Heimilisblaðið - 01.03.1980, Blaðsíða 13

maður, segið mér það! Hún lifir aðeins í
Persíu og hefur aldrei sézt í Evrópu fyrr.“
Hann rétti fram höndina og klappaði Jack
innilega á herðarnar.
„Æ, fari það og veri!“ tautaði Jack og
kom með nokkrar miður kurteislegar at-
hugasemdir um rósarunnann sem hann
hefði fallið í fyrir neðan gluggana fyrir
stundu.
„Runnarnir — auðvitað runnarnir!“
hrópaði prófessorinn hugfanginn. „— Þeir
voru innfluttir frá Persíu fyrir þrem mán-
uðum. Bjallan hefur setið sem egg á ein-
hverju blaðanna — og þolað ferðalagið og
loftslagsbreytinguna. Hún hefur farið bæði
í gegnum lirfu- og púpustigið hér í garð-
inum mínum. En, ungi maður, — þetta
er alveg einstakt í sinni röð! Má ég taka
í höndina á yður?“
En þetta var þó einum of mikið fyrir
frú Mason. Allt í einu var hún búin að
fá málið aftur og gerði prófessornum grein
fyrir málavöxtum í tunguliprum vending-
og smáatriðum. En hann gerði ekki meira
en svo að heyra orðaflauminn, því að svo
upptekinn var hann af bjöllunni, sem hann
hélt á í lófa sér.
Þegar frú Mason hafði lokið sér af, leit
hann vingjarnlega á Jack og sagði: „Hvað
sögðust þér nú aftur heita, ungi maður?“
„Jack — Jack Ferguson."
Prófessorinn leit spyrjandi á Alice, og
Alice kinkaði kolli.
„Jæja, taktu honum þá, Alice. Hann hef-
ur gert mér stóran greiða — því að nú
get ég lagt fram upplýsingar, sem Schultze
prófessor myndi aldrei koma til hugar!“
Prófessorinn ljómaði allur við tilhugsun-
ina.
„En Henry — þú hlýtur að vera genginn
uf vitinu!“ skrækti frú Mason . .. „Eða
ertu búinn að gleyma aðstoðarprestinum?“
„Kapeláninum? Aldrei hefur hann gert
uiér hinn minnsta greiða sá maður," gegndi
prófessorinn önugur og hélt í átt til dyra.
„Hann hefur aldrei gert neitt að gagni um
sína daga, ef ég veit rétt!“
Prófessorinn nam staðar við dyrnar og
leit á dóttur sína með kankvísu augnaráði:
„Heyrðu, mig minnir að hún frænka þín
væri að segja, að pilturinn þinn hafi til-
hneigingu til innbrota. En þú verður nú
að lækna hann af því, þegar þið eruð geng-
in í það heilaga!"
En Alice og Jack voru alltof upptekin
hvort af öðru til að heyra þetta almenni-
lega. Prófessorinn hristi aðeins höfuðið
og gekk á vit skordýranna sinna.
heimilisblaðið
49