Heimilisblaðið - 01.03.1980, Blaðsíða 11

óþægilegu tilfinningu, að hjartað væri kora-
ið upp í hálsinn.
Ekki leið á löngu unz konan birtist og
sagði stuttlega : „Þér megið doka við.“ Svo
sigidi hún áfram þvei’t yfir forsalinn og
var horfin inn um dyr til vinstri.
Jack beið og beið. Hann var ekki með
úr á sér, en eftir því sem lengur leið fannst
honum hann vera búinn að bíða nógu lengi,
vægast sagt, svo að hann gekk ákveðnum'
skrefum að dyrunum sem ráðskonan hafði
fyrst farið inn um, og bankaði. Ekkert
svar barst, svo að hann knúði dyra öðru
sinni. Þegar ekkert svar barst að heldur,
leyfði hann sér að þoka upp dyrunum og
ganga inn. Hann var staddur í stóru her-
bergi með frönskum gluggum; þama voru
dýrmæt húsgögn og mikið um spegla. f
öðrum enda þessarar stóru stofu stóðu dyr
opnar, og honum heyrðist ekki betur en
að einhver væri þar fyrir innan, svo að
hann beið ekki boðanna, heldur gekk þang-
að. Það var öllu minna herbergi, áttkant-
að, og engar aðrar dyr á því en þær sem
hann gekk um. Hann svipaðist um, sá eng-
an þar inni, en þegar hann leit um öxl sá
hann að einhver hafði látið aftur dyrnar
að baki hans, og þegar hann ætlaði að
&anga út aftur, þá komst hann að raun
um — að það var búið að læsa hann inni!
Fyrst af öllu hugsaði Jack sem svo, að
þetta hlyti að vera af misgáningi; því næst
kom honum til hugar, að þetta ætti að
vera gi’álynd brella við gest — því að
hvort heldur sem hann barði á dyrnar eða
kallaði, þá bar það engan árangur. Hann
gekk að glugganum, en heldur ekki þar
var neina útgönguleið að finna. Gluggarnir
voru beinlínis lokaðir með skrúfnöglum
sem ekki var hætg að losa nema með þar
th gerðum áhöldum.
En hann gat séð út um þá niður 1 garð-
lr>n. Ekki var lengra niður en það, að hann
gseti hæglega stokkið það, aðeins ef hann
væri utan vert við glerið. Fyrir neðan óx
þéttur runni, en hvergi var fólk að sjá.
Jack var nú nánast hættur að hugsa
um það, að hann var hingað kominn til
þess að segja Finchby prófessor undan-
bragðalausa meiningu sína. Nú var hann
sjálfur lentur í hlálegri klípu. Hvað myndi
Alice segja — eða þá frú Mason? 1 örfá
skipti hafði hann fengið tækifæri til að
líta þá konu augum, og það nægði til þess,
að hann gat rétt ímyndað sér, hvað hún
myndi hugsa og segja. Það yrðu ekki at-
hugasemdir sem ungur og sómakær maður
myndi vilja heyra frá föðursystur vænt-
anlegs konuefnis .. .
Jafn ákafur og Jack hafði verið fyrir
einni klukkustund í það að komast inn fyr-
ir þröskuldinn í Chickenbury Hall, jafn
ákafur var hann nú að geta losnað út það-
an. Rimlarnir fyrir lokuðum gluggunum
náðu allhátt upp — en með tilhjálp rók-
okko-skáps, stofuborðs og stóls tókst hon-
um þó að lokum að klifra svo hátt, að hann
komst upp að opnanlegum glugga.
Þegar til kom reyndist honum öllu meiri
þrekraun að koma sér í þá stellingu að
óhætt væri fyrir hann að taka stökkið;
en loksins tók hann þó kjark í sig, lét sig
falla, og veltist um í runnagróðrinum fyrir
neðan.
Þetta var grófvaxinn og þyrnóttur gróð-
ur sem reif sundur fötin hans. Hann átti
fullt í fangi með að grípa höndum fyrir
andlitið í tæka tíð til að verja það, og svo
harkalega kom hann niður, að hann sat
kyrr um stund og þreifaði eftir því, hvort
hann væri ekki fót- eða handleggsbrotinn.
Og skyndilega heyrði hann einhvern segja:
„Hvað í ósköpunum erum þér að gera
hér?“
Jack leit upp. Yfir honum stóð garð-
yi’kjumaður og sendi honum harla óblítt
auga.
„Ég er að rannsaka gróðurinn,“ svar-
aði Jack í aumkunarlegri tilraun til að
vera fyndinn.
HEIMILIíBLAÐIÐ
47