Kirkjuritið - 01.12.1941, Blaðsíða 5

KirkjuritiÖ.

4
§►
1*
•I o 11II.
Enn renna oss jól í helmyrkrum styrjaldarnauöa. Enn
leggur Betlehemsbirtu gegn grimmri og geigvænni nótt
eins og fyrir 19—20 öldum. Enn er oss fluttur fagnaðar-
boðskapurinn um frið á jörðu og velþóknun Guðs yfir
mönnunum.
Getum vér veitt honum viðtöku? Stöndumst vér þessa
trúarraun? Eigum vér djörfung og hugrekki til þess að
fagna jólunum af öllu hjarta?
Þess er oss mikil þörf, eins og sjúklingi á banasæng-
inni að grípa um klæðafald drottins, eða syrgjandi ást-
vini að horfa upp til himins frá gröf og dauða.
Er nú Guð hættur að elska þennan heim, sem hann
sjálfur skóp? Hættur að finna nokkuð það hjá mönnun-
um, er hann hafi velþóknun á? Hættur að gefa þeim
frelsara, er kemur til þeirra eins og lítið, saklaust harn á
jólurn? Nei, vissulega ekki. Alt frá Betlehemsvöllunum
til vigstöðvarina svífa himneskar hersveitir og boða enn
heiminum, lostnum harmi og kvöl, hið sama og forðum.
Og þá er dauðinn ekki framar dauði, heldur ný fæðing
fyrir miskunn lians, sem ræður dýrð upphæða. Kærleiks-
armar Guðs lykja fast um þessa jörð. Það er eins og segir
um hann í Ritningunni: „Hvort fær kona gleymt brjóst-
barni síriu, að hún miskunni eigi lifsafkvæmi sínu? Og
þó að þær gætu gleymt, þá gleymi eg þér samt ekki“.
Guð elskar heiminn, sýnir það og sannar með því senda
honum son sinn Jesú Krist. Sú trygging er fullgild. Þótt
myrkraöflin æði og ærist, þá er sá til, er segir: Hingað,
en ekki lengra. Hér skulu þínar hreyknu hrannir hrotna.