Heimir - 01.10.1908, Síða 15

H E I M I R
87
ir viö og meö illum geig yíir, „Lofkvæði til Heimskunnar",
skáidsins langgræskumesta og bitrac'a kvæöi, en um leiö óviö-
stæðilegasta, „Strykum yfir stóru oiðin," ein hin alvarlegasta
inanndómshvöt.
„Frelsið er ei verölcgö \'ara
veitist ei meö tómum lögr.m,
þaö er andans ófædd dóttir
ekki mynd úr gömlum sðgum.
Enginn verður frjáls þótt fari
feikna hring í tjóöurbandi.. ..
Hálcit orð, sem heimskir fiipra
hefna sín og verða að klafa.
Gjálfurandinn sæði sáir.
Sumar líður. Fólkið trúir.
Væntir eikur upp þar spretti.
Alt um haust í nettlum grúir.
Þetta kvæði léti fleiri „skjálfa og skammast sín" en „ær-
lega regnið í Kaldadal", væri hægt að útrýrna „heimskunni" af
örfáum stööum, þar sem skáldiö hefir orðið hennar var, segjum
úr hjörtum og fundarhöldum manna. Þá er kvæðið „Ur bréfi"
(bls. 113), þar sem skáldið játar að hann sé „niöurskurðarmað-
ur, "'Og hann hafi ekki trú á „AburSi sjðða úr fcSranna frœgð",
til lækningar við „andlegu kláðafári", ekki sízta kvæðið.
Taki öll þau kvæði, er nú hafa verið talin, ofan í við þjóð-
félagið, þá eru önnur til, er henda ómeinlaust gaman að ýmsu
meöal einstaklinganna. Þungt hefir „Ekklinum" verið innan-
brjósts, er lýsti kistunni er hann lagði konuna sína í svona:
Svo var það hundsterkt helvíti úr heilum borðum saman rekið."
Og mikið hefir staðið til í Færeyjum, þegar brúðurin fiaggaði í
hálfa stöng giftingardaginn sinn, húsgangsbragurinn tók allt í
einu á sig hátíöisbrag, og brúðar meyjarnar greiddu úr svunt-
unurn. Ekki hefir þurft að reka neinn úr því brúðkaupi, af því
hann var ekki skrýddur brúðkaupsklæöum.
Til eru tvennskonar listamenn. Aðra býr guð til, hina