Heimilisblaðið - 01.12.1971, Page 19

<r>wx-ír^>
Rós Persíu
£>$<B
BARNASAGA EFTIR REIMER LANGE
Aldraða skáldið Hafiz sat fyrir utan hús-
ið sitt í bænum Shiraz, sem kallaðist „Rós
Persíu“. Þar hafði hann búið alla ævi sína
og skrifað öll fögru ljóðin sín, og í þeim
var rósanna að mörgu getið, enda voru þær
eftirlætisblóm hans. Hann var einnig um-
kringdur rósarunnum, sem blómguðust í
garðinum, og hann gætti þeirra með mikilli
umhyggju. Allt í einu stóð hann á fætur
og læddist varlega áfram. Ilann hafði kom-
ið auga á litla stúlku, sem stóð laveg ófeim-
in við yztu runnana í garðinum og tíndi
rósir. I næstu andrá greip hann í handlegg
hennar og sagði í ávítunartón: „Hvað ert
þú að gera? Hvað heitir þú?“
„Ég heiti Fatme,“ svaraði stúlkan, „og
ég er að tína rósir.“
„Já, ég sé það,“ sagði Hadiz, „rósirnar
mínar! Hvernig getur þér dottið það í
hug?“
„Þær eru svo fallegar,“ svaraði stúlkan,
„að ég gat ekki stillt mig um það.“
Hafiz leit á hana blíðari á svip.
„Já, þær eru fallegar,“ sagði hann, en
það má ekki taka þannig þa ðsem aðrir
eiga. Og auk þess eru rósirnar langfalleg-
astar á runnanum. Hlustaðu á það, sem
ég skrifaði einu sinni:
Láttu rósina blómgast á runnanum,
gleðstu yfir henni þar,
Sé hún slitin, visnar hún brátt
— brjóttu eigi rósina björtu!
Litla stúlkan varð niðurlút.
„Það er satt,“ sagði hún hægt, „en ég
á alls enga rósarunna. Eg er foreldralaus
og á ekkert heimili.“
„Vesalings barn,“ sagði skáldið. Og svo
laust góðri hugsun niður í huga hans.
„Mundi þér falla vel að búa hjá mér og
hjálpa mér við að gæta rósanna?“ spurði
hann vingjarnlega.
„Já, það vil ég gjarna,“ sagði stúlkan
með ljómandi augu.
Þannig vildi það til, að Hafiz fékk fóst-
urbarn. Fatme flutti inn í hús hans og varð
honum til mikillar gleði. En nokkru síðar
10.000, aðrir milljón dollarar. Menntaskóli
einn í írlandi á handrit með um 700 ríku-
lega myndskreyttum blaðsíðum, og er það
metið á um milljón dollara.
Frægasta og dýrasta fiðlan er kölluð
„Messíasar-Stradivarius11 og er á safni í
Oxford. Þó að hún sé nær því þrjú hundr-
uð ára gömul, hefur aldrei verið leikið á
hana enn þá. Verðmæti hennar er talið
200.000 dollarar. Stradivarius smíðaði marg-
ar aðrar og ódýrari fiðlur en þetta hljóð-
færi. Þær er unnt að fá fyrir „gjafverð“
— milli 6000 og 100.000 dollara!
Bréf geta stundum orðið mjög verðmæt.
Frá ameríska dómaranum Lvnch er komið
orðið „to lynch“ (að taka af lífi án dóms
og laga), heldur einnig bréf — eina bréfið,
sem vitað er um frá hans hendi. Vilji ein-
hver kaupa það eða bréf frá Columbusi,
er hætt við, að hann þurfi að láta af hendi
200.000 dollara. Fyrir skrifborð í Pompa-
dour stíl hefur safnari látið fúslega af hendi
100.000 dollara. Einhver Savery smíðaði
það árið 1780, og má sjá það, eins og Antí-
okkíubikarinn, í Metrapolitan-safninu í New
York.
Edison hefur áreiðanlega ekki talið hugs-
anlegt, að litla talvélin, sem hann bjó til og
gaf nafnið Phonograph, mundi einhvern
tíma vera metin á milljón dollara. En hún
er auðvitað fyrsta og eina vélin þeirrar teg-
undar.
Þyngsta perlan fannst í Persaflóa og veg-
ur 606 karöt. Verð: 70.000 dollarar. Enn
þá dýrari eru tveir konsertflyglar, sem
Steinway-verksmiðjan lét smíða eingöngu
úr gulli og fílabeini. Hið heimsþekkta fyrir-
tæki sýndi mikinn skörungsskap og gaf
báða þessa sjaldgæfu gripi til Hvíta húss-
ins í Washington. Það er þó varla trúlegt,
að forsetarnir láti börn sín glamra á þau
hljóðfæri.
HEIMILISBLAÐIÐ
239