Heimir - 01.10.1909, Blaðsíða 22

46
Ii E I M I R
“Bæn á eftir samkomu” er laglegt háökvæöi um hávaöann og
glamriö, sem er flestum almennum samkomum hér samfara.
En svo eru líka margar uppörfanir og heilræöi í þessum smá-
kvæöum, einsog þetta :
“Láttu hug þinn aldrei eldast eöa hjartaö—
Vinur aftansóiar sértu,
sonur morgunroöans vertu ! ”
Margar af veöurlýsingum skáldsins eru ágætar, einsog nátt-
úrulýsingarnar yfir höfuö. I kvæöinu “Harpa” kemur eitt ein-
kenni í ljós, nefnilega þaö, hversu gjarnt skáldinu er til, aö færa
náttúiuna í persónu gervi. Fjöllin, gilin og árnar veröa einsog
lifandi verur í augum þess. Veturinn “veltir krajia úr keltu
sinni” Og hríslurnar tá “knapj^a í háriö.” Altaf eru samlíking-
arnar eölilegar og gefa lýsingunum einkennilegan og skemtilegan
lífsblæ.
Eftirmæli og minni eru ekki það bezta sem Stejihán yrkír,
en samt eru þau yfirleitt ágæt í samanburöi viö þaö sem eftir-
mæli vanalega eru. Be/.tu eftirmælin eru eftir son hans. í
þeim er saknaöar tilfinningunni lýst vel og látlaust. Blómin
minna á barnið dána, og moldin þar sem þaö hvílir er kærari en
önnur mold—En þótt sorgin sé óbætt er hún samt “karlmensk-
unni þrek.” Hvergi í öllum kvæðunum talar skáldiö máli til-
finninganna eins vel og hér; og þetta tilfinninga mál er faguit,
vegna þess, aö í því er ekkert óþarfa málskrúð.
Af ættjaröar kvæðunum eru “ Astavísur til Islands ” og
“ Skagafjöröur ” fegurst. l'ööurlandsástin er rótgróin í hjarta
skáldsins. Er nokkur furöa þó sá maður sé íslenzkur í anda
sem þannig mælir til ættjarðarinnar,
“Þín fornöld og sögur mér búa í barm,
og bergmál frá dölum og hörgum,
þín forlög og vonspár um frægöir og harm
mér fylgt hafa á draumþingum mörgum.
Þinn svipurinn ljúfi, þitt líf og þitt mál
í lögnm þeim hljóma er kveöur mín sál.”
f kvæöinu Skagafjöröur er skáldið að segja frá fæöíngar-
sveit sinni og endurminningum þeim, sem viö hana eru bundnar.