Heimir - 01.04.1908, Blaðsíða 1

ÚTI.
Þegar sólin heitum hellir
haddi niö’r um fell og grundir,
fuglar syngja, en Ijósar lindur
leika’ á silfurstrengi undir-
Ut eg stekk rneö sól í sinni,
syng meö fuglum, renn meö
lindum,
æskudrauma sæöi sái,
safna’ á vonarakri bindutn.
Sumri hallar, sólrás lækkar,
svipir fjölga, skuggar lengjast,
stjörnur, tungl og hrímgaö
hauöur
huldum vinaböndum tengjast.
Svalur gustur hlær viö hlustir,
hans í bylgjum tnig eg lauga,-
en í rökkurbrigðum berst mér
bros frá hýru stjörnu auga.
Aldrei dýrri átti’ eg drauma,
aldrei s.tyttri leið til skýja.
Aldrei fannst mér fegra lífið,—
fegri vonarstjarnan nýja.
V 1 Ð A R .