi ádeilusaga niður
á eiginmönnunum og minnir þá á, hvernig
þeir eiga að koma fram. Það er góður lær-
dómur fyrir alla konuþræla, og ég vonast
til þess að hafa ekki erfiðað til ónýtis.“
Ég var steini lostinn yfir slíkum barna-
skap og slíkri blindu og skorti á sjálfsgagn-
rýni. Mouflin hafði notað sjálfan sig sem
fyrirmynd án þess að hafa svo mikið sem
grun um það.
Ég varð aftur að dást að órannsakandi
vegum forsjónarinnar, og ég tók hlýlega í
hönd vinar míns um leið og ég skildi við
hann.
234
HEIMILISBLAÐ If)