Heimilisblaðið - 01.12.1971, Síða 30

get ekki farið frá Schönwerth fyrri en
þessu stríði er lokið.“
„Ég verð hjá þér, Mainan,“ sagði hún
ákveðin. Hún vissi að hann átti enn eftir
að komast að ýmsu, sem honum mundi fá
mikils, og hún varð á þeim raunastundum
að standa við hlið hans. „Þú segist eiga
baráttu fyrir höndum, og þá ætti ég að
skilja við þig? Nei, ég get alveg eins varið
mig hér eins og í Waltherhausen. Ég þarf
ekki að verða aftur á vegi marskálksins.“
„Þú verður þá að sætta þig við það enn
einu sinni,‘ ‘ tók hann fram í og strauk um
leið hárið ástúðlega frá enni hennar. „Eins
og þú liefur heyrt, þá ætlar hann til liirð-
arinnar, jafnvel þó hann verði að skríða
þangað á fjórum fótum. En ég fer þangað
líka, Líana —- það verður í síðasta skiptið
— geturðu fengið þig til að fara þangað
með mér, ef ég bið þig þess ósköp vel?“
„Ég fer með þér, hvert sem þú fer.“
Hiin sagði þetta hetjulega, og mátti þó
sjá á svip hennar, að henni þótti það allt
annað en gott. Htin fékk hjartslátt af til-
hugsuninni um að þurfa enn einu sinni að
mæta þeirri konu, sem var skæðasti óvinur
hennar, og sem mundi gera allt, sem í henn-
ar valdi stæði, til þess að ryðja henni úr
vegi og ræna hana eiginmanni hennar, sem
þó í gær hafði svarið henni við allt, sem
hann taldi heilgat, að hann elskaði hana
heitar en allt annað og tilheyrði henni með
lífi og sál.
VI.
Marskálkurinn sat allan daginn í herbergi
sínu; hann borðaði einn og spurði ekki einu
sinni eftir Leó. Þjónustufólkið var allt sem
þrumulostið, því Mainan hafði borðað í
herbergi frúarinnar ásamt nýja kennaran-
um og Leó. Hann hafði líka látið sækja
lækninn, og hafði sjálfur farið með honum
inn í indverska húsið. Eftir skipun hans
hafði þegar verið gert við skemmdirnar á
indverska húsinu, og þess gætt., að sjúkl-
ingurinn yrði ekki fyrir óþarfa ónæði.
Síðari hluta dagsins fór Líana líka yfir í
indverska húsið. Stormurinn hafði gert
miklar skemmdir í garðinum, og hún varð
því að klifra yfir tré, sem fallið höfðu
um nóttina og lágu þversum á veginum.
Hvert sem hún leit, blöstu við henni
skemmdir — nema á Hindúahofinu; það
hafði eins og endurnýjast í regnbaðinu, og
tjörnin lá blá og lygn frammi fyrir fótum
hennar, og sáust þess nú engin merki, að
hún liefði ætt freyðandi á marmarariðið.
„Þér megið alls ekki ætla, að ég sé að
gráta vegna vesalingsnis þarna, náðuga
frú,“ sagði frú Schön á lægri nótunum,
þegar Líana kom inn. „Mér hefur þótt vænt
um hana, fjarska vænt um hana, eins og
hún væri dóttir mín, og einmitt þess vegna
krossa ég mig og segi: „Guði sé lof, að hann
hefur tekið þennan kaleik frá mér!“ Þér,
náðuga frú, eruð sá engill, sem Guð hefur
sent okkur — langlundargeð lians hefur nú
verið á enda, og hann hefur um síðir opn-
að augun á Mainan yngra. — Þegar hann
í morgmi kom inn og leit á yður, vissi ég
loksins hvernig komið var. I fám orðum
sagt, þá á Gabríel yður, það er að segja
vizku yðar og hjartagæzku, hamingju sína
að þakka, og það eruð líka þér, sem verðið
að fullkomna það verk. Það er ekki hugs-
andi að gera það með aðstoð unga ættar-
höfðingjans, ef þér eruð ekki í verki með
— þér verðið að fyrirgefa, þó ég segi það
við yður. En hann er búinn að vera svo
lengi miskunnarlaus harðstjóri við okkur
Gabríel, að engin von er t.il, að við getum
treyst honum svo fljótt. Ég var að reyna
það í morgun, en það vildi ekki ganga fyr-
ir sig; læknirinn var líka viðstaddur og það
var eins og það stæði biti í hálsinum á mér
... Gabríel, farðu út, þú þarft að fá þér
hreint loft, og ég þarf ýmislegt að segja
ungu frúnni.‘ ‘
Unga konan hafði lagt hendina blíðlega
á öxl drengsins, en nú losaði hann sig, fór
út í garðinn og settist á bekk í skugga rósa-
runnanna, — þaðan gat hann séð reyr-
leggjarúmið gegnum gluggann, sem var bú-
inn að vera rúðulaus síðan um nóttina.
„Og ungi baróninn trúir þá ekki lengur
á seðilinn, sem húsbóndinn sálaði á að hafa
skrifað; en hvers vegna hann hefur tekið
þessum sinnaskiptum allt í einu veit ég ekki.
Eg get aðeins þakkað góðum Guði, að það
er svo,“ bætti frú Schön við. „Það versta
er, að það verður ekki sneitt hjá deilum
við hirðprestinn, og hann verður harður í
250
HEIMILISBLAÐIÐ