Heimilisblaðið - 01.12.1971, Síða 28

um stundarsakir, því var nú betur,“ sagði
marskálkurinn. „Gilbert bróðir minn var
ágætis maður og því útskúfaði hann „lót-
usblóminu“, áður en það var um seinan.“
„Við höfum enga fullnægjandi sönnun
fyrir því, frændi.“
„Fullnægjandi sönnun, Raoul ? Hún ligg-
ur yfir í hvítu stofunni í dýrgripaskrín-
unni, sem því miður var ráðist á svo ill-
girnislega í gær. Eg þarf því að minna
þig á að þti síðast í gær sást og rannsakaðir
það, sem Gilbert frændi þinn skrifaði síð-
ast allra orða og ekki verður hrakið?“
„Er það eina skjalið, sem þú hefur við að
styðjast í því efni?“ spurði Mainan stutt-
aralega, og blóðið hafði þotið fram í andlitið
á lionum við þá árás, sem gerð hafði verið
á Líönu.
„Já, það er það eina sem til er; en hvað
gengm- að þér, Raoul? Ég veit þá ekki
liverju má fara að treysta hér á jörðunni,
ef það ekki er eiginhandar undirskrift deyj-
andi manns.“
„Hefur þú séð hann skrifa það, frændi?“
„Nei, ekki ég — því ég var veikur. En
ég get leitt fram mann, sem með góðri
samvizku getur svarið, að hann hafi séð
frænda þinn skrifa það staf fyrir staf. Það
er ljótt að hann skuli vera farinn til bæj-
arins fyrir svo sem klukkutíma síðan. Þú
hefur reyndar upp á síðkastið komið dálítið
kynlega fram gegnvart hirðprestinum okk-
ar, en ...“
„Kæri frændi,“ svaraði Mainan, „þetta
flokksvitni tek ég ekki gilt, hvorki hér né
fyrir réttinum. Ég get vel trúað því, að
háttvirtur hirðpresturinn sé reiðubiiinn að
sverja — já, og það sáluhjálpareið upp á
það, að hann hafi difið pennanum ofan í
fyrir hinn deyjandi mann — því ekki
það? Ég var ekki viðstaddur, þegar frændi
minn dó, en þar eð ég var meðerfingi að
hans miklu eignum, liefði ég átt að vera
miklu varkárari, og alls ekki átt að viður-
kenna þær ráðstafanir, sem aðeins voru
byggðar á ofurlitlum bréfmiða, og engir vit-
undarvottar voru að. Þegar svo stendur á,
á maður eingöngu að halda sér við þann
eina leiðarvísir, sem öruggur er: lögin.“
„Jæja, vinur minn,“ sagði marskálkur-
inn og hneigði sig — hann var orðinn
ískyggilega órólegur. „En segðu mér, undir
haða lagavernd stendur konan í indverska
húsinu? Híin var eklti eiginkona bróður
míns, og það er engin vottfest erfðaskrá til,
er heimili henni svo mikið sem einn munn-
bita eða einnar nætur lnisaskjól hér á Sehön-
werth. Ef við liöfum ekki farið eftir lög-
unum hvað þetta snertir, þá erum við ekki
skyldir til að fylgja þeim hvað arfinn snert-
ir heldur.“
„Þetta á víst að vera rökfræði, frændi?
Og eigum við þá að liafa rétt til að fara
eftir ósk deyjandi manns, sem við vitum
ekki fyrir víst hvort er sönn, af þeirri
ástæðu, að við höfum breytt eins og mis-
kmmarlausir liarðjaxlar við þessa munað-
arleysingja? En setjum nú svo, að Gilbert
frændi hafi í raun og veru skrifað bréfið
og útskúfað indversku konunni í þeirri trú,
að Gabríel væri ekki sonur hans, livaða rétt
hafði hann þá til að ákveða um ævistarf
drengs, sem ekki kom honum við að neinu
leyti ?‘1
Mainan sagði þetta hátíðlega og með al-
vöru, enda varð steinhljóð í salnum á eftir.
„Viltu gera svo vel og útlista þetta bet-
ur fyrir mér? Þú veizt að ég er gamall og
er ekki eins fljótur að átta mig á öllu eins
og ég var, og allra sízt þessum nýmóðins
byltingakenningum,“ sagði marskáíkurinn
— hann teygði iir sér drembilega, og nú
þurfti hann ekki lengur að styðja sig við
hækjiína.
„Með ánægju, kæri frændi. Og ég skal
ekki vera langorður. Gabríel skal hvorki
verða munkur eða trúboði — —“ Mainan
þagnaði og gekk hratt til frú Schön, sem
allt í einu riðaði á fótunum og hné niður,
eins og hún liefði fengið slag, en Líana var
þegar buin að taka hana í fang sér og lét
hana falla niður á stól.
„Eruð þér veikar, frú Schön?“ spurði
hann og laut yfir hana.
„Veik! nei, það er nú öðru nær, mér hef-
ur aldrei liðið betur á ævi minni,“ sagði
hún titrandi af geðshræringu, og vissi ekki
hvort hún ætti heldur að gráta eða hlæja.
„Mér finnst allt hringsnúast í kringum mig,
og mig furðar mest á því, að liimininn
skyldi ekki detta ofan í höfuðið á mér.“
Marskálkurinn leit á hana nístandi aug-
um. Jafnvel þó gremjan og reiðin syði niðri
í honum, gat liann ekki þolað að ein af
248
HEIMILISBLAÐIÐ