Heimir - 01.01.1908, Side 15

H E I M I R
>59
Drengurinn náöi hespunni hávaðalaust oían af kengnum
fyrir útidyrum eldhússins, smeygöi sér eins hávaöalaust inn,
hrifsaði fáeina eplakökur af diski, drakk þriflegann teig úr púns-
könnu, tók handfylli sína af eihhverju rauöu, scm var á síu hjá
reykháfnum, og stakk svo í vasa sinn bæöi eplakökunum og
þessu rauöa mauki. Þegar hann var í þann veginn að læðast
burtu, varð hann þess var, að hann hafði haft fylginaut í þessu
strandhöggi. Stór svartur fressköttur, sem guð mátti vita um
hvaða smugu hafði komist inn, stóð á eldhúsborðinu og lapti
mjólk úr skál. Drengnum féll þessi köttur strax vel í geð.
Hann tók rjómakonnu og helti úr henni á tóina undirskál, til
þess að gjöra kettinum hægra fjair framvegis að gæða sér á
rjómanum; síðan hvarf hann aftur út í garðinn.
Það mátti ekki seinna vera. Skinna-Bóletta og eldastúlka
Jörundar Rasmussonar, sem höfðu verið að dansa í kring um
jólatréð, komu nú aftur fram. Níðingsbragð kattarir.s kcirít
upp, og var sökudólgurinn laminn með sópnum úr eldhúsinu út
í garðinn um leið og skammaryrðin rigndu yíir hann; þar köll-
uðu hann „hundspott' og „erkisvín", og það voru nú hæversk-
ustu og um leið meiningarlausustu orðin.
Drengurinn var rétt búinn að ná upp króknum fyrir hænsa-
hurðinni; þá hrökk hann saman og beygöi sig niður, er hann sá
Ijósglætuna í eldhúsdyrunum, og í sama bili sá hann vin sinn,
köttinn.
Þessi köttur gat þó orðið skemtilegur lagsbróðir í hansa-
kofanum kvöldið það. Hann tók til að gæla köttinn og hvísla
undur hægt: „kisi, kis!" Hann sá hvar grilti í kisa, þar sem
hann straukst fram ineð inúrvegg. Hann nálgaðist smátt og
smátt, stanzaði og skiniaði út í loftið með gneistar.di gljmum.
Líklega hefir hann samt fundið einhvern andlegan skyld-
l leika milli sín og drengsins, því hann gekkst fyrir hinu hvíslandi
gæluskrafi; og innan stundar fann drengurinn hvernig hann
lyppaði til hlýjum og mjúkum skrokknum í handarkrika sínum.
Með annari hendinni lyfti hann hespunni frá hænsakofa huið-
inni, opnaði hana í hálfa gátt, og kisi og strákur smugu báðir
inn í hænsakofann.—