Heimir - 01.10.1908, Síða 12

84
HEIMIR
og við myndbreytingarnar er augað lítur, hvarflar hugurinn til
mannanna sjálfra. Skáldiö sér myndir æsku systra undir þck-
unni er hjúpar dalinn. Fjalla umhverfið, landið f heild, er
móðir, er vefur örmum um börn sín, dæturnar, sveitirnar fríðu.
(bls. 34). En svo líka, er á vissa staði kemur, reikar hugur-
inn til fyrri ára, til þeirra er þar voru bornir, þess, er ísland er
svift, og fár hefir fegur kveðið um fæðingarstað Jónasar en hann
(bls. 34) Enda er undarlegur þungi í því kvæði, er margfald-
ast við það, að maður heyrir byrjunar orðin af vörum Jónasar
sjálfs, kvæðið um „Æskudalinn", er varð aldrei nema hálfkveð-
ið stef, og kveður svo ferðamaðurinn undir með þeirri lipurð og
snild, að vel hefði Jónas mátt hafa kveðið alt kvæðið.
Haraldur konungur Sigurðsson fyllti vísuna er Þormóður
hafði kveðið. „Dagshríðar spor svíða" sagði hann, „Svá mundi
skáldit vilja kveðit hafa."
I gegn um alla þessa flokka andar sami þrótturinn, sama
lýsingin, er segir á látlausu máli frá öllu eins og það er. Hið
sama má segja um gamanljóð hans.er mörg eru og fjölbreytileg.
Það er í þeim öllum meira en kátína, það ,er alvara undir gleð-
inni, krítik á mannfélagið og meinfyndni. Drykkjuvísur hans
eru ekki eintómir kútar og brennivín. Þær eru líf og sál og fjör
og mannvit mikið. Þær ganga allar út á það, að lifa ekki lífið
ljótt, hrista af sér okið, vera menn,— að hætta víli, kæfa sig
ekki í ergjum og lama lífsþrótt til dugs og dáðar, með óttanum',
sem Páll postuli talar um hjá þeim í Korintu, er eta sér til á-
steytingar, og finna skurðgoða keiminn að öllu. „Slík trúgirni
er ekki frá þeim sem yður hefir kallað." Lífið er fagurt og
gott.
Geislar sólar út um allt
eitt og sama skrifa,
á hagann grænan hjarnið kalt:
,Himneskt er að lifa‘ ".
Með hinum ágætustu veizlukvæðum hans og gestagleði er
Bellmanns stælingin:
„Guð lét fögur vínber vaxa,
vildi gleðja dapran heim,