Heimilisblaðið - 01.12.1971, Síða 34

hann og særa. Iiann fékk þunga áminningu
og var svo fluttur til Waltlierhausen. Og er
málinu þá ekki lokið með því?“
„Svo þú heldur það? Það er einstaklega
viðkunnanleg sætt milli von Mainan mar-
skálks og bóndaræfils! Gott, gott — það
tekur allt saman enda ... Viltu gera svo
vel og aka ögn á undan mér í þetta sinn.
Mér er ekki um að liafa ólmu fjörgapana
þína á eftir mér.“
„Bg er að bíða eftir ’konunni minni,
frændi.“
I sama bili heyrðist skrjáfa í silkikjól í
súlnaganginum og Líana kom fram í for-
salinn. Mainan hafði sagt henni, að lcven-
fólkið mundi verða prúðbúið, og því hafði
hún farið í brúðarkjólinn sinn. Smaragð-
arnir í hrúðarhálsbandi hennar lýstu eins
og sólir í hárinu, og voru hingað og þangað
festar við þá livítar smástjörnur, sem glóðu
innan um hárbylgjurnar.
„Bn sú tilbreytni fyrir hirðina okkar,
kallaði marskálkurinn upp með sárri
gremju. Honum hafði alls ekki dottið í hug,
að hún mundi fara. „Alles toujours, ma-
dame“, sagði hann, henti á dyrnar og dró
stólinn sinn í snatri til liliðar.
Mainan rétti henni handlegginn og leiddi
hana út.
„Briiðurin mín er fögur sem mjöllin, en
þó er einhver hryggðarblær yfir andliti
hennar,“ hvíslaði hann að henni.
„Ég þarf að segja þér frá mjög alvarlegu
málefni, mér finnst ég vera á glóðum,“
sagði liún kvíðafull og bar ört á. „Bara að
við værum komin lieim aftur.“
„Reyndu bara að hafa þolinmæði. Ég ætla
að ljúlca hlutverki mínu við hirðina eins
fljótt og ég get, og svo flýg ég með ástmev
mína út í víða veröld.“
Hann tók hana í fang sér. Hestarnir þutu
af stað og brúnu klárarnir marskálksins
brokkuðu á eftir.
Við hirðina höfðu menn vanið sig á, þrátt
fyrir ættgöfgi brúðarinnar, að álíta, að
Mainan hefði tekið niður fyrir sig, er liann
gekk í síðara hjónabandið. Menn sögðu að
hún væri nokkurs konar bústýra og kennslu-
kona Leós, að hún gengi um allt með silki-
svuntu framan á sér og lyklakippu við belt-
ið og hnýstist í allt, bæði í búri og eldhús-
inu og þvottahúsinu, — þar væri hún á sinni
réttu liillu — en hvað það var auðvirðilegt
að leggja sig niður við annað eins! Það
hafði ekkert af þessu góða fólki séð hana
enn; en það vissu allir, að hún var há og
rauðhærð, og þá hlaut hún líka að vera
herðabreið, útlimastór, með rauðar hendur
og kolmórauð af freknum. Ennfremur höfðu
menn vanizt því að barón Mainan væri eins
og jungherra við hirðina, og á síðustu miklu
kvöldskemmtuninni hafði hann yppt öxlum,
þegar hann hafði verið spurður eftir líðan
konu sinnar og sagt: „Ég ímynda mér að
henni líði vel, ég hef eltki komið til Sehön-
■vverth í þrjá daga.“ Það hafði síðan verið
útlagt sem óræk sönnun þess, að burtför
lians væri merki um fullkominn skiklnað —
og nú, nú kom hann allt í einu inn í söng-
sal hallarinnar og leiddi við hlið sér unga
veru, sem var snjóhvít frá hvirfli til ilja,
og svo föl, alvarleg og fögur, eins og hann
hefði sótt sjálfa snjódrottinguna utan úr
eilífri ísbreiðunni.
Hertogafrúin hafði ásett sér að koma
fram óvenjulega skrautklædd. Þetta var
fyrsti samsöngurinn við hirðina, síðan her-
toginn dó, og að því er menn hvísluðu sín
á milli, fyrsti dansleikurinn líka, sem ætti
að koma fjörinu í æskulýðinn. Söngsalur-
inn og allir salirnir í kring voru sém eitt
ljóshaf. Og allt það fegursta, sem aðals-
ungfrúrnar áttu af skrautgripum, höfðu
þær sett á sig þetta kvöld; það skrjáfaði
í silkikjólunum, blævængirnir blöktu fram
og aftur, og ungir og gamlir, fríðir sem
ófríðir hræsnuðu, smjöðruðu og bakbitu
hver í kapp við annan og hvísluðust á um
leynilegar ástir og dulið hatur. Þessi ólg-
andi kliður stöðvaðist sem snöggvast alger-
lega þegar trachenbergska konan kom inn.
Svona leit liún þá út þessi síðari kona hans,
sem var nærri því orðin að dularfullri sagn-
veru í hugum manna! Svo einkennilega stór-
lát og ófeimin í framkomu! Og hvers konar
uppátæki var þetta eiginlega af sérvitringn-
um, sem leiddi hana? Iíann hafði með þessu
yfirskinshjónabandi sínu brugðið afkára-
legu villuljósi yfir síðari konu sína, og hafði
hingað til ekki lofað neinum að sjá hana,
og við hirðina hafði verið talað um hana
með háðslegri meðaumkun; ennfremur var
sagt að samlyndið milli hjónanna væri kom-
ið út um þúfur, og hjónaskilnaðarumsókn-
254
HEIMILISBLAÐIÐ