Heimir - 01.08.1907, Blaðsíða 23

H EI M I R
'7t
um viö aö íara. I lækna eöa lögspeki er skyldunániið blendiö,
og. góinsætt bégómamál verður viöstööulaust aö leika um hræs-
uis varir. Segðu saunleikaun og eingöugu sannleikann, og í
fyrsta iagi ertu haldinn hálfviti og í öðru lagi bófi.
wEn kyrkjan stendur þér þó opin'", munt þú segja; hið sama
segir faöir minn. „Þar getur vandlætingamaöurinn sett sér það
• tnarkmið, er hann aldrei getur náö. Þar er þaö allra helgasta
í allri veröldinni." Þú hefir altaf trúaö, aö £g ætlaöi aö verða
prestur, og þaö er satt, eg ætlaði það. Og ef þú að eins heföir
getaö séö þá öfund, sem eg bar til allra minna vina, er gengiö
hafa fyrir altarið, til þess er vera ætti hið helgasta og háleitasta
æfistarf. En hér viröist einnig veginum vera lokað fyrir mér,
og þaö sárasta, eg má ekki segja föður mínurn vegna hvers. En
þér niá eg segja þaö—en seinna. Eg verð að hugsa mig vel
um, hvað eg á aö skrifa þér um þaö, en bréf skaltu fá, þótt
síðar verði.
Hve sælt væri ekki aö geta eytt lífi sínu þannig! En á því
furöar mig’þó mest, hve dauöleiöinlegir, sem heild, flestir prest-
ar geta verið; þeir, er um allar sínar vökustundir ættu að vera
niöurs.okknir í hin dýpstu alvörumál mannkynsins. En þaö er
bölvanin, sem ætíö fylgir anbœttinu—krókastígnum að komast
áfram í heiminum, það kemur fram í málfærinu, sem er lykill-
inn að því, hvað þeir eru. „Ejubatttisskyldan—og hver er
hún? Aö stauta sig eftir messuforminu tvisvar á sunnudegi. Og
fyrir smápeninga gegnir svo einn skyldunum fyrir annann. Og
hvert stefnir ?—að því, að hafa aö eta. Þaö er braudiS.; en
ekki sálusorgunin, eöa þaö sem veitir veslings kroppunum þessi
þægindi, sem þeim finst sér vera oröin ómissandi. En hvaö
eiga þeir að hugsa um hvaö af þeim sjálfum veröur?
Að hlusta á þá prédika, skyldi maöur ætla, eftir þeim orö-
^ um sem þeir hafa, aö það, að komast áfram í heiminum, verða
ríkur, láta sér líöa vel, væri þaö allra síöasta, er nokkur kristin
sál ætti að hugsa um. Þaö eru þeirra óbreytt orð. En meöal
Y alls fjöldans heldur ræðustóllinn sinni fornu helgi, — en er þó ó-
breyttur leikpallur. Komnir úr stólnum, er það gamla sagan,
gamla búksorgin, hins gamla heims, aö vingast viö þenna eða