Heimilisblaðið - 01.03.1980, Blaðsíða 23

ákefð, um leið og hann gekk inn, án þess
að taka kveðju dyravarðar.
— Nei, engir, svaraði dyravörðurinn.
— Komdu þá, Rut — foreldrar okkar
ei’u uppi á þakinu.
Nú gengu þau eftir löngum og mjóum
gangi, sem var umgirtur af háum húsum
a Þrjá vegu; í neðri hluta garðsins voru
g'ripahús, en í efri hluta hans bjó þjón-
ustufólkið. I þessum húsagarði var marg-
breytt líf á daginn. Hér var þjónustu-
fólkið að störfum sínum. Hér var leikvöll-
ur hænsna og dúfna; hér blandaðist varp-
hljóð hænanna og kurr dúfnanna við óp
°g öskur skepnanna í gripahúsunum í
kring.
Að fjórðu hlið þessa húsagarð lá hár
múr og tók þá við annar garður þar fyrir
utan; þar var plantaður vínviður og ann-
ar kjarrviður. I þeim garði miðjum þaut
í stórfelldum gosbrunni, og frá honum
barst þægilegur svali í hita dagsins.
Frá þeim garði lá þrepstigi upp í efri
hæð hússins, og síðan frá efri hæðinni upp
á þakið. Um þakið lá brjóstrið allt í kring
úr rauðum, brenndum steini og var fag-
urlega skreytt. Ur einu horninu mátti sjá
yfir næstu göturnar; þar var reistur smá-
turn; var það hjálfhvolf, sem stóð á lág-
uui fjölskreyttum súlum. Allt í kringum
súlurnar voru legubekkir settir eða mjúk-
ar sessur og þar var mönnum til hvíldar
boðið.
Þetta var kærasti samastaður fjölskyld-
unnar, og þar hittu þau Rut og Davíð for-
eldra sína.
■— Hvers vegna varstu svona lengi fjar-
verandi, Rut, hrópaði móðir hennar á móti
henni — við höfum verið óróleg þín vegna
ug faðir þinn hefur veitt mér átölur fyrir
það, að ég leyfði þér að fara.
Rut hljóp til móður sinnar, lagði hend-
ur um háls henni og sagði með grátstaf í
kverkunum:
— Mamma — mér hefur orðið á —
syndgað — því að ég — já, Davíð getur
sagt þér, hvernig á því stóð.
Móðir hennar skelfdist og lét fallast á
legubekkin. Blævængurinn hennar, settur
glóandi gimsteinum, datt úr hendi henn-
ar, og hún spurði með titrandi rómi:
— Barnið mitt, hvað hefur þér viljað til ?
Símon var staðinn upp úr sæti sínu og
virti nú börnin fyrir sér kvíðandi.
Símon var maður á miðjum aldri, hár
vexti og tígulegur. Það mátti lesa það út
úr hinu fagra og skýra yfirbragði hans,
að hann var maður viljasterkur, en, þó
jafnframt mildur og góðviljaður.
Davíð sagði nú, hvað gerzt hefði, og
gleymdi ekki að taka það fram, að Rut
hefði syndgað á móti lögmálinu. En svo
var að sjá, sem móðir þeirra hefði ekki
tekið eftir því atriðinu í frásögn hans.
örvílnun dóttur hennar fyllti hana hræðslu
um það, að eitthvað hræðilegt hefði gerzt.
Og sú hræðsla varð eigi minni við það,
er Davíð sagði frá árás skylmingamann-
anna. En þegar hún heyrði, hver leikslokin
urðu, að ungur Rómverji hefði frelsað
hana með milligöngu sinni, þá gleymdi hún
öllu hinu af gleðinni yfir því, að baminu
hennar var að fullu borgið. Og í gleði sinni
yfir því hrópaði hún upp:
— Lofaður og vegsamaður sé Guð Isra-
els fyrir það, að hann varðveitti þig, dóttir
mín. Og við eigum þeim manni þakkir að
gjalda, sem hann sendi þér til hjálpar,
hvort sem hann er ísraelsmaður eða heið-
ingi.
Hún var talsvert yngri en maður henn-
ar. Hún var einkar grannvaxin og fíngerð.
Það var eins og dálítill raunablær á hinum
göfugmannlega, fríða svip hennar oftast
nær. En þessa stundina sást ekki votta
fyrir slíku. Nú brosti hún glöði brosi og
varð sem ung í annað sinn.
Símon leit á Davíð son sinn með alvöru-
gefni, en síðan sagði hann:
— Ég get ekki annað en hrósað trúar-
heimilisblaðið
59