Heimir - 01.01.1910, Qupperneq 20

vandræöalega bóndanum meö kertinu, hann skalf af hræöslu
um 63 aurana sína. Og mitt í öllmn þessuin vandræöum hvarf
Karen, og enginn vissi hvaö af henni varö.
Andrés ökumaöur sat uppi á vagnsætinu; drengur veitinga-
mannsins stóö tilbúinn aö opna dyrnar; tveir feröamenn, sem
voru í vagninum voru orönir óþolinmóöir, og hestarnir einnig—
þó þeir ættu ekki von á neinu góöu -og vindurinn þaut hvínandi
í gegnuin hesthúsiö.
Loksins kom pósturinn, sem þeir voru aö bíöa eftir. Hann
bar kápuna sína á handlegnum þegar hann gekk aö vagninum
og afsakaöi aö þeir heföu þurft aö bíöa. Ljósiö frá 1 uktinni féll
á andlit á honum, hann leit út eins og honum væri mjög heitt,
og þaö sagöi hann líka sjálfur brosandi u:n leiö og hann fór í
kápuna, og steig upp í sætiö hjá ökumanninum.
Dyrnar opnuöust og póstvagninn skrölti af staö. Andrés lét
liestana fara hægt, því nú þurfti hann ekki aö flýta sér. Viö og
viö gaut hann hornauga til póstsins viö hliöina á sér; hann sat
og horföi brosandi fram fyrir sig og lét vindinn leika í hárinu á
sér; hann var farin aö skilja.
Vindurinn f}')gdi vagninum þar til vegurinn beygöist, kast-
aöi sér síðan aftur yfir sléttuna og hvein og stundi svo lengi og
kynlega í þurru lynginu. Refurinn lá og beið, alt var nákvæm-
lega útreiknað, hérinn hlaut bráöum aö koma.
Inni í kránni var Karen loksins komin í ljós aftur, og alt
komst smám saman í sitt rétta horf aftur. Bóndinn losnaöi viö
kertiö og fékk aurana sína, og umferðasalarnir höföu ráöist á
Irérasteikina.
Maddaman volaöi dálítiö; en hún fann aldrei aö við Karen;
þaö var enginn manneskja til í heiminum, sem gat fundiöað viö
Karen.
Stilt og án þess aö flýta sér gekk hún aftur á milli gestanna,
og rólega ánægjan, sem altaf fylgdi henni breiddi sig aftur yfir
hlýja hálfdimma stofuna. En fiskikaupmennirnir, sem höföu
fengiö sér nokkuö mikiö af konfaki í kaffið, vorti alveg hrifnir af
henni. Hún var rjóö í kinnum og þaö vottaöi fyrir brosi á