Heimir - 01.03.1914, Síða 18

138
HEIMIR.
arinnar skila aftur silfrinu, sem þrælakaupmaðurinn hefir borgað
honum, og ambáttin skal vera frjáls.” Þetta fagra ákvæði er skemt
með öðru, sem fyigir rétt á eftir, og sem leyfir skulunaut að lána
konu sína eða barn, sem ábyrgð fyrir skuldinni, í briggja ára bjón-
ustu. Hó getur faðir, sem gjörir hjúskapar samninga fyrir hönd dótt-
ur sinnar, skuldbundið þann sem giftist henni til að láta liana
aldrei af hendi við neinn lánardrottinn.
Hins eldra siðar, að menn rændu konum til að giftast þeim
verður hvergi vart, og hjónabandssamningar eru þýðingarmikið
atriði í hinum babýlonisku lögum. Margar töflur, sem þess lconar
samningar liafa verið skráðir á, hafa fundist, og er þar nákvæmlega
skýrt frá brúðarverðinu, sem föður hennar var borgað, heimanmund-
inum, ákvæðum um arftöku barnanna og mörgu öðru. Oft er
gefin ábyrgð fyrir meydómi brúðurinnar. Eignir, sem eru ánafnað-
ar konunni um leið og hún giftist, tilheyra henni upp frá því. Hún
má aldrei skiija við sig heimanmundinn. Hún má ánafna börnum
sínum alt á hvern hátt sem hún vill, en henni er bannað að gefa
öðru ættfólki sfnu nokkuð. Deyi hún á undan manni sínum gengur
heimamundurinn til barna hennar. Ef liún deyr barnlaus er bæði
heimanmundinum og brúðarverðinu skilað aftur til föður hennar;
stundum virðist að tengdafaðirinn hafi skilað brúðarverðinu aftur
um ieið og giftingin fór fram, ef til vill til þess að koma fótum undir
ungu hjónin í búskapnun. Maðurinn er skyldaður til að ieggja
konu sinni til “sonar-hlut” tií hennar eigin þarfa, en ánafni hann
henni ekkert meira, verður heimanmundur hennar sérstök eign
hennar; þó verður ekki séð hvaða verulegt gagn hún hefir liaft af
því, þar sem henni er ekki ieyft að skilja heimanmundinn við sig,
sem einungis getur þýtt að eyða honum. »
Lögin viðvíkjandi hjákonum eru frcmur óljós. Hjákonunni
fyigdi bæði brúðarverð og heimanmundur, og hlýtur hún að hafa
verið nokkurskonar óæðri kona, en þó ekki endilega af lægri stigum
en maðurinn. Ef fyrsta konan var barnlaus, mátti maðurinn giftast
annari, cn það er skýrt fram tekið að henni beri ekki sama tign og
aðal-konunni. önnur gifting var að líkindum til þess ætluð að
maðurinn eignaðist skilgetin börn til að erfa sig. Einnig virðist að
konan hafi mátt, ef liún vildi, koma í veg fyrir aðra giftingu með þvi
að gefa manni sínum ambátt, og urðu þá börn ambáttarinnar lög-
legir erfingjar; en ef ambáttin fær liégómiegt sjálfsálit vegna stöðu