Kirkjuritið - 01.10.1935, Side 19

KirkjuritiS.
Séra Tryggvi Þórhallsson.
347
Uni fátt var séra Tryggva nieir’a yndi að ræða, en um
sögu ísleuzkrar kristni, fyr og síðar. Enda varði hann
flestuin tómstunduin til sögurannsóknar einmitt á þvi
sviði. Bar margt til þess.
í þeirri sögu fann liann, sem sjálfur var svo fráhær
sáttasemjari, margan mannasættir, sem hann dáðist að.
Og hefir hann margl merkilegt um einn þeirra ritað.
Honum þótti íslenzk kirkja hafa verið alþýðlegri og
þjóðlegri en kirkjur flestra landa annara. Því að livað,
sem segja mætti um einstaka forráðamenn, fyr á öldum,
þá hefði prestastéttin yfirleitt „lifað með fólkinu“ og ver-
ið mentaðir alþýðumenn. Homun var yndi að rekja dæmi
þess, hve kirkjan hefði verið samgróin fólkinu og hve húu
hefði i mörgum greinum borið heill ])ess og hag fyrir
hrjósti, hæði andlegau og líkamlegan.
Man ég t. d., hve gaman hann hafði af því að henda
á dæmin, þar sem kirkjan hafði varið fé til viðhalds ferj-
um yfir vatnsföll, eða til þess að lála ljós loga i kirkjum
um nætur, þar sem var hættuleg sjóleið fyrir landi eða
torfær fjallvegur að haki, svo að kirkjan varð þeim leiðar-
viti, sem voru að villast, Iivort heldur á landi, eða sjó.
„Kirkjurnar voru vitar“, sagði liann oft.
Og þetta var sögumanninum séra Tryggva Þórliallssyni
táknmynd þess sem kirkjan hefði verið og ætti að vera
þjóðinni: Viti, sem lýsti henni í villu og myrkri á réttari
leiðir mannúðar og mannkærleika, að marki sannleikans.
MATTHÍASARMINNING.
„Kirkjuritið11 ínun minnast aldarafmælis séra Matthíasar Jocli-
umssonar i næsta hefti. Gjört er ráð fyrir þvi, að prestar minn-
i-sl trúarskáldsins i kirkjunum simnudaginn 10. nóv.